 Stadion Hull City- trybuna północna | |||
| Pełna nazwa |
Hull City Association Football Club | ||
|---|---|---|---|
| Przydomek |
The Tigers (Tygrysy) | ||
| Barwy |
| ||
| Data założenia |
1904 | ||
| Debiut w najwyższej lidze |
2008 | ||
| Liga | |||
| Państwo | |||
| Kraj | |||
| Siedziba | |||
| Adres |
The Kingston Communications Stadium, The Circle, Walton Street, Hull, East Yorkshire, HU3 6HU | ||
| Stadion | |||
| Sponsor techniczny | |||
| Właściciel |
Acun Ilıcalı | ||
| Prezes |
Acun Ilıcalı | ||
| Trener | |||
| Asystent trenera |
Peter van der Veen | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
Hull City Association Football Club – angielski klub piłkarski z siedzibą w Kingston upon Hull w hrabstwie East Riding of Yorkshire występujący w Championship. Założony został w roku 1904. Jego najwyższa pozycja w lidze to trzecie miejsce w ówczesnej Second Division (drugiej lidze) w sezonie 1909/1910. Osiągnięcie to klub powtórzył w sezonie 2007/2008, kiedy awansował do Premier League pokonując w finale play-offów 1:0 drużynę Bristol City. Największym osiągnięciem drużyny w pucharach było dojście do finału Pucharu Anglii w roku 2014.
Klub swoje mecze domowe rozgrywa na stadionie KC Stadium w Hull. Wcześniej występował na Boothferry Park, jednak w roku 2002 przeniósł się na swój obecny obiekt, a Boothferry Park został zburzony. Zespół tradycyjnie gra w bursztynowo–czarnych koszulkach, stąd pochodzi ich przydomek The Tigers (Tygrysy). Od sezonu 1999/2000 maskotką klubu jest tygrys Roary[1].
Hull City Association Football Club został założony w czerwcu 1904 roku. Już kilka lat wcześniej próbowano założyć w Hull klub piłkarski, okazało się to jednak trudne w mieście, gdzie dominowały kluby rugby: Hull FC, Hull Kingston Rovers oraz ich kibice[2].
W pierwszym sezonie w zawodowej piłce Hull City grało tylko towarzyskie spotkania, gdyż ze względu na swoją datę założenia nie mogło ubiegać się o członkostwo w The Football League w sezonie 1904/1905[3]. Klub występował wówczas na stadionie The Boulevard, należącym wcześniej do drużyny rugby, Hull FC[4]. Swoje debiutanckie spotkanie na tym obiekcie Hull rozegrało 1 września 1904 roku[5] w zremisowanym 2:2 spotkaniu z Notts County przy sześciotysięcznej publiczności.
Hull wystąpiło wówczas po raz pierwszy w oficjalnych rozgrywkach, był to Puchar Anglii, zostało jednak z nich wyeliminowani po przegranej 7:4 w dwumeczu z drużyną Stockton. Po konflikcie z właścicielami The Boulevard klub przeniósł się na nowy stadion, który przeznaczony był do gry w krykieta, Anlaby Road Cricket Ground[2]. Po rozegraniu 44 towarzyskich spotkań w poprzednim sezonie, Hulll City w sezonie 1905/1906 zaczęło występować w Football League Second Division (drugi szczebel rozgrywek)[6]. W tym samym czasie w tej lidze występowały między innymi Manchester United czy Chelsea oraz rywale Hull z tej samej części kraju: Leeds City, Bradford City oraz Barnsley. W pierwszym spotkaniu klub pokonał tę ostatnią drużynę 4:1[7]. Ostatecznie Hull zakończyło rozgrywki na piątym miejscu w tabeli[6].
W kolejnym sezonie został wybudowany dla Hull nowy stadion naprzeciwko obiektu do krykieta. Pod wodzą Ambrose'go Langleya klub zajmował miejsca w czołówce ligi. W sezonie 1909/1910 drużyna zajęła trzecie miejsce w tabeli, najlepsze w całej historii klubu, drugi był Oldham Athletic, walkę o awans Hull przegrało w średniej liczbie bramek, w czym był gorszy od Oldham o 0,29 bramki[6].
