II wyprawa krzyżowa
Wyprawy krzyżowe
Ilustracja
Krzyżowcy przybywają do Konstantynopola
Czas

1147-1149

Miejsce

Anatolia, Królestwo Jerozolimskie, Półwysep Iberyjski

Terytorium

Anatolia, Lewant, Półwysep Iberyjski

Przyczyna

utrata Hrabstwa Edessy

Wynik

przegrana Chrześcijan

Strony konfliktu
Dowódcy
Baldwin III
Melisanda z Jerozolimy
Rajmund II
Rajmund z Poitiers
Renald z Châtillon
Robert de Craon
Évrard des Barrès
Ludwik VII Młody
Thierry Alzacki
Eleonora Akwitańska
Konrad III Hohenstauf
Fryderyk I Barbarossa
Henryk Jasomirgott
Ottokar III
Władysław II Przemyślida
Gotfryd VIII z Louvain
Mateusz I Lotaryński
Alfons-Jordan
Manuel I Komnen
Thoros II
Stefan z Blois
Godfryd V Plantagenet
Theodwin
Roger II
Alfons I Zdobywca
Alfons VII Imperator
Rajmund Berengar IV Święty
Konrad Wielki
Henryk Lew
Albrecht Niedźwiedź
Kanut V
Swen III Grade
Władysław II Wygnaniec
Mas'ud I
Mu'in ad-Din Unur
Zengi
Nur ad-Din
Saif ad-Din Ghazi I
Al-Ḥāfīz
Taszfin ibn Ali
Ibrahim ibn Taszfin
Ishak ibn Ali
Abd al-Mumin
Niklot
Racibor I
Siły
Święte Cesarstwo Rzymskie: 20,000
Francuzi: 15,000
nieznane
Straty
duże małe
brak współrzędnych
Bliski Wschód, pomiędzy pierwszą a drugą krucjatą
Bliski Wschód, pomiędzy pierwszą a drugą krucjatą

II wyprawa krzyżowa (1147-1149) – wyprawa wojenna rycerstwa zachodnioeuropejskiego skierowana przeciwko muzułmanom na terytorium Lewantu. Jej inicjatorami byli św. Bernard z Clairvaux i papież Eugeniusz III. Główną przyczyną jej zorganizowania była utrata hrabstwa Edessy, podbitego przez muzułmanów.

Była to pierwsza krucjata prowadzona przez europejskich królów: francuskiegoLudwika VII i niemieckiegoKonrada III. Udział wziął też Fryderyk Barbarossa, późniejszy organizator III wyprawy krzyżowej. Wyprawa zakończyła się porażką zachodnioeuropejskiego rycerstwa.

Przebieg krucjaty

Armie dwóch królów maszerowały oddzielnie przez Europę. Na terytorium Bizancjum osłaniane były przez cesarza Manuela I Komnena. Po opuszczeniu Bizancjum i wkroczeniu do Anatolii armia Konrada III, osłabiona marszem do Konstantynopola, poniosła klęskę w bitwie pod Doryleum. Piechurzy niemieccy zostali całkowicie zaskoczeni atakiem tureckim. Doszło do masakry, w której Konrad utracił prawie 90% swojej armii. Reszta albo zawróciła, albo dołączyła do Francuzów.

Po połączeniu sił chrześcijan z armią państw krzyżowych doszło do narady. Najprawdopodobniej pod wpływem nacisków nowo przybyłych krzyżowców podjęto decyzję o ataku na neutralny do tej pory Damaszek (rządzony przez Nur-ad Dina, który podbił hrabstwo Edessy), zamiast na Askalon. Oblężenie Damaszku trwało zaledwie pięć dni, po czym cała armia wycofała się w rozsypce na tereny Królestwa Jerozolimskiego. Wycofujących się krzyżowców nękało pragnienie i ciągłe ataki jazdy muzułmańskiej.

Klęska wyprawy była spowodowana głównie złą organizacją i nieustającymi kłótniami między królami. Zginęły tysiące ludzi, a mit niepokonanych armii krzyżowych minął bezpowrotnie. Nur ad-Din wykorzystał sytuację i zajął Damaszek.

Pomoc w rekonkwiście

W drodze na Bliski Wschód flamandzcy, fryzyjscy, normańscy, angielscy, szkoccy i część niemieckich krzyżowców pomogła Portugalczykom przy oblężeniu Lizbony (1147). Wzięli też udział w walkach o Santarém i pomogli zdobyć: Sintrę, Almadę, Palmelę i Setúbal. Krzyżowcom pozwolono zostać na podbitych terytoriach, gdzie wielu z nich osiedliło się na stałe.

Chronologia drugiej krucjaty

Bibliografia

  • Steven Runciman, Dzieje wypraw krzyżowych. Tom II, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1987.
  • D. von Güttner-Sporzyński, Poland, Holy War, and the Piast Monarchy, 1100-1230, Brepols, Turnhout, 2014.

Linki zewnętrzne

  • Krzyżowcy w Ziemi Świętej. 198.62.75.1. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-04)]. (ang.)
  • Piastowie a idea wypraw krzyżowych w czasie pierwszej i drugiej wyprawy krzyżowej (pol.)
  • Wyprawy krzyżowe - na przekór definicjom (pol.)

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się