Iwona Śledzińska-Katarasińska
Ilustracja
Iwona Śledzińska-Katarasińska (2016)
Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1941
Komorniki

Data i miejsce śmierci

1 stycznia 2024
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarka, polityk

Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Stanowisko

posłanka na Sejm I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji (1991–2023)

Partia

PZPR, ROAD, UD, UW, PO

Małżeństwo

Jerzy Katarasiński

Odznaczenia
Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Od lewej: Iwona Śledzińska-Katarasińska, Małgorzata Kidawa-Błońska, Sławomir Rybicki i Urszula Augustyn (2011)

Iwona Elżbieta Śledzińska-Katarasińska (ur. 3 stycznia 1941 w Komornikach[1], zm. 1 stycznia 2024[2] w Warszawie[3]) – polska dziennikarka i polityk, posłanka na Sejm I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji. Była jedyną osobą zasiadającą nieprzerwanie w Sejmie III RP przez jego pierwszych dziewięć kadencji (1991–2023)[4][5].

Życiorys

Wykształcenie i działalność w PRL

W 1963 uzyskała magisterium z filologii polskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego[6][7]. W latach 1963–1964 była zatrudniona jako korektorka w łódzkim oddziale PWN[8]. Od połowy lat 60. pracowała jako dziennikarka[8]. W latach 1972–1981 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W PRL wraz z mężem Jerzym Katarasińskim pracowała w „Dzienniku Łódzkim” oraz „Głosie Robotniczym”, organie komitetu wojewódzkiego PZPR w Łodzi. W latach 1973–1975 była zatrudniona jako dziennikarka w Łódzkim Ośrodku Telewizyjnym[8].

W latach 80. działała w opozycji demokratycznej, od 1981 należała do „Solidarności”[9]. 27 stycznia 1981 wraz z Marianem Miszalskim jako jedyni dziennikarze w Łodzi wzięli udział w strajku ostrzegawczym o wolne soboty[8]. W stanie wojennym została na krótki czas internowana (od 13 do 16 grudnia 1981; zwolniono ją z uwagi na ciążę[8]). Objęta zakazem wykonywania zawodu dziennikarza, pracowała następnie m.in. w biurze podróży[9], redagowała też miesięcznik „Niewidomy Spółdzielca”[10]. Zajmowała się również redakcją wydawnictw podziemnych[9]. Działała w Duszpasterstwie Środowisk Twórczych przy parafii Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi[8], współpracując m.in. ze Stefanem Miecznikowskim[10]. W związku z działalnością opozycyjną do 1985 była rozpracowywana przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa[8]. W 1989 została sekretarzem wojewódzkiego Komitetu Obywatelskiego NSZZ „Solidarność”, w ramach którego brała udział w kampanii wyborczej przed wyborami czerwcowymi[10].

Działalność w III RP

Współtworzyła łódzki dodatek „Gazety Wyborczej”, kierowała nim jako redaktor naczelna w latach 1990–1991[9]. Od 1990 do 1994 była wiceprzewodniczącą zarządu głównego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich[9]. W późniejszych latach była też związana z macierzystą uczelnią jako uczestniczka jej programu mentorskiego[11].

W 1990 wstąpiła do Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna. Później należała do Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W 2001 znalazła się w grupie parlamentarzystów, która wraz z Donaldem Tuskiem odeszła z UW i współtworzyła Platformę Obywatelską[10]. W 1997 była kandydatką na stanowisko ministra kultury i sztuki w gabinecie Jerzego Buzka. Wycofała się na skutek protestu AWS po oskarżeniu jej o publikacje artykułów antysemickich oraz krytykujących wystąpienia studenckie podczas wydarzeń marcowych w 1968[12]. Posłanka stwierdziła wówczas: Nie zrezygnowałam dlatego, że czuję się winna. 30 lat temu ukazywały się artykuły, przyznaję podłe i głupie, sygnowane moim nazwiskiem[13]; ministrem została wówczas Joanna Wnuk-Nazarowa.