Największym osiągnięciem Hull City w pucharach było dojście do półfinału Pucharu Anglii w roku 1930[8]. Do tej fazy rozgrywek Hull doszło pokonując Blackpool oraz Plymouth Argyle. Następnie drużyna wyeliminowała z rozgrywek Manchester City, w ćwierćfinale Hull spotkało się z drużyną Newcastle United. W pierwszym spotkaniu rozegranym na St James’ Park padł remis 1:1, zaś w dodatkowym spotkaniu Hull zwyciężyło 1:0. Półfinałowy pojedynek z Arsenalem został rozegrany na Elland Road w Leeds i zakończył się remisem 2:2, w drugim spotkaniu Arsenal wygrał 1:0. W finale Kanonierzy zwyciężyli Huddersfield Town[6].
W sezonie 1948/1949 Hull pod wodzą byłego reprezentanta Anglii, Raicha Cartera wygrało rozgrywki Third Division w rejonie północnym[9]. Na nowo wybudowanym stadionie, Boothferry Park, w dzień Bożego Narodzenia w spotkaniu z Rotherham United zasiadło niemal 55 tysięcy kibiców, zaś w szóstej rundzie Pucharu Anglii w meczu z Manchesterem United na trybunach było obecnych 55 019 fanów co do dziś pozostaje rekordem frekwencji[10].
Hull City awansowało ponownie do drugiej ligi w latach 1959 oraz 1966, kiedy to klub balansował między ligami; w tym drugim przypadku osiągnął awans wygrywając rozgrywki Third Divison[11][12]. Hull City po przegraniu meczu w serii rzutów karnych w półfinale Watney Mann Invitation Cup z Manchesterem United 1 sierpnia 1970 roku stało się pierwszą na świecie drużyną, która odpadła z pucharu w wyniku takiego sposobu rozstrzygania spotkań[13]. Na początku lat 80., kiedy drużyna grała w Fourth Division problemy finansowe klubu doprowadziły do ogłoszenia bankructwa.
W roku 1983 drużyna pod wodzą trenera Colina Appletona oraz prezesa Dona Robinsona, którzy przybyli do zespołu z Scarborough awansowała do trzeciej ligi. W tym czasie w Hull City grali młodzi zawodnicy tacy jak późniejszy reprezentant Anglii Brian Marwood, późniejszy selekcjoner angielskiej kadry Steve McClaren, środkowy napastnik Billy Whitehurst oraz Les Mutrie. Kiedy klub przegrał walkę o awans w następnym sezonie różnicą jednej bramki Appleton opuścił Hull i został trenerem Swansea City.
Hull City i Grimsby Town byli jedynymi zawodowymi klubami, które miały oficjalne pozwolenia na rozgrywanie spotkań ligowych w dzień Bożego Narodzenia, co spowodował ważny w tym okresie roku handel rybami. Tradycja ta obecnie zanikła po drastycznym zmniejszeniu liczby kutrów w ostatnich latach[14].
Hull awansowało do drugiej ligi w roku 1986 pod wodzą grającego trenera Briana Hortona. W lidze tej klub grał przez następne pięć lat, po czym, w roku 1991 spadł do trzeciej ligi, kiedy to trenerem był Terry Dolan. W sezonie 1991/1992 klub zajął 14. lokatę w lidze[15], przez co mogli rywalizować w następnym sezonie w nowej Football League Division Two. W pierwszym sezonie po reorganizacji ligi Hull obroniło się od spadku, jednak zarząd nie zwolnił Dolana i przez następne dwa sezony klub zajmował miejsca w środkowej części tabeli. Trudności finansowe utrudniały rozwój City i tacy zawodnicy jak Dean Windass czy Andy Payton musieli zostać wyprzedani w celu uniknięcia likwidacji klubu[16]. Forma zespołu prezentowana w 1995/1996 sprawiła, że klub spadł do Division Three[17][4].
