Heptarchia (ang. Heptarchy, gr. siedmiowładztwo, heptá–siedem, archḗ–władza) – okres w historii Anglii od VI do IX w., w czasie którego na terenie kraju istniało siedem królestw założonych przez Anglosasów, choć liczba państw anglosaskich, ciągle walczących między sobą, ulegała zmianie na przestrzeni lat. W IX w. zostały najechane i częściowo podbite przez wojowników duńskich i norweskich, a w X w. ostatecznie zjednoczone przez Wessex[1].

Brytania ok. 800 r., z widocznymi państwami heptarchii

Najeżdżające Brytanię pogańskie plemiona germańskie: Anglów, Sasów, Jutów i Fryzów tworzyły na podbitych terenach małe państwa plemienne o charakterze patrymonialnym. Z początku było ich wiele, z czasem ich liczba spadła do siedmiu:

Na przełomie VI i VII wieku hegemonię zyskało królestwo Kentu, następnie zaś Nortumbria. Od połowy VIII wieku hegemonia przypadła Mercji, a z początkiem IX wieku Wesseksowi. Władca państwa-hegemona nosił tytuł bretwalda.

Organizacja heptarchiczna doprowadziła z czasem do zjednoczenia Anglii i wykształcenia spójnego ustroju politycznego Anglosasów, co nastąpiło w IX wieku, w okresie najazdów duńskich.

W czasach anglosaskich bujnie rozwijała się kultura, zwłaszcza literatura[2]. Powstały wtedy liczne utwory poetyckie, między innymi Sen o krzyżu[3], oraz prozatorskie. Najwybitniejszym przedstawicielem piśmiennictwa był Beda Czcigodny.

Przypisy

  1. Heptarchia, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-02-08].
  2. Przemysław Mroczkowski, Historia literatury angielskiej. Zarys, Wrocław 1981, s. 5–32.
  3. Sen o krzyżu. Staroangielski poemat mistyczny. Tłum. Monika Opalińska, Warszawa 2007.

Bibliografia

  • Benedykt Zientara, Historia powszechna średniowiecza, wyd. 9, Warszawa: wyd. TRIO, 2006, s. 72, 73, ISBN 978-83-7436-092-0, OCLC 749298073.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się