ResponseEve, a responsive template by SiGa

Ivan Mauger

Pełne imię i nazwisko	Ivan Gerald Mauger
Data i miejsce urodzenia	4 października 1939 Christchurch
Data i miejsce śmierci	16 kwietnia 2018 Gold Coast
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania Mistrzostwa świata złoto 1968[a] żużel, drużynowo złoto 1971[a] żużel, drużynowo złoto 1972[a] żużel, drużynowo srebro 1969[a] żużel, drużynowo srebro 1970[a] żużel, drużynowo brąz 1967[a] żużel, drużynowo Reprezentacja  Nowa Zelandia Mistrzostwa świata złoto 1968 żużel, indywidualnie złoto 1969 żużel, indywidualnie złoto 1970 żużel, pary złoto 1970 żużel, indywidualnie złoto 1971 long track, indywidualnie złoto 1972 long track, indywidualnie złoto 1972 żużel, indywidualnie złoto 1976 long track, indywidualnie złoto 1977 żużel, indywidualnie złoto 1979 żużel, indywidualnie złoto 1979 żużel, drużynowo srebro 1971 żużel, pary srebro 1971 żużel, indywidualnie srebro 1972 żużel, pary srebro 1973 żużel, indywidualnie srebro 1974 żużel, indywidualnie srebro 1974 long track, indywidualnie srebro 1975 long track, indywidualnie srebro 1978 żużel, pary srebro 1981 żużel, pary brąz 1967 żużel, indywidualnie brąz 1974 żużel, pary brąz 1984 żużel, pary
Multimedia w Wikimedia Commons

Ivan Gerald Mauger^[1] (ur. 4 października 1939 w Christchurch, zm. 16 kwietnia 2018 w Gold Coast^[2][3]) – nowozelandzki żużlowiec, występujący również na długim torze.

Życiorys

Kariera sportowa

Mauger był uczniem Jacka Younga. Nowozelandczyk był sześciokrotnym indywidualnym mistrzem świata na żużlu. Czternaście razy wystąpił w finałach IMŚ.

Był ośmiokrotnie finalistą drużynowych mistrzostw świata, w tym siedmiokrotnie reprezentował Wielką Brytanię. Zdobył cztery złote, dwa srebrne i jeden brązowy medal. W barwach Nowej Zelandii wywalczył jeden złoty medal. Czternaście razy uczestniczył w turniejach mistrzostw świata par, na których zdobył dwa złote, cztery srebrne i dwa brązowe medale.

Pięciokrotnie stawał na podium mistrzostw świata na długim torze. W 1971 roku w Oslo, w 1972 roku w Mühldorfie i w 1976 roku w Mariańskich Łaźniach wywalczył złote medale w tej konkurencji. Zdobył srebrne medale w 1974 roku w Scheeßel i w 1975 roku w Radgonie.

Mauger był czterokrotnie indywidualnym mistrzem Wielkiej Brytanii, dwukrotnie wywalczył złoty medal w indywidualnych mistrzostwach Nowej Zelandii.

W wieku 46 lat Mauger zakończył karierę sportową, która trwała 30 lat. Z kibicami pożegnał się także w Polsce. Pożegnalne turnieje zorganizowane były w Gnieźnie i Lesznie.

Był prekursorem używania przez zawodników kamperów i jako pierwszy malował żużlowe skóry w barwne wzory.

Powszechnie uważany za jednego z najwybitniejszych żużlowców w historii dyscypliny^[4][5].

Emerytura sportowa

Po zakończeniu kariery Mauger zajmował się promowaniem żużla. W Malezji otworzył klinikę żużlową^[6]. Organizował też turnieje z udziałem czołowych żużlowców świata na torach w Australii i Nowej Zelandii – coroczny cykl Ivan Mauger Golden Helmet Series^[6]. Jeszcze w wieku 69 lat ścigał się na torze i potrafił zwyciężać ze znacznie młodszymi rywalami. Był on autorem kilku książek o tematyce żużlowej. Przez FIM został uhonorowany Medalem Zasługi dla Motocyklizmu^[6].

Mauger był założycielem „Ivan Mauger Academy of Excellents”, która siedziby ma w Nowej Zelandii, Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii^[6]. Pod jego okiem trenowali tacy zawodnicy jak: Hans Nielsen (czterokrotny mistrz świata), Ole Olsen (trzykrotny mistrz świata), Jason Crump (trzykrotny mistrz świata), Billy Hamill i Mark Loram (złoci medaliści w 1996 i 2000 r.), Leigh Adams (srebrny i brązowy medalista mistrzostw świata) oraz Peter Collins (jeden z najlepszych brytyjskich żużlowców w historii).

Życie prywatne

Ojciec Kima Maugera, również żużlowca.

