Data i miejsce urodzenia |
8 stycznia 1883 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
8 lipca 1937 |
profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: historia literatury | |
Alma Mater |
Uniwersytet Jagielloński |
nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
Okres zatrudn. |
1919–1933 |
Odznaczenia | |
Józef Ujejski (ur. 8 stycznia 1883 w Tarnowie, zm. 8 lipca 1937 w Warszawie) – polski historyk literatury.
Studiował historię literatury na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1907 obronił tam pracę doktorską, a następnie wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę[1]. Od 1919 profesor Uniwersytetu Warszawskiego (1932–1933 rektor); od 1921 członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, od 1922 Polskiej Akademii Umiejętności. Badacz romantyzmu, zwłaszcza prądów filozoficznych i umysłowych epoki i ich odzwierciedlenia w literaturze, zajmował się szczególnie mistyczno-utopijną i filozoficzną myślą mesjanizmu; ogłosił m.in. studia: Główne idee w „Anhellim” Słowackiego (1916)[1], Antoni Malczewski (1921), Byronizm i skottyzm w „Konradzie Wallenrodzie” (1923), O cenę absolutu. Rzecz o Hoene-Wrońskim (1925), Dzieje polskiego mesjanizmu do powstania listopadowego włącznie (1931); rozgłos zyskała szczególnie książka O Konradzie Korzeniowskim (1936), uwydatniająca m.in. polskie dziedzictwo w twórczości pisarza i jego powiązania z tradycją romantyzmu europejskiego i rodzimego, w tej tematyce utworzony został wybór studiów Romantycy (1963).
Zmarł w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 10-3-2)[2].
Jego stryj – Kornel Ujejski był znanym poetą romantycznym.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.