| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku |
bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie | |
| Biskup włocławski | ||
| Okres sprawowania |
1428–1433 | |
| Rektor Akademii Krakowskiej | ||
| Okres sprawowania |
1404–1406 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
między 19 listopada a 22 listopada 1428 | |
| Sakra biskupia |
22 listopada 1428 | |
Jan Szafraniec herbu Starykoń (ur. 1363, zm. 28 lipca 1433 w Brodni) – kanclerz koronny, polski duchowny katolicki, biskup włocławski, dobroczyńca i rektor Uniwersytetu Krakowskiego.
Był synem Piotra (1) Szafrańca z Łuczyc i Pieskowej Skały (zm. 1398) i Kachny. Brat Piotra (2) Szafrańca seniora z Pieskowej Skały (zm. 1437), Stanisława z Młodziejowic, Piotra z Łuczyc[1].
Studiował w Pradze i Heidelbergu. W 1404 został wybrany na rektora Uniwersytetu Krakowskiego. Otrzymał szereg godności kościelnych w Krakowie, był m.in. wikariuszem generalnym i oficjałem biskupa Piotra Wysza z Radolina, a w kapitule krakowskiej – kustoszem, scholastykiem i dziekanem. Był również podkanclerzym koronnym (od 1419) i kanclerzem wielkim koronnym (od 1423). Od momentu objęcia urzędu kanclerskiego w 1423 roku był przywódcą stronnictwa królewskiego wspierającego Jagiełłę[2].
Był obecny przy wystawieniu przez Władysława II Jagiełłę przywileju czerwińskiego w 1422 roku[3]. Był obecny przy wystawieniu przez Władysława II Jagiełłę przywileju jedlneńskiego w 1430 roku[4].
W maju 1428 został wybrany przez kapitułę na biskupa kujawsko-pomorskiego (ze stolicą we Włocławku); na wybór ten naciskał król Władysław Jagiełło. Szafraniec odebrał prowizję papieską na biskupstwo we wrześniu 1428. Jako biskup występował przeciwko próbom zajęcia pomorskich dóbr diecezji przez zakon krzyżacki.
Pochowany w Kaplicy Szafrańców na Wawelu.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
