| |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia |
1877 |
| Profil działalności |
humanitarna |
| Prezes |
Tadateru Konoe |
| Członkowie |
ok. 10,65 mln osób |
| Powiązania |
Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca |
Położenie na mapie Japonii  | |
| 35°39′35,603″N 139°45′12,312″E/35,659890 139,753420 | |
| Strona internetowa | |
Japoński Czerwony Krzyż (jap. 日本赤十字社 Nippon Sekijūjisha) – japońskie stowarzyszenie humanitarne, założone w roku 1877 (jako Philanthropic Society) w celu niesienia pomocy ofiarom klęsk i wojen; współcześnie jest członkiem Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca, do którego należy wiele krajowych Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża, Czerwonego Półksiężyca i Czerwonej Gwiazdy Dawidowej oraz Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża (ICRC) z siedzibą w Genewie.
Podstawowymi zasadami Ruchu są: humanitaryzm, bezstronność, neutralność, niezależność, dobrowolność, jedność i powszechność. Czerwony Krzyż udziela pomocy bez względu na narodowość, rasę, wyznanie, pozycję społeczną lub przekonania polityczne. Wolontariusze i pracownicy Ruchu działają dobrowolnie, bezinteresownie i solidarnie; w każdym kraju działa tylko jedno stowarzyszenie Czerwonego Krzyża lub Czerwonego Półksiężyca, a wszystkie Stowarzyszenia krajowe mają równe prawa i obowiązki[1].
Za narodziny JRC uznaje się powstanie Philanthropic Society (博愛社, Hakuaisha). Utworzył je Tsunetami Sano w roku 1877, w czasie buntu Satsumy. W roku 1886 zostało uznane – na podstawie Konwencji Genewskiej z roku 1864 – za członka stowarzyszenia międzynarodowego, powstającego wówczas z inicjatywy H. Dunanta (pierwszego laureata Pokojowej Nagrody Nobla). W tym samym roku stowarzyszenie otworzyło w Tokio swój pierwszy szpital (w roku 1888 utworzono w tym szpitalu szkołę pielęgniarek). 2 września 1887 roku zostało uznane przez Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża, jako Japanese Red Cross Society[2].
W czerwcu 1888 roku członkowie stowarzyszenia po raz pierwszy zaangażowali się w akcję pomocy ofiarom katastrof (wybuch wulkanu Bandai-san, zob. Park Narodowy Bandai-Asahi), a w roku 1906 po raz pierwszy uczestniczyli w akcji międzynarodowej, gromadząc środki dla Amerykańskiego Czerwonego Krzyża na pomoc dla ofiar trzęsienia ziemi i pożarów w San Francisco. Fundusz przeznaczony na działania Międzynarodowego Czerwonego Krzyża (IRC) na rzecz światowego pokoju wsparła w roku 1912 cesarzowa Japonii, Shōken – żona cesarza Meiji, przekazując 100 tys. jenów (utworzono fundację jej imienia)[2].
W ostatnich latach wojny domowej w Rosji (1920–1922) Japoński Czerwony Krzyż intensywnie wspomagał działania Polskiego Komitetu Ratunkowego Dzieci Dalekiego Wschodu, reprezentowanego przez Annę Bielkiewiczową i Józefa Jakóbkiewicza[3][4][5][6]. Jedna z pielęgniarek JRC, opiekujących się 763 polskimi dziećmi z Dalekowschodniej Rosji – 23-letnia Fumi Matsuzawa (oddział JRC w Prefekturze Kanagawa) – zaraziła się od nich tyfusem i zmarła. Otrzymała pośmiertnie najwyższe oznaczenie ICRC – Medal Florence Nightingale[4][c]. Została odznaczona również przez Polski Czerwony Krzyż (1921)[3][d].
Wydarzeniami lat 1922–1923, zanotowanymi w historii JRCS, są: utworzenie pierwszej uczniowskiej jednostki Junior Red Cross (w Prefekturze Shiga) i pomoc ofiarom wielkiego trzęsienia ziemi w Tokio we wrześniu 1923 roku[2].
W okresie II wojny światowej zakres działań JRC obejmował m.in. opiekę nad ofiarami nalotów na Tokio i ataku atomowego na Hiroszimę i Nagasaki lub nad członkami rodzin rozbitych z powodu działań wojennych.
