| |||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
184 cm | ||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||
| Klub |
Lech Poznań | ||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Jerzy Mieczysław Kaczmarek (ur. 8 stycznia 1948 w Lubsku) – polski szermierz, florecista, złoty medalista olimpijski i czterokrotny medalista mistrzostw świata.
W 1965 roku ukończył VIII Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a w 1976 warszawską AWF[1].
Zawodnik poznańskich klubów: Lecha (debiut w 1961, pierwszy trener Ignacy Hoffa) i Warty (Jan Nowak) oraz Legii Warszawa (Andrzej Przeździecki; w kadrze narodowej Zbigniew Skrudlik i Władysław Kurpiewski)[1].
Mistrz świata juniorów w 1968. Złoty medalista igrzysk olimpijskich w Monachium w 1972 w drużynowym konkursie florecistów. W skład drużyny mistrzów oprócz Kaczmarka weszli: Arkadiusz Godel, Marek Dąbrowski, Lech Koziejowski i Witold Woyda[1].
Czterokrotnie zdobywał drużynowe medale mistrzostw świata: srebrne na MŚ w Hawanie (1969), MŚ w Wiedniu (1971) i MŚ w Grenoble (1974) oraz brązowy na MŚ w Göteborgu (1973). Mistrz, dwukrotny wicemistrz i trzykrotny brązowy medalista mistrzostw Polski[1].
W 1972 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[2].
Po zakończeniu kariery wyjechał do Niemiec, gdzie rozpoczął pracę jako trener szermierki akademickiej w berlińskich korporacjach akademickich[1].
.svg){kind=small}
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
