Języki nostratyczne – hipotetyczna makrorodzina językowa zaproponowana przez duńskiego językoznawcę Holgera Pedersena w 1903 roku. W jej skład wchodzi wiele rodzin językowych z Europy, Azji i północnej Afryki, pozostawiając możliwość włączenia potencjalnie wielu pozostałych języków i grup językowych, m.in.: Wschodniej Afryki, Dalekiego Wschodu, Oceanu Spokojnego, Australii i obu Ameryk.
Według różnych językoznawców, w skład makrorodziny nostratycznej mają wchodzić następujące rodziny językowe:
Niektórzy zaś dodają następujące języki i grupy językowe:
Zwolennicy teorii nostratycznej umieszczają w tej grupie przynajmniej rodziny: ałtajską, indoeuropejską i uralską.
Wedle badań Władisława Illicza-Switycza (1934–1966) i Arona Dołgopolskiego z 1989 roku język praindoeuropejski tworzył rodzinę z jeszcze sześcioma innymi językami wywodzącymi się z domniemanego języka nostratycznego, istniejącego 15–20 tys. lat temu prawdopodobnie na Bliskim Wschodzie lub w północno-wschodniej Afryce.
Pierwsze teksty nostratyczne tworzył Władisław Illicz-Switycz, przedwcześnie zmarły lingwista rosyjski, jeden z głównych twórców językoznawstwa nostratycznego. W pierwszym tomie słownika nostratycznego (1971), wydawanego pośmiertnie, odnajdujemy taki oto wiersz, który jest zarazem mottem tegoż słownika:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.