W roku 1997 klub został kupiony przez byłego tenisistę, Davida Llyoda. Nowy właściciel zwolnił Dolana po tym jak Hull zajęło 17. miejsce w lidze. Nowym szkoleniowcem klubu został Mark Hateley[18][19]. Forma Hull prezentowana w lidze sprawiła, że drużyna znajdowała się w dole tabeli i mogła spaść z ligi. Lloyd sprzedał drużynę w listopadzie 1998 roku konsorcjum z rejonu Yorkshire, jednak dalej pozostał właścicielem Boothferry Park[18]. Hateley odszedł z drużyny w tym samym miesiącu gdy klub znajdował się w dolnej strefie tabeli. Jego następcą został 34-letni Warren Joyce, który wyprowadził drużynę z bezpośredniego zagrożenia spadkiem. Kibice Hull City sezon ten nazywają „Wielką Ucieczką” (The Great Escape)[20]. Po tym wyczynie, w kwietniu 2000 roku Brian Little zastąpił Joyce’a na stanowisku trenera drużyny[4].
Little ożywił atmosferę w klubie i udało mu się pobudzić zawodników do skutecznej gry, mimo że klub w tym okresie zmagał się z krótkotrwałym zajęciem mienia na Boothferry Park przez komorników i realną groźbą likwidacji[16]. Hull w sezonie 2000/2001 zakwalifikowało się do play-offów Division Three, w której klub odpadł w półfinałach. Nowym prezesem zespołu został Adam Pearson, który wcześniej był dyrektorem od spraw reklamy w Leeds United. Poprawił on sytuację finansową klubu[4].
Nowy prezes zainwestował w klub i postanowił odbudować drużynę. Hull przez większą część sezonu 2001/2002 zajmowało miejsca dające grę w play-offach ale na dwa miesiące przed końcem rozgrywek Little został zwolniony i drużyna pod wodzą jego następcy, Jana Mølby'ego, spadła na 11. lokatę[4].
Przez pierwszą część sezonu 2002/2003 Hull zajmowało miejsca w ostatniej części tabeli, z tego powodu w październiku 2002 roku Mølby został zwolniony ze swojego stanowiska. W grudniu nowym trenerem klubu został Peter Taylor, dwa miesiące później Hull po 56 latach gry na Boothferry Park przeniosło się na nowy, mogący pomieścić ponad 25 tysięcy kibiców KC Stadium[4]. W sezonie tym klub zakończył rozgrywki na trzynastym miejscu.
Dwa sezony po przeprowadzce na nowy obiekt były dla klubu lepsze niż poprzednie. W sezonie 2003/2004 Hull zajęło drugie miejsce w trzeciej lidze[21] zaś rok później zajęło również drugą lokatę w League One[22] i awansowało do Championship, drugiej klasy rozgrywkowej w Anglii. Sezon 2005/2006 Hull zakończyło na 18. miejscu, dziesięć punktów za strefą spadkową, była to najwyższa pozycja drużyny w lidze od 16 lat[23][4].
W kwietniu 2006 roku Taylor opuścił klub i został szkoleniowcem Crystal Palace[4]. 29 czerwca zastąpił go Phil Parkinson[24], 4 grudnia tego samego roku został zwolniony ze stanowiska, ponieważ Hull znajdowało się w strefie spadkowej, mimo iż 2 miliony funtów na transfery[25]. Phil Brown został tymczasowym trenerem zespołu[25], zaś w styczniu 2007 roku klub zatrudnił go na stałe[26]. Wyprowadził on Hull ze strefy spadkowej oraz wykupił napastnika Deana Windassa, który przebywał na wypożyczeniu z Bradford City[27]. Osiem zdobytych przez niego bramek pomogły zająć Hull 21. miejsce w Championship i zarazem utrzymać się w lidze[28]. Pod koniec sezonu były szkoleniowiec klubu, Brian Horton, został asystentem Browna[29].
Adam Person sprzedał klub konsorcjum prowadzonemu przez Paula Duffena w czerwcu 2007 roku, oświadczając, że „zaprowadził klub tak daleko jak mógł” i chciałby zrzec się kontroli nad drużyną. Zapowiedział, że zaangażuje się do zdobycia „rzeczywiście znaczących” środków finansowych dla Hull[30]. Z zarządu klubu odszedł 31 lipca i zerwał w ten sposób wszystkie więzi z klubem[31].