Możliwość działań Czerwonego Krzyża w japońskich obozach jenieckich była bardzo ograniczona, ponieważ Japonia nie przystąpiła do konwencji genewskiej z roku 1929[9] oraz regulaminu haskiego z roku 1907[10].
W drugiej połowie XX wieku – po zakończeniu wojny – JRCS kontynuowała działalność w ramach IRCS, zgodnie z prawem międzynarodowym[11].
W drugiej połowie XX wieku i na początku XXI wieku wielokrotnie udzielano pomocy ofiarom trzęsień ziemi i tsunami[12], np. trzęsienia ziemi w Miyagi (1978), w Kobe (1995), w Chūetsu (2004), u wybrzeży Chūetsu (2007), u wybrzeży Honsiu (2011)[2][13][14]. Uruchomiono działania związane z nowymi wyzwaniami, takimi jak zagrożenia spowodowane skażeniami promieniotwórczymi po katastrofach lub zagrożenia związane z szerzeniem się HIV/AIDS[2].
W obszarze działalności wyodrębnia się programy:
JRCS wspomaga akcje Czerwonego Krzyża w innych krajach. Organizuje międzynarodowe konferencje IRC, było np. gospodarzem międzynarodowych konferencji[2]:
Stowarzyszenie, z siedzibą w Tokio, działa zgodnie z ustawą z 1952 roku. Najwyższym organem jest Izba Reprezentantów, składająca się z 223 przedstawicieli (wybieranych na 3 lata), którzy spotykają się dwa razy w roku (wybór prezesa, wiceprezesów i innych członków zarządu, ustalenie planów działalności i budżetu, zmiany statutu). Honorowym prezesem zarządu jest cesarzowa Japonii, a honorowymi wiceprzewodniczącymi – inni członkowie rodziny cesarskiej. Tytuł honorowego przewodniczącego mogą też otrzymywać byli prezesi. Realizację planów organizuje i nadzoruje nie więcej niż 12-osobowa Rada Gubernatorów, spotykająca się co miesiąc[22].
Towarzystwo ma oddziały w 47 prefekturach, którymi kierują wybieralne Board of Councillors, działające we współpracy z terenowymi jednostkami administracji rządowej i liderami lokalnych społeczności. Zarządowi centralnemu podlegają: Medical Centre, Plasma Fractionation Centre, Centre for NAT[e] and Quarantine i School for Midwifery[22].
Działalność JRCS jest finansowana ze składek członkowskich oraz innych źródeł, m.in. opłat za usługi w medycznych lub opiekuńczych placówkach stowarzyszenia (wnoszonych przez pacjentów i National Health Insurance Programme)[23].
Członkami Japońskiego Czerwonego Krzyża są osoby i instytucje, które finansują działalność stowarzyszenia, wnosząc składki w wysokości co najmniej 500 jenów. W marcu 2010 roku do stowarzyszenia należało ok. 10,65 mln osób i 150 tys. instytucji. Członkowie mają wpływ na kierunki działania JRCS i jego budżet za pośrednictwem swoich przedstawicieli w terenowych Board of Councillors. Za szczególnie duże wsparcie finansowe lub świadczone usługi stowarzyszenie przyznaje tytuł Special Member lub odznaczenia – Golden Order of Merit (medal) lub Silver Order of Merit (tarcza)[25].
Poza członkami JRCS w stowarzyszeniu działają wolontariusze i pracownicy placówek JRC, np. szpitali, centrów krwiodawstwa, ośrodków pomocy społecznej, ośrodków szkoleniowych. W kwietniu 2011 roku pracowało w nich łącznie ok. 60 tys. osób[25].
Wielką rolę w historii JRCS odegrał wolontariat, który zaczął się rozwijać w roku 1887 (powstanie Ladies’ Volunteer Nursing Association). W roku 1948, po zakończeniu II wojny światowej, utworzono – z pomocą doradców z ARC – The Red Cross Volunteer Corps. W roku 2010 Korpus liczył ok. 2 mln wolontariuszy, jednak jest obserwowane zmniejszanie się ich aktywności. Stowarzyszenie podejmuje akcje zmierzające do przeciwdziałania tej tendencji[25].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
