Język autentyczny – ustalony przez strony język wiążący traktatu, który stanowi podstawę jego wykładni. Zgodnie z Konwencją Wiedeńską o prawie traktatów z 23 maja 1969 r. (art. 31–33) jeżeli tekst traktatu został ustalony jako autentyczny w dwóch lub więcej językach, traktat ma jednakową moc w każdym z tych języków, chyba że traktat postanawia lub strony uzgodniły, iż w przypadku rozbieżności tekst w określonym języku jest rozstrzygający[1]. Przyjmuje się domniemanie, że wyrazy użyte w traktacie mają to samo znaczenie w każdym z tekstów autentycznych. Traktat należy interpretować w dobrej wierze, zgodnie ze zwykłym znaczeniem, jakie należy przypisywać użytym w nim wyrazom w ich kontekście, oraz w świetle przedmiotu i celu traktatu, odrzucając interpretacje prowadzące do rezultatu wyraźnie absurdalnego lub nierozsądnego (art. 32)[2].
Porozumienie z 8 sierpnia 1945 tworzące Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze sporządzono w językach: angielskim, francuskim i rosyjskim, przy czym każdy tekst jest jednakowo miarodajny wedle art. VII. Karta ONZ w art. 111 głosi, że jej teksty chiński, francuski, rosyjski, angielski i hiszpański są jednakowo autentyczne, podobne klauzule zawierają traktaty zawarte pod auspicjami tej organizacji[3]. Językami autentycznymi Konwencji MOP są francuski i angielski[4].
Ustawa o języku polskim w art. 6 postanawia: Umowy międzynarodowe zawierane przez Rzeczpospolitą Polską powinny mieć polską wersję językową, stanowiącą podstawę wykładni, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.