Urodził się w Neuilly-sur-Seine[3][4], w regionie Île-de-France, w departamencie Hauts-de-Seine jako syn paryskiego rzeźbiarza pieds-noirs Paula Belmondo (1898–1982), urodzonego w Algierii, którego rodzice pochodzili z Sycylii i Piemontu[5] i tancerki Sarah Rainaud-Richard (1901–1997). Ma starszego brata – Alaina (ur. 1931). Jako dziecko chciał być klownem[6]. W młodości nie był dobrym uczniem w szkole[7][8], ale rozwinął wielką pasję do amatorskiego boksu i piłki nożnej[9][10].
Kariera
W wieku 17 lat zaczął grać na scenie. W 1954 roku studiował w szkole sztuk dramatycznych Conservatoire national supérieur d’art dramatique (CNSAD) w Paryżu[11]. Od roku 1955 rozpoczął karierę filmową, grając drobne role, w tym w filmie krótkometrażowym Molière (1956) i komedii Pieszo, konno i wozem (À pied, à cheval et en voiture, 1957). Na planie komedii Bądź piękna i milcz (Sois belle et tais-toi, 1958) w roli Pierrota poznał Alaina Delona, z którym zagrał jeszcze w następnych czterech innych obrazach – Sławne miłości (Amours célèbres, 1961), Czy Paryż płonie? (Paris brûle-t-il?, 1966), Borsalino (1970) i Dziewczyna dla dwóch (Une chance sur deux, 1998)[12].
Jednak dopiero rola Michela Poiccarda / Laszlo Kovacsa w Jean-Luca GodardaDo utraty tchu (À bout de souffle, 1960) przyniosła mu sławę i stała się jedną z kluczowych postaci francuskiej Nowej Fali[13]. Za tytułową rolę w dramacie wojennym Jean-Pierre’a Melville’aKsiądz Leon Morin (Léon Morin, prêtre, 1961) był nominowany do Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej jako najlepszy aktor zagraniczny[14]. W komedii Skórka z banana (Peau de banane, 1963) u boku Jean-Pierre’a Marielle wystąpił jako Michel Pollard Thibault, były mąż Jeanne Moreau. Jako Ferdinand „Piotruś” Griffon w melodramacie Jean-Luca Godarda Szalony Piotruś (Pierrot le Fou, 1965) zdobył nominację do Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej jako najlepszy aktor zagraniczny[14]. Za rolę ekscentrycznego policjanta Antoniego Ceruttiego (komisarza dywizji Stanislasa Borowitza), który zaczyna działać na granicy prawa, by dopaść przestępców odpowiedzialnych za zabójstwo w komedii kryminalnej Georges’a LautneraGlina czy łajdak (Flic ou voyou, 1979) był nominowany do Nagrody Jupitera[14].
W wieku trzydziestu lat wydał autobiografię 30 lat, 25 filmów, choć grał w nich zaledwie od sześciu lat. Filmy przyniosły mu sławę i pieniądze, lecz jego pasją pozostał teatr.
Był na okładkach magazynów takich jak „Life” (w listopadzie 1966), „Film” (w marcu 1974, w sierpniu 1985), „L’Officiel Hommes” (w lutym 1979), „Ekran” (w październiku 1983), „Paris Match” (w kwietniu 1993), „Gala” (w maju 2011), „GQ” (w kwietniu 2014, w kwietniu 2018) i „Esquire” (w lutym 2015, w listopadzie 2017)[19].
Życie prywatne
4 grudnia 1953 poślubił Elodie Constantin, z którą miał trójkę dzieci: córki – Patricie (ur. 1953, zm. 1993)[20] i Florence (ur. 1960) oraz syna Paula Alexandre (ur. 23 kwietnia 1963)[21], który został kierowcą wyścigowym. Jednak 29 września 1966 doszło do rozwodu. Związany był z Ursulą Andress (1965–1972) i Laurą Antonelli (1972–1980)[22]. 29 grudnia 2002 ożenił się z Natty Tardivel, z którą miał córkę Stellę (ur. 13 sierpnia 2003). 5 września 2008 rozwiódł się[23]. W latach 2008–2012 związany był z Barbarą Gandolfi[24].
22 sierpnia 2001 wyszedł z paryskiego szpitala, w którym spędził dwa tygodnie z powodu udaru mózgu.
Śmierć
Zmarł 6 września 2021 w swoim domu w Paryżu w wieku 88 lat, po okresie złego stanu zdrowia[25]; został pochowany 10 września na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu.
Filmografia
2009: Un homme et son chien jako Charles
2000: Moja krew (L’Aîné des Ferchaux) jako Paul Ferchaux
2000: Amazonka (Amazone) jako Edouard
2000: Aktorzy (Les Acteurs) jako on sam
1999: Być może (Peut-être) jako Ako
1998: Dziewczyna dla dwóch (Une chance sur deux) jako Léo Brassac