| |||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Jerzy Zdzisław Kulej | ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 października 1940 | ||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci |
13 lipca 2012 | ||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
167 cm | ||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||
   
| |||||||||||||||||||||||||
Jerzy Zdzisław Kulej (ur. 19 października 1940 w Częstochowie[1], zm. 13 lipca 2012 w Warszawie[2]) – polski bokser, dwukrotny mistrz olimpijski, komentator sportowy, poseł na Sejm RP IV kadencji.
Był synem Mieczysława[3]. Wychowywał się w częstochowskiej dzielnicy Ostatni Grosz[4]. W wieku 12 lat poznał trenera boksu Wincentego Szyińskiego, który jednak nie zezwolił mu wówczas na treningi z uwagi na zbyt młody wiek[5]. Karierę boksera rozpoczął cztery lata później w 1955 w Starcie Częstochowa. W 1958 zadebiutował w reprezentacji Polski, której trenerem był wówczas Feliks Stamm. W 1963 na mistrzostwach Europy w Moskwie wywalczył złoty medal w wadze lekkopółśredniej, pokonując obrońcę złotego medalu Aloizsa Tumiņša ze Związku Radzieckiego[6].
Pierwszy złoty medal olimpijski wywalczył na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Tokio w 1964. W walce finałowej pokonał reprezentanta ZSRR Jewgienija Frołowa. W 1965 ponownie został mistrzem Europy, a w 1967 wicemistrzem. Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku w 1968 powtórzył osiągnięcie z Tokio – po pojedynku z Kubańczykiem Enrique Regüeiferosem zdobył drugi złoty medal (wygrał stosunkiem głosów 3:2 przy punktacji sędziów 59:58, 60:59, 60:59, 59:60, 59:60)[6]. W trakcie kariery bokserskiej stoczył 348 walk, 317 wygrał, 6 zremisował i 25 przegrał.
Pracował w Komendzie Stołecznej Milicji Obywatelskiej w Warszawie w latach 1962–1972, gdzie doszedł do stopnia kapitana MO[7]. W 1972 ukończył studia na Wydziale Nauczycielsko-Trenerskim Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W tym samym roku odszedł ze służby w Milicji Obywatelskiej, której był formalnie funkcjonariuszem jako zawodnik Gwardii Warszawa.
Od 1975 do 1990 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W wyborach parlamentarnych w 1991 i 1993 kandydował do Sejmu (odpowiednio z listy Polskiej Partii Przyjaciół Piwa oraz Samoobrony – Leppera). W latach 2001–2005 był posłem na Sejm wybranym z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej z okręgu warszawskiego. W 2004 przeszedł do Socjaldemokracji Polskiej, w 2005 bezskutecznie z jej ramienia ubiegał się o reelekcję w wyborach parlamentarnych.
Od lat 90. wspierał zawodników Mazura Ełk, okazjonalnie ich trenując[8]. Pracował również jako komentator sportowy m.in. na antenie Polsatu Sport. Był konsultantem przy produkcji Ogniem i mieczem (oraz serialu pod tym samym tytułem), wystąpił gościnnie w Przepraszam, czy tu biją? oraz w filmie biograficznym Papa Stamm[9]. W 1996 opublikował swoją autobiografię Jerzy Kulej – dwie strony medalu[6].
10 grudnia 2011 doznał rozległego zawału serca[10]. Siedem miesięcy później zmarł w Mazowieckim Szpitalu Bródnowskim w Warszawie[2]. Bezpośrednią przyczyną zgonu była choroba nowotworowa[11]. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 20 lipca 2012 w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie z udziałem przedstawicieli władz państwowych, a także ludzi sportu i kultury. Pochowany został w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[12] (kwatera G-tuje-4)[13].
Otrzymał Złote Odznaczenie im. Janka Krasickiego, czterokrotnie Złoty Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, odznaki Mistrz Sportu i Zasłużony Mistrz Sportu, Złoty Krzyż Zasługi, a także Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[14]. W 1998, za wybitne zasługi dla ruchu olimpijskiego, za działalność na rzecz rozwoju i propagowania kultury fizycznej oraz osiągnięcia sportowe, został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[3]. W 1995 otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Rekszy.
W 2017 jego imieniem nazwano rondo w rodzinnej Częstochowie[15].
W pierwszym odcinku serialu telewizyjnego Sposób na Alcybiadesa z 2001 jeden z bohaterów Jacek „Słaby” Słabiński, zapytany przez psychologa Jacka Stanisława Karwida o najpiękniejszy dzień w życiu, odpowiada, iż był to dzień zdobycia przez Jerzego Kuleja złotego medalu na igrzyskach olimpijskich w 1968.
.svg){kind=small}
| Złoto |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||||
| Brąz |
|
1952–2000: 60–63,5 kg, 2004–2012: 60–64 kg
|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
