Infralapsarianizm (od łac. infra – „po” i lapsus – „upadek”; „po upadku”) – jest w chrześcijańskiej teologii reformowanej, jednym z dwóch możliwych i ortodoksyjnych (obok supralapsarianizmu)[1] poglądów doktrynalnych odnośnie do teoretycznej kolejności Bożych postanowień podejmowanych przed założeniem świata w kwestii predestynacji.
W odróżnieniu od supralapsarianizmu jest poglądem mniej radykalnym, choć nadal pozostaje doktryną ortodoksyjną z reformowanego punktu widzenia. Głosi, iż postanowienie Boże dotyczące suwerennego wyboru i predestynacji jednych ludzi do zbawienia, a innych na potępienie zostało przez Boga powzięte dopiero po wydaniu postanowienia dopuszczającego ich upadek.
A zatem pierwszym i ostatecznym celem Boga jest wywyższenie siebie bardziej przez stworzenie świata i ludzi, a dopiero w następnej kolejności przez przeznaczenie jednych do zbawienia, a innych na potępienie.
Infralapsarianinem był m.in. Jan Kalwin (wbrew temu Karl Barth dostrzega w nim tendencję do supralapsarianizmu[2]) oraz François Turretin[3].
Teoretyczna kolejność Bożych dekretów według infralapsarian
- Postanowienie Boże o stworzeniu świata i ludzkości.
- Postanowienie Boże o dopuszczeniu do upadku ludzkich istot w grzech.
- Postanowienie Boże o przeznaczeniu niektórych stworzeń do zbawienia i życia wiecznego, a innych stworzeń do potępienia
- Postanowienie Boże o zapewnieniu środków zbawienia dla uprzednio wybranych.
- Postanowienie Boże o zastosowaniu zbawienia wobec wybranych i pozostawieniu potępionych ich własnemu losowi.
Bibliografia
Przypisy
- ↑ Ortodoksyjnych z punktu widzenia historycznych reformowanych wyznań wiary i postanowień synodów.
- ↑ Karl Barth: Church Dogmatics. T. II.2: The Doctrine of God. Peabody, MA: Hendrikson Publishers, 2010, s. 127-128. ISBN 978-1-59856-442-6.
- ↑ Karl Barth: Church Dogmatics. T. II.2: The Doctrine of God. Peabody, MA: Hendrikson Publishers, 2010, s. 128–132. ISBN 978-1-59856-442-6.
