Jerzy Rakowski
generał brygady generał brygady
Data urodzenia

12 lutego 1932

Data śmierci

8 stycznia 2015

Przebieg służby
Lata służby

1950–1984

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Wojska Obrony Powietrznej Kraju

Stanowiska

zastępca dowódcy i dowódca pułku lotniczego, szef sztabu Korpusu OPK, d-ca 2 Korpusu OPK, szef sztabu - zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych, zastępca szefa Zarządu I Operacyjnego Sztabu Generalnego WP, dyrektor Centralnego Zarządu Lotnictwa Cywilnego

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Grób Jerzego Rakowskiegop na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Jerzy Rakowski (ur. 12 lutego 1932 w Michałowie, zm. 8 stycznia 2015 w Warszawie[1]) – generał brygady pilot LWP.

Życiorys

Do 1945 skończył 6 klas szkoły podstawowej w Kłomnicach, w 1950 skończył liceum w Radomsku. W 1948 odbył kurs szybowcowy w Fordonie. We wrześniu 1950 zgłosił się na ochotnika do służby w ludowym Wojsku Polskim. W październiku 1950 został podchorążym Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie. Szkołę ukończył w lipcu 1951 i został promowany na pierwszy wówczas stopień oficerski - chorążego przez dowódcę Wojsk Lotniczych gen. broni Iwana Turkiela. Po promocji pozostał w szkole na stanowisku pilota-istruktora w 6 eskadrze szkolnej. W styczniu 1953 został pilotem - instruktorem w 1 eskadrze szkolnej Oficerskiej Szkoły Lotniczej nr 5 w Radomiu. Od kwietnia 1954 był dowódcą klucza eskadry szkolnej. Od sierpnia 1954 do marca 1959 był słuchaczem Wojskowej Akademii Lotniczej w Monino (ZSRR). Po ukończeniu studiów został dowódcą klucza w 31 Pułku Szkolno-Bojowym Oficerskiej Szkoły Lotniczej im. Żwirki i Wigury w Łasku. Od sierpnia 1960 był pomocnikiem dowódcy pułku do spraw szkolenia taktycznego, a od grudnia 1960 do maja 1963 zastępcą dowódcy tego pułku ds. liniowych, od 1962 w stopniu majora.

Od czerwca 1963 służył w Oddziału Szkolenia Lotniczego Szefostwa Lotnictwa Dowództwa Wojsk Obrony Powietrznej Kraju, gdzie był kolejno starszym pomocnikiem szefa wydziału szkolenia personelu latającego (1963-1964), starszym pomocnikiem szefa Wydziału Zastosowania Bojowego (1964-1967) i szefem Wydziału Zastosowania Bojowego (1967-1969). W 1964 ukończył kurs kwalifikacyjny na samolot MiG-21 w Centrum Szkolenia Lotniczego w Modlinie. Od marca 1969 do grudnia 1970 dowódca 34 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego OPK w Gdyni-Babich Dołach, 1970-1971 ponownie w dowództwie Wojsk OPK, gdzie był szefem Oddziału Szkolenia Lotniczego w Szefostwie Lotnictwa OPK. Od sierpnia 1971 do sierpnia 1973 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Od sierpnia 1973 do sierpnia 1977 szef sztabu, a od sierpnia 1977 do lutego 1979 dowódca 2 Korpusu Obrony Powietrznej Kraju w Bydgoszczy (w sierpniu 1978 zatwierdzony na stanowisku).

5 października 1978 na mocy uchwały Rady Państwa PRL mianowany na stopień generała brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński. Od lutego do listopada 1979 pełnił obowiązki szefa sztabu i zastępcy dowódcy Wojsk Lotniczych w Poznaniu. Od listopada 1979 przebywał w dyspozycji ministra obrony narodowej. Od lipca 1980 do czerwca 1982 szef Oddziału Lotnictwa i OPK - zastępca szefa Zarządu I Operacyjnego Sztabu Generalnego WP. Od lipca 1982 do sierpnia 1983 był dyrektorem Centralnego Zarządu Lotnictwa Cywilnego w Ministerstwie Komunikacji. Od sierpnia 1983 ponownie w dyspozycji MON. 7 czerwca 1984 na własną prośbę zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony do rezerwy, a następnie w stan spoczynku. W stanie spoczynku był członkiem Klubu Generałów Wojska Polskiego i członkiem Oddziału Warszawsko – Mazowieckiego Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego RP.

Pochowany 19 stycznia 2015 na Wojskowych Powązkach w Warszawie[2].

Był pilotem wojskowym I klasy. Łącznie spędził w powietrzu około 3600 godzin. Latał na samolotach UT-2, Jak-9, MiG-15, Lim-1, Lim-2 i MiG-21. W 1964 wspólnie z majorem Władysławem Pieniążkiem opracował program korekcyjny szkolenia wojsk OPK, którego opracowanie wiązało się z wyposażeniem wojsk w zestawy przeciwlotniczych rakiet kierowanych. Dowodzone przez niego jednostki - 34 pułk lotnictwa myśliwskiego OPK w 1970, a 2 Korpus Obrony Powietrznej Kraju w 1978 - zostały wyróżnione w dyrektywach szkoleniowych MON[3].

Awanse

Odznaczenia

I inne.

Życie prywatne

Syn Józefa (1907-1987) i Weroniki z domu Kluska (1911-1991). Mieszkał w Warszawie. Od 1957 żonaty z Ełłą Mariewą, jedna córka[4].

Bibliografia

  • S. Czmur, W. Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism WLOP – Dom Wydawniczy Bellona, Poznań – Warszawa 2003, s. 149-151.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 272-274.

Przypisy

  1. ↑ Odszedł na wieczną wartę gen.bryg. pil. w st. spocz. Jerzy Rakowski. aviateam.pl. [dostęp 2015-01-11]. (pol.).
  2. ↑ [1]
  3. ↑ S. Czmur, W. Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism WLOP – Dom Wydawniczy Bellona, Poznań – Warszawa 2003, s. 150-151
  4. ↑ S. Czmur, W. Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism WLOP – Dom Wydawniczy Bellona, Poznań – Warszawa 2003, s. 149-151

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się