Herb Islandii został oficjalnie przyjęty dekretem prezydenckim w 1944. Tłem tarczy jest flaga islandzka, na której biały krzyż zastąpiony został srebrnym (heraldycznie srebro oznacza się kolorem białym). Tarcza oparta jest na płycie bazaltu. Podtrzymują ją legendarne duchy opiekuńcze kraju – Landvaettir: smok, orzeł (lub gryf), byk i olbrzym, opisane w sagach z cyklu Heimskringla.
Najstarszy znany wzór symbolu Islandii pokazuje lwa Norwegii, umieszczonego na podzielonej tarczy. Wzór znany jest od XIII wieku, kiedy Islandia należała do Norwegii. W średniowieczu i do roku 1903 herbem Islandii była tarcza, na której umieszczony był wizerunek suszonego dorsza. Był on symbolem dobrobytu, jako że ryba ta była głównym źródłem bogacenia się kraju w okresie średniowiecza. Około 1515 roku nad głową dorsza umieszczono koronę.
U schyłku XIX wieku zaczęto poszukiwać nowego symbolu narodowego. Ostatecznie zdecydowano się na sokoła. Był on używany jako symbol na dawnych pieczęciach wodzów, pochodzących z XV wieku, a herbem był w latach 1903–1919.
Obecny herb pierwotnie przyjęty został 12 lutego 1919 roku. 17 czerwca 1944 miała miejsce modyfikacja herbu (usunięto m.in. koronę królewską, reprezentującą ustrój monarchistyczny).
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.