Jerzy Ziomek
Data i miejsce urodzenia

7 sierpnia 1924
Dąbrowa Górnicza

Data i miejsce śmierci

13 października 1990
Puszczykowo

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: filologia polska, teoria literatury
Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Profesura

1965

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Wrocławski
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Jerzy Ziomek (ur. 7 sierpnia 1924 w Dąbrowie Górniczej, zm. 13 października 1990 w Puszczykowie[1]) – polski historyk literatury, badacz literatury Odrodzenia i Oświecenia, zajmujący się także teorią literatury.

Życiorys

Był synem Mieczysława Ziomka i Marii Ziomek, z d. Szetler. Okres II wojny światowej spędził w Dąbrowie Górniczej. Po zakończeniu wojny był uczniem I Liceum Ogólnokształcącego im. Waleriana Łukasińskiego w Dąbrowie Górniczej, egzamin maturalny zdał w 1946[1]. Następnie rozpoczął na Uniwersytecie Wrocławskim studia polonistyczne, które ukończył w 1950[1]. Już w 1947 opublikował pierwszy artykuł naukowy (Cytat literacki w „Trylogii” Henryka Sienkiewicza – w Pamiętniku Literackim), od 1948 pracował na macierzystej uczelni oraz Pracowni Oświecenia Instytutu Badań Literackich PAN[1]. W 1951 obronił pracę doktorską Publicystyka „Kuźnicy Kołłątajowskiej” napisaną pod kierunkiem Tadeusza Mikulskiego, od 1952 pracował na UWr jako adiunkt[1]. W 1953 został przeniesiony służbowo na Uniwersytet Poznański (później im. Adama Mickiewicza w Poznaniu) został zatrudniony jako zastępca profesora, w 1954 jako docent, w latach 1954–1956 był prodziekanem Wydziału Filologicznego[1]. W latach 1960–1969 kierował Katedrą Literatury Polskiej, w latach 1961–1965 był dziekanem Wydziału Filologicznego UAM[1]. W 1965 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego[1]. Od 1969 kierował założonym przez siebie Zakładem Teorii Literatury (od 1988 Katedrą Teorii Literatury)[1]. 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[2]. W 1983 został profesorem zwyczajnym[1].

Ściśle współpracował w Instytutem Badań Literackich PAN, był m.in. kierownikiem Pracowni Historii Literatury Polskiej XVI w. (1968–1970), był także kierownikiem literackim Lubuskiego Teatru im. L. Kruczkowskiego w Zielonej Górze (1967–1971) i kierownikiem literackim Teatru Nowego w Poznaniu (1972–1973)[1]. W latach 1963–1964 był redaktorem naczelnym pisma Proscenium, w latach 1968–1969 pisma Zeszyty Teatralne[1].

Był członkiem Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej (1946–1948), Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej (1948–1950) i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od 1951)[1].

Odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1954)[3], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976)[1] i Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1976)[1].

Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu[4].

Twórczość

  • Hugo Kołłątaj (1949)
  • Jan Kochanowski. Rekonesans (1953)
  • Wizerunki polskich pisarzy katolickich. Szkice i polemiki (1964)
  • Kazimierz Brandys (1964)
  • Renesans (1973) – w serii Historia literatury polskiej IBL PAN, jedenaście wydań do 2019, w tym liczne dodruki wydania 11
  • Powinowactwa literatury. Studia i szkice (1980)
  • Literatura Odrodzenia (1987) – w serii Dzieje Literatury Polskiej. Synteza uniwersytecka, trzy wydania do 1999
  • Retoryka opisowa (1990)
  • Prace ostatnie. Literatura i nauka (1994)
  • Rzeczy komiczne (2000)

Dla serii Biblioteka Narodowa przygotował Wybór pism Biernata z Lublina (1954) i Psałterz Dawidów Jana Kochanowskiego (1960). Był także redaktorem serii Dzieje Literatury Polskiej. Synteza uniwersytecka

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m n o Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny. Tom dziewiąty. W-Z, wyd. IBL PAN i wyd. Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 2004, s. 485–489.
  2. Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
  3. M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1588.
  4. Informacje na stronie um.poznan.pl.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się