W 1990 została wybrana do Rady Miejskiej w Łodzi[10], w której zasiadała do 1994[9]. W 1991 po raz pierwszy uzyskała mandat posłanki na Sejm kandydując z listy UD. W 1993 i w 1997 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję. Do Sejmu IV i V kadencji (2001 i 2005) wybierana z ramienia Platformy Obywatelskiej z najwyższym poparciem w okręgu łódzkim. Do 2006 kierowała zarządem regionu łódzkiego Platformy Obywatelskiej.

1 grudnia 2006 została ukarana przez sąd rejonowy karą grzywny w wysokości 3000 zł i zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych przez 6 miesięcy za wykroczenie kierowanie pojazdem mechanicznym po spożyciu alkoholu oraz niezachowanie należytej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu. 2 kwietnia 2007 Sąd Okręgowy w Łodzi, działając jako sąd odwoławczy, uznał, że nie prowadziła samochodu w stanie po użyciu alkoholu i zmienił w tej części wyrok, wymierzając jej karę grzywny w wysokości 300 zł za spowodowanie kolizji drogowej (art. 86 § 1 kodeksu wykroczeń)[14].

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty z rzędu została posłanką, otrzymując w okręgu łódzkim 28 516 głosów. Również w 2007 została skarbnikiem Klubu Parlamentarnego PO. Była także członkinią rady krajowej partii oraz wiceprzewodniczącą KP PO[10]. W wyborach w 2011 była kandydatką Platformy Obywatelskiej do Sejmu z drugiego miejsca listy w okręgu łódzkim. Uzyskała mandat poselski na siódmą z rzędu kadencję, zdobywając 16 279 głosów[15].

W latach 2005–2015 była przewodniczącą Komisji Kultury i Środków Przekazu w Sejmie V, VI i VII kadencji. W 2010 z rekomendacji klubu parlamentarnego PO została członkiem rady programowej TVP S.A.[16], w 2014 wybrana przewodniczącą tego gremium[17].

W 2015 została ponownie wybrana do Sejmu, otrzymując 21 424 głosy[18], stając się tym samym jedynym parlamentarzystą wykonującym mandat nieprzerwanie od 1991. Również w wyborach w 2019 z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję, poparły ją wówczas 17 254 osoby[19]. W 2023 nie została wybrana do Sejmu kolejnej kadencji[20].

Zmarła 1 stycznia 2024[2]. 8 stycznia 2024 po mszy pogrzebowej w kościele św. Teresy została pochowana w alei zasłużonych na cmentarzu Doły w Łodzi[21] (kw. XXXIV/26/1)[22]. Pogrzeb miał charakter państwowy, w uroczystościach wzięli udział premier Donald Tusk i marszałek Senatu Małgorzata Kidawa-Błońska[21].

Odznaczenia

Życie prywatne

Córka Tadeusza i Zofii. Mieszkała w Łodzi[24]. Jej mężem był dziennikarz Jerzy Katarasiński (1936–1989). Miała córkę Kamę, psycholożkę i lekarkę[10]. W 1999 została fundatorką nagrody „Złote Pióro” im. Jerzego Katarasińskiego.

Publikacje

  • Iwona Śledzińska-Katarasińska, Maria Sondej (red.), Nasze 53 dni i dwa tygodnie: 4 czerwca ’89, Wist, Zgierz 2009, ISBN 978-83-929095-0-7.