Pod wodzą Paula Duffena oraz Phila Browna Hull City obroniło się przed spadkiem w sezonie 2006/2007 zaś rok później zajęło trzecie miejsce w i zapewniło sobie grę w fazie play-off. W półfinale klub pokonał Watford 6:1 i awansował do finału, w którym wygrał 1:0 z Bristol City a jedyną bramkę w meczu zdobył Dean Windass[32][33]. Ich awans z trzeciej ligi do najwyższej klasy rozgrywkowej w Anglii w ciągu pięciu sezonów jest trzecim wynikiem w historii[34].
Mimo iż Hull było jednym z beniaminków, w pierwszym meczu sezonu pokonało Fulham 2:1. Z jedną porażką po dziewięciu spotkaniach klub był w czołówce tabeli oraz zajmował trzecie miejsce pod względem różnicy bramek po wygranym 3:0 spotkaniu z West Bromwich Albion[35]. Dziesięć lat wcześniej drużyna występowała w czwartej klasie rozgrywkowej. Forma zespołu jednak stopniowo słabła, jednak klub dzięki porażce Middlesbrough i Newcastle United utrzymał się w lidze.
29 października 2009 roku Paul Duffen zrezygnował ze stanowiska prezesa klubu[36]. 2 listopada jego miejsce zajął Adam Pearson[37]. 15 marca 2010 roku Phil Brown został zwolniony ze stanowiska szkoleniowca zespołu[38]. Dwa dni później nowym trenerem Hull City został Iain Dowie[39].
W sezonie 2013/14 pod wodzą Steve’a Bruce’a Hull awansowało do Premier League. W tym samym sezonie Tygrysy zagrały w przegranym 3-2 finale Pucharu Anglii z Arsenalem. Rok później nie udało się utrzymać w najwyższej klasie rozgrywkowej i Hull ponownie zagościło w Championship. Rok później wrócili do Premier League.
| ||
Przez większą część swojej historii drużyna ubrana była w czarno-pomarańczowe koszulki oraz czarne spodenki. Od tych barw wziął się przydomek Hull – The Tigers (Tygrysy)[4]. Jednak w pierwszym meczu klubu z Notts County w roku 1904 drużyna założyła białe koszulki, czarne spodenki oraz czarne getry. W czasie pierwszego sezonu w lidze zawodnicy ubrani byli w czarno-bursztynowe koszulki oraz czarne spodenki co stało się zwyczajem aż do początku drugiej wojny światowej, z wyjątkiem jednego sezonu, w którym nosili błękitne koszulki[40]. Po zakończeniu wojny strój Hull jeszcze przez jeden sezon składał się z błękitnych koszulek, jednak zmieniono je na bursztynowe, które były podstawowymi do początku lat 60. W tym okresie powrócono do noszonych wcześniej pasów[41].
Od połowy lat 70. do początku lat 80. drużyna używała dwóch wersji koszulek: bez pasków i z paskami. Pod koniec lat 80. do stroju dodany został kolor czerwony jednak nie na długo[42]. Na stroju w początku lat 90. były w użyciu dwa wzory „skóry tygrysa”, które były opisywane w wielu artykułach o najgorszych strojach piłkarskich. W sezonie 1998/1999 wprowadzona została koszulka w pasy przechodzące z bursztynowego koloru w biel, strój ten jednak, jak poprzedni, okazał się niepopularny[43]. Od początku XXI wieku do roku 2004 drużyna nosiła pomarańczowe koszulki, świętując zarazem stulecie istnienia przez zakładanie strojów podobnych do noszonych przed stu laty[44].
Przez ponad 40 lat Hull City nie miało herbu klubu na swoich koszulkach. Do roku 1955 na trykocie widniała głowa tygrysa na żółtej tarczy, zaś później herb został zmieniony i była w nim tylko głowa tygrysa. Herb był eksponowany na koszulkach jeszcze przez cztery lata, po czym zniknął ze stroju. Następnie, w roku 1971, klub powrócił do noszenia herbu. Było to praktykowane przez kolejne cztery lata, po czym na koszulce pozostawiono jedynie skrót klubu – „HCAFC”. W latach 1980–1998 nad skrótem był również herb zespołu. Następne logo, które obowiązuje do dziś przedstawia głowę tygrysa na bursztynowej tarczy, nazwę klubu oraz przydomek – The Tigers[45].
