| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: językoznawstwo indoeuropejskie | |
| Alma Mater |
Uniwersytet w Lipsku |
| Doktorat |
1889 – filologia germańska |
| Habilitacja |
1891 – językoznawstwo indoeuropejskie |
| Profesura |
1896 |
| Nauczyciel akademicki | |
| uczelnia |
Uniwersytet w Lipsku |
| Stanowisko |
profesor nadzwyczajny |
| Okres zatrudn. |
1896-1912 |
| uczelnia |
Uniwersytet w Giessen |
| Stanowisko |
profesor zwyczajny |
| Okres zatrudn. |
1912-1936 |
Hermann Hirt (ur. 19 grudnia 1865 w Magdeburgu, zm. 12 września 1936 w Gießen) – niemiecki językoznawca, indoeuropeista[1].
Studiował językoznawstwo indoeuropejskie na uniwersytetach w Lipsku i Fryburgu Bryzgowijskim. W roku 1889 uzyskał stopień doktora filologii germańskiej na uniwersytecie w Lipsku. W 1891 w Lipsku habilitował się z języków indoeuropejskich. W 1896 został profesorem Uniwersytetu w Lipsku. Od 1912 był profesorem gramatyki porównawczej języków indoeuropejskich na Uniwersytecie w Gießen[2][3].
Badania Hermanna Hirta dotyczyły głównie historii języków indoeuropejskich oraz języka praindoeuropejskiego. Wiele jego prac jest poświęconych akcentuacji i apofonii indoeuropejskiej. Jego zainteresowania badawcze dotyczyły nie tylko języka, ale również kultury ludów okresu praindoeuropejskiego[2].
Zdaniem Adama Heinza 7-tomowa Indogermanische Grammatik Hirta zajmuje w indoeuropeistyce miejsce szczególne. Z jednej strony świadczy o ogromnej erudycji autora, z drugiej jednak zawiera często poglądy subiektywne. W rezultacie więc dzieło Hirta nie zdołało zastąpić pracy Karla Brugmanna Grundriss der vergleichenden Grammatik der indogermanischen Sprachen[4].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