Był abstynentem. W ostatnich latach życia cierpiał na afazję i zaburzenia poznawcze. Rodzina, nie mając funduszy na kosztowne leczenie, wyprzedała wszystkie jego trofea i pamiątki sportowe^[7].

Przynależność klubowa

Wielka Brytania

• Wimbledon Dons (1957–1958)
• Rye Hose Rockets (1957)
• Eastbourne Eagles (1958)
• Newcastle Diamonds (1963–1968)
• Belle Vue Aces (1969–1972)
• Exeter Falcons (1973–1977)
• Hull Vikings (1978–1981)
• Exeter Falcons (1984)

Osiągnięcia

Indywidualne mistrzostwa świata

• 1966 – Göteborg – 4. miejsce (11 pkt)
• 1967 – Londyn – 3. miejsce (13 pkt)
• 1968 – Göteborg – 1. miejsce (15 pkt)
• 1969 – Londyn – 1. miejsce (14 pkt)
• 1970 – Wrocław – 1. miejsce (15 pkt)
• 1971 – Göteborg – 2. miejsce (12+3 pkt)
• 1972 – Londyn – 1. miejsce (13+3 pkt)
• 1973 – Chorzów – 2. miejsce (13+u pkt)
• 1974 – Göteborg – 2. miejsce (11+3 pkt)
• 1975 – Londyn – 4. miejsce (12+2 pkt)
• 1976 – Chorzów – 4. miejsce (11 pkt)
• 1977 – Göteborg – 1. miejsce (14 pkt)
• 1978 – Londyn – 8. miejsce (8 pkt)
• 1979 – Chorzów – 1. miejsce (14 pkt)

Drużynowe mistrzostwa świata

• 1966 – Malmö – 4. miejsce
• 1967 – Malmö – 4. miejsce
• 1968 – Londyn – 1. miejsce
• 1969 – Rybnik – 2. miejsce
• 1970 – Londyn – 2. miejsce
• 1971 – Wrocław – 1. miejsce
• 1972 – Olching – 1. miejsce
• 1979 – Londyn (White City Stadium) – 1. miejsce

Mistrzostwa świata par

• 1969 – Sztokholm – 1. miejsce
• 1970 – Malmö – 1. miejsce
• 1971 – Rybnik – 2. miejsce
• 1972 – Borås – 2. miejsce
• 1973 – Borås – 7. miejsce
• 1974 – Manchester (stadion Belle Vue) – 3. miejsce
• 1976 – Eskilstuna – 3. miejsce
• 1978 – Chorzów – 2. miejsce
• 1979 – Vojens – 6. miejsce
• 1980 – Krško – 5. miejsce
• 1981 – Chorzów – 2. miejsce
• 1983 – Göteborg – 7. miejsce
• 1984 – Lonigo – 3. miejsce
• 1985 – Rybnik – 4. miejsce

Indywidualne mistrzostwa świata na długim torze

• 1971 – 1. miejsce
• 1972 – 1. miejsce
• 1974 – 2. miejsce
• 1975 – 2. miejsce
• 1976 – 1. miejsce
• 1977 – 8. miejsce
• 1978 – 4. miejsce
• 1979 – 11. miejsce
• 1980 – 7. miejsce
• 1981 – 10. miejsce
• 1982 – 6. miejsce

Indywidualne mistrzostwa Nowej Zelandii

• złoto: 1974, 1981
• srebro: 1959
• brąz: 1979

Indywidualne mistrzostwa Wielkiej Brytanii

• złoto: 1968, 1970, 1971, 1972
• srebro: 1966, 1967

Nagrody i uhonorowania

• 1969: Sportowiec roku w Wielkiej Brytanii (4. miejsce)
• 1970: Sportowiec roku w Wielkiej Brytanii (3. miejsce)
• 1970: Sportowiec roku w Canterbury
• 1971: Sportowiec roku w Wielkiej Brytanii (4. miejsce)
• 1971: Sportowiec roku w Canterbury
• 1972: Sportowiec roku w Wielkiej Brytanii (2. miejsce)
• 1972: Sportowiec roku w Canterbury
• 1973: Sportowiec roku w Wielkiej Brytanii (3. miejsce)
• 1977: Sportowiec roku w Nowej Zelandii
• 1978: Sportowiec roku w Nowej Zelandii
• 1979: Sportowiec roku w Nowej Zelandii
• 1970–1980: Człowiek dekady według British Motorcycle News
• 1985: honorowy mieszkaniec Gniezna
• 1985: honorowy ambasador sportowy Nowej Zelandii
• 1990: wprowadzenie do galerii sław Nowej Zelandii

Uwagi

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Bartłomiej Jejda: Bartłomiej Jejda: Na szczyt przez ciernie – sylwetka Ivana Maugera. sportowefakty.wp.pl, 2009-07-03. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)]. (pol.).