W latach 1904-1905 Hull City swoje domowe mecze rozgrywało na stadionie The Boulevard[46]. Obiekt ten klub użytkował w porozumieniu z drużyną rugby i Hull mogło grać swoje mecze tylko wówczas kiedy drużyna rugby nie grała swojego spotkania, klub musiał płacić za to 100 funtów rocznie[47]. Hull wybudowało później swój własny stadion – Anlaby Road, który otwarty został w roku 1906[48].
Przez stadion miała jednak przebiegać linia kolejowa i klub, myśląc o swojej przyszłości, mieć własny obiekt[10]. W roku 1929 klub wynegocjował dzierżawę ziemi pomiędzy Boothferry Road a North Road sfinansowaną pożyczką od The FA[49].
W czasie drugiej wojny światowej Anlaby Road został zbombardowany, a jego naprawa kosztowała tysiąc funtów. W tym samym czasie The Cricket Club złożył wypowiedzenie dzierżawy i w roku 1943 umowa dzierżawna została oficjalnie zakończona[48]. Hull było zmuszone grać na Boulevard w latach 1944–1945 z powodu zniszczenia Anlaby Road przez niemieckie bomby oraz złego stanu planowanego obiektu o nazwie Boothferry Road[47].
Hull kontynuowało rozwój Boothferry Road i zleciło wykonanie planów. Prace rozpoczęły się jednak dopiero od roku 1932 z powodu problemów finansowych, została rozpoczęta tylko budowa trybun oraz wyłożono murawę. Z powodu propozycji wybudowania wieloużytkowego obiektu na tym miejscu plany chwilowo popadały w zwątpienie. Jednak nie została przedstawiona racjonalna wartość terenu i prace nad obiektem Hull ponownie się rozpoczęły w roku 1939. Obiekt otwarty został 31 sierpnia 1946 roku pod nazwą Boothferry Park. W roku 1949 w meczu Hull z Manchesterem United na trybunach zasiadło 55 019 osób, co jest rekordem frekwencji na Boothferry Park[10].
W roku 2002 Hull City wraz z drużyną rugby, Hull F.C. przeniosło się na nowo wybudowany KC Stadium[10]. Obiekt ten został w roku 2006 „Najlepszym stadionem Football League”[50].
Rekordzistą pod względem występów w Hull City jest Andy Davidson, który zagrał w 520 oficjalnych spotkaniach[51]. Drugie miejsce w tej klasyfikacji zajmuje George Madison, który zaliczył 430 występy[51]. Najlepszym strzelcem drużyny jest natomiast Chris Chilton, który zdobył 222 bramek we wszystkich rozgrywkach (193 w lidze, 16 w Pucharze Anglii i 10 w Pucharze Ligi[52].
Najwyższe zwycięstwo Hull City w lidze to wygrana 11:1 z Carlisle United w Division Three (trzeciej lidze) w roku 1939, najwyższa porażka to natomiast przegrana 8:0 z Wolverhamptonem Wanderers w roku 1911[53].
Najwięcej kibiców Hull City, bo 55 019 zasiadło na Boothferry Park 26 lutego 1949 roku w meczu z Manchesterem United, na obecnym stadionie, KC Stadium, najwyższa frekwencja to 24 924 kibiców, którzy zasiedli na trybunach 17 stycznia 2009 roku w spotkaniu z Arsenalem[54].
Największa kwota transferu jaką klub otrzymał to 1,25 miliona funtów wpłacone w czerwcu 2006 roku od Crystal Palace za Leona Corta[4]. Największa suma wydana to natomiast 5 milionów funtów wydane w styczniu 2009 roku za Jimmy’ego Bullarda z Fulham[55].
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 1 | BR |  David Marshall
|
| 2 | OB |  Eric Lichaj
|
| 3 | OB |  Ondřej Mazuch
|
| 4 | OB |  Jordy de Wijs
|
| 5 | OB |  Reece Burke
|
| 6 | PO | Kevin Stewart
|
| 7 | PO |  Evandro
|
| 9 | NA |  Nouha Dicko
|
| 10 | PO |  Jon Toral
|
| 11 | NA |  David Milinkovic
|
| 12 | BR | George Long
|
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 15 | OB | Angus MacDonald
|
| 16 | PO |  Jackson Irvine
|
| 17 | OB | Todd Kane (wypożyczony z Chelsea)
|
| 18 | PO | Daniel Batty
|
| 19 | NA | Will Keane
|
| 20 | NA | Jarrod Bowen
|
| 22 | PO |  Markus Henriksen
|
| 23 | OB | Stephen Kingsley
|
| 24 | PO | James Weir
|
| 25 | NA | Fraizer Campbell
|
| 36 | BR | Callum Burton
|
| BR | Will Mannion
|
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|
Chronologiczna lista trenerów klubu od roku założenia klubu[57].
