 Prezydent James Garfield w latach 70. XIX wieku | |
| Pełne imię i nazwisko |
James Abram Garfield |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 listopada 1831 |
| Data i miejsce śmierci |
19 września 1881 |
| 20. prezydent Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 4 marca 1881 |
| Przynależność polityczna | |
| Pierwsza dama | |
| Wiceprezydent | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
James Abram Garfield (ur. 19 listopada 1831 w Orange (hrabstwo Cuyahoga), zm. 19 września 1881 w Elberon (hrabstwo Monmouth)) – dwudziesty prezydent USA (od marca do września 1881).
James Abram Garfield urodził się 19 listopada 1831 roku w Orange jako syn farmera, Abrama Garfielda, i jego żony Elizy[1]. Abram Garfield zmarł w 1833 roku i przyszły prezydent został z matką i czworgiem rodzeństwa[1]. W wieku 10 lat pracował dorywczo przy budowie kanału w Michigan, natomiast do szkoły uczęszczał bardzo nieregularnie[2]. W 1848 roku zatrudnił się jako stolarz przy budowie kanału Ohio, jednak już po roku musiał powrócić do domu ze względu na zły stan zdrowia[2]. Rok później podjął naukę w Geauga Seminary w Chester, które było uważane za seminarium duchowne baptystów[2]. Studiując, dorabiał jako woźny, a latem pomagał przy żniwach[2]. W 1856 roku wstąpił na Williams College w Williamstown, a po jej ukończeniu został rektorem Western Reserve Electric Institute, gdzie wykładał filologię klasyczną, historię, filozofię, literaturę angielską oraz matematykę[2].
Dzięki zdolnościom oratorskim i głębokiej religijności Garfield był uważany za zdolnego kaznodzieję[2]. W tamtych czasach rozwinął się ruch ewolucjonizmu, który reprezentował m.in. brytyjski uczony John Denton[2]. Garfield jako religijny naukowiec stanął z nim do pięciodniowej debaty, która była obserwowana przez około 1000 osób[3]. Sukces przyszłego prezydenta zachęcił go do rozpoczęcia kariery politycznej[3].
W 1859 roku został członkiem legislatury stanowej Ohio, a rok później uzyskał prawo do prowadzenia samodzielnej praktyki prawniczej[3]. W czasie wojny secesyjnej zaciągnął się do wojska, gdzie w stopniu pułkownika służył w oddziale w Ohio[3]. Brał udział m.in. w bitwach pod Middle Creek czy Shiloh[3]. 11 stycznia 1862 roku został awansowany na generała brygady[3]. Jesienią tego samego roku został wybrany do Izby Reprezentantów, jednak pozostał w czynnej służbie wojskowej[3]. 19 września 1863 roku otrzymał awans na generała majora, a 5 grudnia, przeszedłszy w stan spoczynku, został kongresmenem[4]. Jako reprezentant Partii Republikańskiej popierał Abrahama Lincolna, choć nie zgadzał się z niektórymi jego decyzjami[4]. Po skutecznym zamachu na Lincolna prezydentem został Andrew Johnson, którego Garfield nie popierał i głosował za jego zdjęciem z urzędu[4]. Skorumpowana administracja Granta nadszarpnęła popularność republikanów. Po wycofaniu się z życia politycznego Thaddeusa Stevensa Garfield, wraz z Jamesem Blaine’m, objął przywództwo w partii[4]. W 1877 roku Garfield zasiadał w komisji, która weryfikowała wybór Rutherforda Hayesa na prezydenta[4].
Na początku 1880 roku wygrał wybory do Senatu, jednak nigdy w nim nie zasiadł, bowiem 8 czerwca został kandydatem na prezydenta z ramienia Partii Republikańskiej[5]. Na początku konwencji najpoważniejszymi kandydatami byli Ulysses Grant (kandydat „Stalwarts” – konserwatywnego skrzydła) oraz James Blaine (kandydat „Half-Breeds” – umiarkowanego skrzydła)[5]. Po 30 głosowaniach żaden z kandydatów nie uzyskał wymaganej większości, a plasujący się na trzeciej pozycji John Sherman przekazał swoje głosy na Garfielda[6]. Ten odmówił kandydowania, czym zaskarbił sobie poparcie większości delegatów i w 36. głosowaniu uzyskał 399 głosów[6]. Kandydatem na wiceprezydenta został Chester Arthur[6]. W głosowaniu powszechnym Garfield wygrał różnicą około 9 tysięcy głosów[7]. Obaj kandydaci zwyciężyli w 19 stanach, jednak Garfield uzyskał 214 głosów w Kolegium Elektorów, podczas gdy jego rywal z Partii Demokratycznej, Winfield Hancock, uzyskał ich 115[7].
Funkcję sekretarza stanu w jego gabinecie objął jego rywal o nominację prezydencką – James Blaine[8]. Prezydentura Garfielda była krótka, zatem nie podjął on wielu inicjatyw[8]. 21 maja 1881 roku Clara Barton założyła Amerykański Czerwony Krzyż i zaproponowała, by prezydent został jego przewodniczącym[8]. Garfield odmówił, twierdząc, że ta funkcja należy się założycielce[8].
Za czasów jego prezydentury wyszedł na jaw skandal korupcyjny, który dotyczył Departamentu Poczty[8]. New York Times ujawnił, że Departament zawarł kontrakty, opiewające na 4 miliony dolarów, z politykami Partii Republikańskiej z zachodniego wybrzeża, aby szybko dostarczano tam pocztę[8]. Mimo tego, poczta była tam niekiedy dostarczana jedynie trzy razy w roku[8]. Prezydent żądał szybkiego ujawnienia i ukarania winnych, co przyspieszyło reformę administracji państwowej[8].
2 lipca 1881 roku na waszyngtońskim dworcu kolejowym Garfield został dwukrotnie postrzelony w plecy przez Charlesa Guiteau[9]. Wcześniej Guiteau zabiegał u prezydenta o stanowisko konsula we Francji, lecz Garfield odmówił[9]. Potem kilkakrotnie usiłował się dostać do Białego Domu, lecz został siłą z niego usunięty, co spowodowało chęć zemsty na prezydencie[9]. Ranny Garfield spędził dwa miesiące w łóżku, podczas gdy lekarze bezskutecznie usiłowali zlokalizować kulę, która utkwiła w ciele prezydenta[9]. 6 września, na własną prośbę, został przewieziony nad morze, wdała się jednak infekcja[9] i James Garfield zmarł 19 września 1881 roku w Elberon[9].
James Garfield poślubił swoją koleżankę z dzieciństwa Lucretię Randolph 11 listopada 1858 roku[2]. Para miała siedmioro dzieci[2].
.svg)
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
