Ippolito Rosellini, właśc. Niccolò Francesco Ippolito Baldessare Rosellini (ur. 13 sierpnia 1800 w Pizie, zm. 4 czerwca 1843 tamże) – włoski archeolog, orientalista i pisarz, przyjaciel i uczeń Jeana François Champolliona, uważany za twórcę włoskiej egiptologii.
Pochodził z rodziny kupieckiej wywodzącej się z Pesci. W 1817 rozpoczął studia na wydziale teologicznym uniwersytetu w Pizie, które ukończył w 1821, a następnie studiował języki orientalne w Bolonii pod kierunkiem Giuseppe Mezzofantiego. Specjalizując się w języku hebrajskim i arabskim, w 1824 został powołany na stanowisko profesora języków orientalnych na macierzystym uniwersytecie w Pizie. W tym też okresie zapoznał się z dziełem Champolliona Précis du système hiéroglyphique des anciens Egyptiens, opublikowanym w 1824, które wywarło na nim duże wrażenie. Z samym Champollionem spotkał się latem 1825 we Florencji podczas podróży Francuza po Włoszech i od tego czasu datuje się ich głęboka przyjaźń, wsparta wspólną pasją – zgłębianiem tajemnicy hieroglifów i starożytnego Egiptu. W 1827 wyjeżdża do Paryża na rok w celu zgłębiania wiedzy o metodzie Champolliona.
Podczas tego pobytu w Paryżu spotyka tam Zenobię Cherubini, córkę znanego muzyka Luigiego Cherubiniego, przyjaciela Rossiniego. I to właśnie Rossini przekonuje ojca Zenobii, aby ten pozwolił córce wyjść za mąż za młodego profesora z Pizy. Państwo Rosellini doczekali się czwórki dzieci, z których pierworodna córka Ida zmarła jeszcze w wieku dziecięcym.
W 1828 Rosellini z Champollionem zorganizowali francusko-toskańską ekspedycję naukową, sponsorowaną przez króla Francji Karola X i wielkiego księcia Toskanii Leopolda II. Oprócz obu organizatorów w wyprawie bierze udział 12 ludzi: architektów, malarzy i rysowników. Wyprawa do Egiptu trwała 18 miesięcy, a Rosellini, oprócz swoich notatek i rysunków, przywiózł także 900 eksponatów, które stały się postawą kolekcji egipskiej Muzeum Archeologicznego we Florencji, drugiej pod względem wielkości kolekcji tego rodzaju we Włoszech po zbiorach turyńskich.
Obaj przyjaciele spotkali się jeszcze w 1831 w Paryżu, na którym zaplanowali wspólną pracę nad dziełem podsumowującym ich egipską ekspedycję. Plany te nie zostały jednak zrealizowane z powodu śmierci Champolliona w 1832. Rosselini postanowił więc samodzielnie wydać publikację, korzystając ze wsparcia finansowego Leopolda II.
Dzieło to, zatytułowane „Zabytki Egiptu i Nubii” („Monumenti dell'Egitto e della Nubia”), pierwotnie było pomyślane na 10 tomów z podziałem na 3 części, z tego jednak Rosselini zdołał wydać za życia 8 tomów, dziewiąty ukazał się już pośmiertnie, dziesiąty zaginął natomiast bezpowrotnie i nie został wydany.
Pierwsza część, dotycząca historii Egiptu, składała się z 5 tomów, wzbogaconych 169 zdjęciami, w tym 28 kolorowymi; druga opisująca życie codzienne obejmowała 3 tomy z 135 zdjęciami, w tym 74 kolorowymi; trzecia, 1-tomowa, opowiadała o religii egipskiej i zawierała 86 zdjęć, w tym 8 kolorowych. Pierwszy tom opublikowany został w 1832. Łącznie dzieło liczyło sobie prawie 3300 stron.
W 1835 Rosellini powołany został na stanowisko kierownika Biblioteki Uniwersyteckiej w Pizie, ale pomimo rozlicznych obowiązków oraz postępującej choroby kontynuował do końca życia pracę nad „Zabytkami...”.
W 1836 odwiedził go niemiecki egiptolog Karl Lepsius, z którym już wcześniej wymieniał listy, a z którym teraz poznał się i zaprzyjaźnił. Rosellini stał się pierwszą osobą, którą Lepsius poinformował listownie, w rok po ich spotkaniu, o swoich odkryciach i uzupełnieniu metody odczytywania hieroglifów Champolliona.
W nocy z 16 na 17 maja 1843 Rosellini zapadł w śpiączkę i zmarł 4 czerwca tego roku. Został pochowany w pizańskim Camposanto Vecchio w pobliżu katedry.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.