|
|
|
|
| Sezon | Rozgrywki | Runda | Klub | Dom | Wyjazd | Ogólnie |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 2014/15 | Liga Europy | 3Q |  AS Trenčín
|
2–1 | 0–0 | 2–1 |
| PO |  Lokeren
|
2–1 | 0–1 | 2–2, w. |
W przeprowadzonej w roku 2003 ankiecie kibice Hull City za największego rywala klubu uznali Leeds United, choć nie jest to odwzajemnione[58]. Rywalizacja ta w dużym stopniu spowodowana jest tym, że fani Leeds mieszkali w Hull w czasie gdy Leeds było w wyższej lidze niż The Tigers. Rywalizacja ta wzrosła jeszcze bardziej w czasach gdy obydwa kluby występowały w The Championship.
Innymi rywalami Hull z racji położenia są: Scunthorpe United oraz Grimsby Town[58]. Gdy w sezonie 2007/2008 Scunthorpe i Hull grały w jednej lidze kibice mogli kolejny raz obejrzeć Derby Humber[59].
Klub rywalizuje również z Sheffield United[60]. Początki tej rywalizacji sięgają lat 70. oraz 80., kiedy to obydwie drużyny występowały razem w różnych ligach[61]. W roku 1984 Sheffield wygrało walkę o awans do wyższej ligi z Hull poprzez różnicę jednej bramki[62], zaś 33 bramki dla Sheffield strzelił były napastnik Hull – Keith Edwards. Ostatnie spotkanie City w sezonie przeciwko Burnley zostało przełożone z powodu złej pogody; spotkanie klub rozpoczął wiedząc, że zwycięstwo 3:0 daje im awans, wygrali jednak 2:0 a na trybunach oprócz kibiców obydwóch drużyn zasiedli także fani Sheffield[61].
Do rywali Hull zaliczają się także Lincoln City i York City[58].
Lista sponsorów Hull City od sezonu 1975/1976[63].
|
|
| Lata | Producenci strojów |
|---|---|
| 1904–75 | None |
| 1975–80 | Europa |
| 1980–82 | Adidas |
| 1982–88 | Admiral |
| 1988–93 | Matchwinner |
| 1993–95 | Pelada |
| 1995–98 | Super League |
| 1998–99 | Olympic Sports |
| 1999–01 | Avec |
| 2001–04 | Patrick |
| 2004–07 | Diadora |
| 2007–10 | Umbro |
| 2010–13 | Adidas |
| 2013– | Umbro |
Rezerwy Hull City występują obecnie w Premier Reserves League North Division[64]. Domowe mecze zespół ten rozgrywa na Road Ground, stadionie North Ferriby United[65]
W sezonie 2006/2007 Hull zajęło czwarte miejsce w ligowej tabeli, zdobywając 31 punktów w 18 spotkaniach[64]. Dotarli także do półfinału Pucharu Ligi, w którym przegrali 3:2 z rezerwami Hartlepool United[66]
Juniorzy Hull City występują obecnie w Football League Youth Alliance, zaś swoje domowe mecze rozgrywają na stadionie drużyny Winterton Rangers.
W sezonie 2006/2007 juniorzy wygrali rozgrywki ligowe z różnicą dziesięciu punktów dzielących ich do drugiego miejsca[67]. Dotarli także do czwartej rundy Młodzieżowego Pucharu Anglii, w którym przegrali 2:1 z drużyną juniorów Arsenalu[68]. W sezonie 2007/2008 obronili tytuł i ponadto wygrali Puchar Ligi[69].
Kobiecy zespół Hull City (Hull City Women A.F.C.) występuje obecnie w Northern Combination Women’s Football League. W sezonie 2006/2007 zakończyli rozgrywki na siódmym miejscu z 33 punktami na koncie[70].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
