| Pochodzenie |
Pop, Group sounds, Folk, New music, Kayōkyoku, Crossover, Rock, Eurobeat |
|---|---|
| Czas i miejsce powstania |
początek lat 90. XX w., Japonia |
| Instrumenty |
Perkusja, Gitara elektryczna, Gitara akustyczna, Gitara basowa, Fortepian, Keyboard, Syntezator, Harfa, Trąbka, Puzon, Róg, Skrzypce, Altówka, Wiolonczela, Kontrabas[1] |
| Gatunki pokrewne |
Ryūkōka, Enka, Kayōkyoku, Folk, New music, Para para, Super Eurobeat, R&B, Sentymentalna ballada, J-rock, Kayōkyoku, Idol, Anison |
| Podgatunki | |
| City pop, Shibuya-kei, Synth pop, J-euro | |
| Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym | |
| Japoński hip hop, Kawaii metal, Japońskie reggae | |
| Style regionalne | |
| City pop, Shibuya-kei | |
J-pop (pełna nazwa japoński pop) – skrót używany przez cywilizacje zachodu do określania japońskiej muzyki popularnej. Termin J-pop został wymyślony w stacji radiowej J-Wave. Jest używany w Japonii na określenie utworów z gatunków pop, rock, dance, hip-hop czy soul. Do piosenkarzy J-popowych zalicza się zarówno popularnych muzyków, jak i seiyū[2][3][4][5]. J-pop był rozwijany przez zespoły nowej fali i crossover z końca lat 70., takie jak Yellow Magic Orchestra i Southern All Stars, a następnie przez eurobeat na początku lat 90., m.in. przez wokalistkę Namie Amuro[6][7]. Ostatecznie J-pop zastąpił na japońskiej scenie muzycznej kayōkyoku, termin określający japońską muzykę popularną[8].
Sklepy w Japonii zwykle dzielą dostępną muzykę na cztery główne sekcje: J-pop, enka (tradycyjna forma ballad), muzyka poważna oraz muzyka światowa.
Historia J-popu zaczyna się we wczesnych latach ery Shōwa (lata 20. do 80. XX w.) od ryūkōka, formy muzyki popularnej inspirowanej zachodnim jazzem i bluesem. Następnie ryūkōka został wyparty przez enke, emocjonalne ballady, oraz kayōkyoku, bardziej wyrafinowaną i powściągliwą odmianę, aż do późnych lat pięćdziesiątych, kiedy to popularna muzyka z Zachodu, taka jak rock and roll oraz R&B, stała się popularna[9]. W latach 50. i 60. XX w. wiele grup i piosenkarzy kayōkyoku zdobyło doświadczenie, występując w amerykańskich bazach wojskowych w Japonii. Mniej więcej w tym samym czasie szef Yakuzy, Kazuo Taoka, zreorganizował przemysł koncertowy, traktując wykonawców jak profesjonalistów. Wielu z tych wykonawców stało się później kluczowymi postaciami gatunku J-pop[10]. Gatunek rozwinął się w system idoli, w którym wytwórnie muzyczne kształtowały wizerunki piosenkarzy w celu maksymalnego przyciągnięcia uwagi fanów. Rosła popularność electropopu opartego na syntezatorach i city popu, swoistego miejskiego połączenia soft rocka, funku i boogie, który koncentrował się na obszarach miejskich, takich jak Tokio. J-pop pozostawał pomiędzy dwoma biegunami enki (tradycyjnej muzyki japońskiej) i kayōkyoku aż do lat 80. i 90. XX w., kiedy to nowoczesna definicja tego terminu stała się standardem w przemyśle muzycznym[9]. Scena muzyczna J-popu rozrosła się gwałtownie w latach 90., między innymi dzięki takim grupom, jak B’z i Mr. Children, które dzięki swoim zespołowym brzmieniom sięgały szczytów sprzedaży. Pod koniec lat 90. grupy te zostały wyparte przez nastawione na taniec piosenkarki, takie jak Namie Amuro, której utwór „Can You Celebrate?” z 1997 r. był najlepiej sprzedającym się singlem żeńskiej artystki J-popowej[11]. W tym okresie popularność zdobyły również boysbandy i girlsbandy, takie jak SMAP, Arashi i Morning Musume[9]. Od roku 2000 w japońskim przemyśle rozrywkowym pojawia się coraz więcej grup idoli. Niektóre z najbardziej znanych obecnie grup to Hey! Say! JUMP, AKB48, Momoiro Clover Z[12][13].
Muzyka J-pop jest integralną częścią japońskiej kultury. Używana jest ona wszędzie: w anime, sklepach, reklamach, filmach, programach radiowych i telewizyjnych, a także w grach komputerowych. Niektóre programy informacyjne w telewizji również puszczają J-popowe piosenki podczas napisów końcowych[9].
W wielu anime i programach telewizyjnych openingi i endingi są regularnie zmieniane. Szybka rotacja piosenek na listach przebojów powoduje stosunkową krótkotrwałą popularność wielu artystów w Japonii. Większość z nich wydaje jeden album i parę singli, po czym znikają z głównonurtowej sceny. Z drugiej strony, artyści, którym udaje się osiągnąć sukces, na dłużej przechodzą do historii japońskiej muzyki i są celebrowani przez lata. Dla przykładu, zespoły takie jak KinKi Kids, Momoiro Clover Z, Dreams Come True, B’z, SMAP, Southern All Stars, Mr. Children, Morning Musume, Arashi, piosenkarze: Masaharu Fukuyama, Eikichi Yazawa, Noriyuki Makihara, oraz piosenkarki: Mika Nakashima, Mai Kuraki, Ayumi Hamasaki, Hikaru Utada czy Kumi Kōda nie schodzą ze sceny od około 15–20 lat.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
