Jeniec wojenny – zatrzymana osoba, która angażowała się w działania bojowe pod rozkazami swojego rządu i została wzięta do niewoli przez siły zbrojne strony przeciwnej. Osoba taka jest kombatantem posiadającym immunitet wynikający z międzynarodowego prawa konfliktów zbrojnych. Obecnie status jeńca wojennego definiowany jest na podstawie artykułów 4 i 5 Konwencji Genewskiej o traktowaniu jeńców wojennych przyjętej 12 sierpnia 1949 r.
W myśl Artykułu 4 Konwencji genewskiej o traktowaniu jeńców wojennych[1] jeńcem może być osoba należąca do jednej z poniższych kategorii:
Artykuł 13 Konwencji przewiduje, że jeńcy wojenni powinni być zawsze traktowani w sposób humanitarny. Bez zwłoki powinni być ewakuowani do obozów, położonych z dala od strefy walk (art. 19). Zakazane jest używanie ich jako żywych tarcz (art. 23). Muszą być otoczeni opieką lekarską (art. 30 i następne). Przy zatrudnieniu warunki pracy nie powinny ustępować warunkom, z jakich korzystają obywatele państwa zatrzymującego (art. 51). Obozy jenieckie są nadzorowane przez przedstawicieli Międzynarodowego Czerwonego Krzyża i państwa neutralnego sprawującego opiekę nad jeńcami zwanego mocarstwem opiekuńczym (ang. Protecting Power, art. 10, 23, 56, 78 i następne).
Postanowienia te rozszerzają Protokoły Dodatkowe z 1977[2].
W czasach prehistorycznych, a także w starożytności i średniowieczu, jednym z celów wojen było chwytanie do niewoli zdolnych do pracy ludzi, aby w warunkach niewolniczych wykonywali cięższe prace na rzecz zwycięzców. W starożytnym Rzymie część jeńców była zabijana po triumfie lub obracana w gladiatorów. Innym celem przetrzymywania jeńców było uzyskanie okupu od rodzin schwytanych, zwłaszcza bogato urodzonych.
Z czasem zaczęto zawierać umowy o traktowaniu jeńców, np. traktat prusko-amerykański z 10 września 1785[3] w artykule 24 zabraniał umieszczania ich w lochu czy skuwania kajdanami, jeńcy mogli uprawiać ćwiczenia, obozy miały być zakładane w zdrowej okolicy, zaś wyżywienie zapewnione takie, jak dla żołnierzy własnej armii. Podobnie umowy o wymianie jeńców zawarte w trakcie wojny brytyjsko-amerykańskiej[4] w artykule 1 przewidywały, że jeńcy będą traktowani z ludzkością, zgodną ze zwyczajami i praktyką stosowanymi przez najbardziej cywilizowane narody w czasie wojny.
W czasie I wojny światowej status jeńców określały haskie regulaminy wojny lądowej z 1899 i 1907, w czasie II wojny światowej konwencje genewskie z 1929.
Regulaminy haskie obowiązują nadal w takim zakresie, w jakim nie zostały zastąpione przez konwencje genewskie. Wedle art. 23 d obu regulaminów zabroniona jest odmowa brania jeńców, zwana też niedawaniem pardonu.
Obydwa regulaminy w art. 20 przewidują, że po zawarciu pokoju repatriacja jeńców powinna nastąpić w możliwie krótkim czasie. Art. 75 konwencji z 1929 głosi, że przy zawarciu umowy o rozejmie, strony walczące powinny umieścić w niej porozumienie o repatriacji jeńców, w przeciwnym razie możliwie szybko skomunikują się w tej sprawie. W każdym razie repatriacja jeńców powinna nastąpić w jak najkrótszym czasie po zawarciu pokoju. Art. 118 konwencji z 1949 nakazuje zwolnienie i repatriację bezzwłocznie po zakończeniu działań wojennych.
.jpg)
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
