aktor, producent filmowy, piosenkarz, muzyk, fotograf, autor tekstów piosenek, artysta malarz
Współmałżonek
Susan Geston (od 1977)
Lata aktywności
od 1951
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
Jeff Bridges, właśc. Jeffrey Leon Bridges[1] (ur. 4 grudnia1949 w Los Angeles) – amerykański aktor i producent filmowy[2], piosenkarz[3], muzyk, fotograf, autor tekstów piosenek, artysta malarz[4], laureat Oscara za pierwszoplanową rolę w filmie Szalone serce[5].
Urodził się w Los Angeles[8][9] jako trzecie z czworga dzieci pary aktorskiej – Dorothy Dean Bridges (z domu Simpson; 1915–2009) i Lloyda Verneta Bridgesa Jr. (1913-1998)[10][11]. Wychowywał się w Hollywood, miał dwóch starszych braci – Beau (ur. 9 grudnia 1941) i Gary’ego (ur. 1947, zm. 1947 – śmierć łóżeczkowa) i młodszą siostrę Lucindę (ur. 1954)[12]. Jako trzymiesięczne niemowlę pojawił się na planie filmowym w ramionach aktorki Jane Greer na stacji kolejowej w dramacie Przedsiębiorstwo ona utrzymuje (The Company She Keeps, 1951)[13]. Mając osiem lat wystąpił u boku swojego ojca w dwóch odcinkach serialu Ziv TV Morskie polowanie (Sea Hunt, 1958). Będąc jeszcze w szkole podstawowej jako 14-latek odbył razem z ojcem tournée po Stanach Zjednoczonych ze spektaklem Rocznicowy walc (Anniversary Waltz)[14]. Po ukończeniu Palisades High School w Pacific Palisades[15] i University High School w Los Angeles[16], służył przez siedem lat w Amerykańskiej Straży Przybrzeżnej[17].
Kariera
Jako utalentowany gitarzysta początkowo myślał o karierze muzyka, do aktorstwa przekonał go w końcu ojciec. Uczęszczał na kurs aktorski w Herbert Berghof Studio w Nowym Jorku[18] i odbył praktykę sceniczną, zanim wrócił na duży ekran w dreszczowcu Trzecie oko (The Yin and the Yang of Mr. Go, 1970) i dramacie Sale gniewu (Halls of Anger, 1970).
Był pięciokrotnie nominowany do nagrody Oscara; jako wrażliwy, nękany problemami dorastania Duane Jackson z małego miasteczka w dramacie Petera BogdanovichaOstatni seans filmowy (The Last Picture Show, 1971), za drugoplanową rolę ‘Lekkiej Stopy’ w sensacyjno-przygodowej komedii kryminalnej Michaela CiminoPiorun i Lekka Stopa (Thunderbolt and Lightfoot, 1974) u boku Clinta Eastwooda, uhonorowany nagrodą Saturna za kreację gwiezdnego przybysza, który przybrał postać ludzką w melodramacie sci-fi Johna CarpenteraGwiezdny przybysz (Starman, 1984), jako prezydent Jackson Evans w dreszczowcu Ukryta prawda (The Contender, 2000) i rola piosenkarza country Otis “Bad” Blake w dramacie Szalone serce (Crazy Heart, 2010). Za tę rolę otrzymał Nagrodę Akademii.
Chociaż często obsadzany był w rolach buntujących się ludzi, to jednak pozornie silny ekranowy wizerunek aktora był jednocześnie nieco zwodniczy; występował bowiem w filmach bardzo nietypowych, są wśród nich dzieła artystyczne, które w Stanach Zjednoczonych nie zdobyły sobie popularności, Zachłanne miasto (Fat City, 1972)[19], Ostatni amerykański bohater (The Last American Hero, 1973), Niedosyt (Stay Hungry, 1976) czy udziwniony Sposób Cuttera (Cutter’s Way, 1981). Są także szeroko reklamowane superfilmy, które poniosły spektakularne klęski kasowe, jak choćby King Kong (1976), westernWrota niebios (Heaven’s Gate, 1980) Michaela Cimino czy sci-fi Tron (1982). Na uwagę zasługuje postać reportera radiowego, który pod maską cynizmu skrywa wielkie uczucie w melodramacie The Fisher King (1991), za którą zdobył nominację do nagrody Złotego Globu. Za rolę zwolnionego z więzienia złodzieja kuszonego przez dawnego wspólnika proponującego mu udział w skoku, który usiłuje stworzyć synowi (Edward Furlong) normalny dom w dramacie kryminalnym Serce Ameryki (American Heart, 1992) odebrał Independent Spirit Awards na festiwalu filmów niezależnych w Santa Monica. Zachwycił także rolą lirycznego i gwałtownego, naiwnego i cudownie ujmującego wziętego architekta z San Francisco, przeżywającego katastrofę samolotową, po której doznaje swoistej iluminacji w intrygującym filmie Petera WeiraBez lęku (Fearless, 1993). Za rolę psychopatycznego nauczyciela chemii Barneya Cousinsa w dreszczowcu psychologicznym Zaginiona bez śladu (The Vanishing, 1993) był nominowany do Nagrody Saturna w kategorii najlepszy aktor[20].
28 stycznia 2015 ukazała się jego płyta „Sleeping Tapes”[21].
W 1975 roku podczas kręcenia zdjęć do filmu Rancho Deluxe poznał swoją przyszłą żonę, Susan Geston, pracującą jako pokojówka na rancho. W dniu 5 czerwca 1977 roku wzięli ślub. Mają trzy córki: Isabelle Annie (ur. 6 sierpnia 1981), Jessicę Lily „Jessie” (ur. 14 czerwca 1983) i Hayley Roselouise (ur. 17 października 1985)[23] i ze związku jego córki Isabelle, wnuczkę Grace (ur. 31 marca 2011).
Dodatkowe informacje
Jego postać w Gwiezdnym przybyszu (1984) jest jedyną kreacją nieczłowieka nominowaną do Oscara[24].
Dwukrotnie spotkał się na planie filmowym z Kim Basinger (w komediach: Nadine (1987) i Drzwi w podłodze (The Door in the Floor, 2004)), Sharon Stone (w komedii Muza (The Muse, 1999) i dramacie Simpatico (1999)) i Farrah Fawcett (w komedii Ktoś zabił jej męża (Somebody Killed Her Husband, 1978) i melodramacieAlana J. PakuliDo zobaczenia rano (See You in the Morning, 1989))
↑Mike Reyes: Arnold Schwarzenegger Reveals Total Recall’s Producer Did Not Want To Cast Him Originally. Cinemablend, 8 czerwca 2020. [dostęp 2021-06-28]. (ang.).
↑Alan Siegel: Arnold Schwarzenegger’s Mission to Mars. The Ringer, 4 czerwca 2020. [dostęp 2021-06-28]. (ang.).
↑Matt Singer: How Does Total Recall Hold Up?. Vulture, 30 lipca 2012. [dostęp 2021-06-28]. (ang.).
↑ abChart News August 24: Country Dominates as Luke Bryan Still Top Dawg, Roughstock [zarchiwizowane 2012-10-02](ang.).
↑ abChart listing for Jeff Bridges. Prometheus Global Media. [dostęp 2016-02-201]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-27)]. (ang.).zły zapis daty dostępu
↑CMT: Videos: Jeff Bridges: What a Little Bit of Love Can Do. Country Music Television. [dostęp 2016-02-20]. (ang.).