Wyniki w wyborach ogólnopolskich

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1991 Unia Demokratyczna Sejm I kadencji nr 4 8299 (2,18%)T[25]
1993 Sejm II kadencji nr 27 14 898 (3,25%)T[26]
1997 Unia Wolności Sejm III kadencji 34 888 (8,26%)T[27]
2001 Platforma Obywatelska Sejm IV kadencji nr 9 12 161 (3,63%)T[28]
2005 Sejm V kadencji 23 119 (7,86%)T[29]
2007 Sejm VI kadencji 28 516 (6,75%)T[30]
2011 Sejm VII kadencji 16 279 (4,49%)T[15]
2015 Sejm VIII kadencji 21 424 (5,97%)T[18]
2019 Koalicja Obywatelska Sejm IX kadencji 17 254 (4,15%)T[19]
2023 Sejm X kadencji 6411 (1,40%)N[20]

Przypisy

  1. Anna Gronczewska: Wybory 2023. Partie układają listy wyborcze. Kto ma szanse na mandat poselski z list KO w Łodzi?. dzienniklodzki.pl, 26 lipca 2023. [dostęp 2023-07-26].
  2. a b Nie żyje Iwona Śledzińska-Katarasińska, była posłanka PO. rp.pl, 1 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-01].
  3. Iwona Śledzińska-Katarasińska. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2024-01-31].
  4. „Działalność polityczna jako służba dla obywateli”. Senator Kwiatkowski o Iwonie Śledzińskiej-Katarasińskiej. polskieradio24.pl, 1 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-02].
  5. Paweł Basiak: Iwona Śledzińska-Katarasińska nie żyje. Była posłanka miała 82 lata. interia.pl, 1 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-02].
  6. Iwona Śledzińska-Katarasińska. mamprawowiedziec.pl. [dostęp 2024-01-06].
  7. Posłowie VIII kadencji: Iwona Śledzińska-Katarasińska. sejm.gov.pl. [dostęp 2024-01-06].
  8. a b c d e f g Przemysław Stępień: Iwona Śledzińska-Katarasińska. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2024-01-03].
  9. a b c d e f Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. VII kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2012, s. 426.
  10. a b c d e f g O mnie. sledzinska-katarasinska.pl. [dostęp 2024-01-03].
  11. Odeszła dziennikarka, polityk, Absolwentka VIP UŁ. uni.lodz.pl, 2 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-02].
  12. Maciej Marosz, Antysemityzm i legitymacja, „Gazeta Polska” z 9 kwietnia 2008, s. 8.
  13. Śledzińska-Katarasińska: ekspert PO od mediów. rp.pl, 1 marca 2008. [dostęp 2015-06-04].
  14. Sąd: posłanka PO spowodowała kolizję, ale była trzeźwa. wp.pl, 2 kwietnia 2007. [dostęp 2015-06-04].
  15. a b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-06-04].
  16. KRRiT wybrała nowe rady programowe TVP i TV Polonia. wirtualnemedia.pl, 17 listopada 2010. [dostęp 2015-06-04].
  17. Nowe Prezydium Rady Programowej TVP. tvp.pl, 14 stycznia 2014. [dostęp 2015-06-04].
  18. a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
  19. a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
  20. a b Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-16].
  21. a b Tomasz Matusiak: Pogrzeb Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej. Legendę Sejmu żegnał premier Donald Tusk. wyborcza.pl, 8 grudnia 2023. [dostęp 2024-01-08].
  22. Cmentarz Komunalny Doły. cmentarzekomunalne.lodz.systkom.pl. [dostęp 2024-01-12].
  23. Ostatnie pożegnanie Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej. gov.pl, 8 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-08].
  24. Tomasz Matusiak: Iwona Śledzińska-Katarasińska zostanie pochowana w Alei Zasłużonych cmentarza na Dołach w Łodzi. wyborcza.pl, 3 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-06].
  25. Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 31 października 1991 r. o wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, przeprowadzonych w dniu 27 października 1991 r. (M.P. z 1991 r. nr 41, poz. 288).
  26. Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 23 września 1993 r. o wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 19 września 1993 r. (M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470).
  27. Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 25 września 1997 r. o wynikach wyborów do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 21 września 1997 r. (M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 620).
  28. Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2023-12-24].
  29. Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2023-12-24].
  30. Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2023-12-24].

Bibliografia

  • Posłowie VI kadencji: Iwona Śledzińska-Katarasińska. sejm.gov.pl. [dostęp 2024-01-06].
  • Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. VII kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2012, s. 426.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się