Data i miejsce urodzenia |
4 kwietnia 1912 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
29 grudnia 1987 |
Zawód, zajęcie |
reżyser, scenarzysta |
Odznaczenia | |
|
Jan Izydor Rybkowski (ur. 4 kwietnia 1912 w Ostrowcu Świętokrzyskim, zm. 29 grudnia 1987 w Konstancinie-Jeziornie) – polski reżyser, scenarzysta i pedagog.
Syn Bolesława. Uczył się w szkole powszechnej w Częstocicach oraz w ostrowieckim Gimnazjum im. Joachima Chreptowicza[1]. W 1935 ukończył szkołę plastyczną w Poznaniu z dyplomem architekta wnętrz, następnie Instytut Sztuki Teatralnej Schillera. Do wybuchu wojny pracował w teatrach warszawskich Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej. Tuż przed oblężeniem Warszawy wyjechał do Wilna, a stamtąd do Grodna, gdzie działał polski teatr w ZSRR. Po zbombardowaniu teatru wrócił do Białegostoku, a stamtąd do Ostrowca. Wywieziony na roboty do Drezna. Po bombardowaniu Drezna do końca wojny przebywał w Czechach. Po wojnie przyjechał do Krakowa, a następnie do Łodzi, gdzie zaangażował się w Teatrze Wojska Polskiego, potem w teatrze Axera[2]. W latach 1974–1977 pełnił funkcję dziekana Wydziału Reżyserii PWSFTviT w Łodzi[3].
Od 1948 roku należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[4]. W 1952 roku otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia[5].
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A33-1-9)[6].
Janowi Rybkowskiemu został poświęcony film Warszawskie gołębie z 1988 roku (informują o tym napisy na początku filmu).
31 stycznia Rada Miasta Ostrowca Świętokrzyskiego jednomyślnie podjęła uchwałę ustanawiającą rok 2012 rokiem Jana Rybkowskiego[1]. 30 marca 2012 Sejm Rzeczypospolitej Polskiej podjął uchwałę w sprawie uczczenia pamięci Jana Rybkowskiego w 100. rocznicę Jego urodzin[7].
Rybkowski został odznaczony Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Kawalerskim (1954)[8] Orderu Odrodzenia Polski, a także Orderem Sztandaru Pracy II klasy[4] oraz Medalem 40-lecia Polski Ludowej[9].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.