Rodzina języków semickich obejmuje języki fleksyjne, poświadczone od końca IV tysiąclecia p.n.e. do dziś. W starożytności językami semickimi posługiwano się na obszarze między Morzem Śródziemnym a Tygrysem oraz na północno-wschodnich wybrzeżach Afryki[1]. Współcześnie do najważniejszych języków rodziny semickiej zaliczają się:
Współczesne żywe języki semickie, np. arabski czy hebrajski, ze względu na charakterystyczną dla języków afroazjatyckich budowę spółgłoskowo-rdzeniową (zob. alternacja), używają spółgłoskowych pism alfabetycznych (abdżadów), zwyczajowo pisanych od prawej do lewej. Fonetycznie charakteryzują się dużą liczbą spółgłosek gardłowych. Języki semickie wykazują też wiele cech typologicznych wspólnych z językami indoeuropejskimi, co świadczy o kontaktach tych dwóch rodzin w głębokiej starożytności.
Klasyfikacja języków semickich
Powszechnie używa się i akceptuje się rozróżnienie języków semickich ze względu na podział geograficzny (wschodnie, północno-wschodnie i południowo-zachodnie), choć takie podejście jest w świetle nowych badań przestarzałe[2].
↑Maria LuisaM.L.UbertiMaria LuisaM.L., Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu, AndrzejA.Mrozek (tłum.), MarekM.Stępień (red.), Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2010, s. 30–31, ISBN 978-83-235-0680-5, OCLC 751354697.
↑Maria LuisaM.L.UbertiMaria LuisaM.L., Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu, AndrzejA.Mrozek (tłum.), MarekM.Stępień (red.), Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2010, s. 31, ISBN 978-83-235-0680-5, OCLC 751354697.
↑Cf. Mansoor, Menahem: Biblical Hebrew step by step. T. 1. s. 7.
Bibliografia
The Semitic languages, red. R. Hetzron, New York – London 1997. ISBN 0-415-05767-1.
Mansoor, Menahem: Biblical Hebrew step by step. Wyd. 6. T. 1. Grand Rapids, Michigan: 1980, s. 254. ISBN 0-8010-6041-9.