Hydronimy staroeuropejskie – hydronimy (nazwy zbiorników wodnych) w hipotetycznych językach staroeuropejskich. Określenie „staroeuropejskie” (niem. alteuropäisch) zostało wprowadzone w 1964 przez Hansa Krahego na oznaczenie języka najstarszej zrekonstruowanej warstwy hydronimów w środkowej i zachodniej Europie z okresu przedgermańskiego i przedceltyckiego. Są one datowane przez Krahego na II tysiąclecie przed naszą erą. Według jednej z teorii, język hydronimów staroeuropejskich ma charakter aglutynacyjny i przedindoeuropejski[1] (zobacz: przedindoeuropejski substrat językowy).
Terminu staroeuropejski w znaczeniu lingwistycznym nie powinno się mylić z tym samym określeniem użytym przez Mariję Gimbutas na oznaczenie neolitycznej kultury starej Europy.
Postulowane staroeuropejskie nazwy rzeczne występują w rejonie Bałtyku, południowej Skandynawii, Europie Centralnej, Francji, na Wyspach Brytyjskich, i na półwyspach Iberyjskim i Apenińskim. Jest to skorelowane z rozkładem „zachodnioeuropejskich dialektów” indoeuropejskich: celtyckich, italskich, germańskich, bałtyckich, ilirskich, zachodniosłowiańskich. Charakterystycznie wyłączone wydają się rejony Bałkanów i Grecji oraz wschodnie rejony zasiedlenia Słowian.
Dur, przedceltycki rdzeń oznaczający wodę, potok[2]:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.