 Henryk Korotyński (1960) | |
| Data i miejsce urodzenia |
24 maja 1913 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 września 1986 |
| Zawód, zajęcie | |
| Stanowisko |
poseł na Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji (1952–1956, 1961–1976) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
       
| |
.jpg)
Henryk Wincenty Korotyński (ur. 24 maja 1913 w Warszawie, zm. 19 września 1986 w Warszawie) – polski polonista, dziennikarz, działacz społeczno-polityczny, poseł na Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.
Syn Brunona Wincentego Korotyńskiego. Absolwent Gimnazjum im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1931)[1]. Posiadał wykształcenie wyższe. Od 1933 do 1939 współpracował z „Kurierem Warszawskim”. Podczas wojny członek Związku Walki Zbrojnej, później Armii Krajowej. Aresztowany w 1943 był więźniem na Pawiaku, a następnie niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau i obozu Buchenwald.
W latach 1945–1946 był kierownikiem działu zagranicznego „Dziennika Ludowego”, następnie (do 1948) redaktorem naczelnym „Wieczoru”, a w latach 1949–1950 redaktorem naczelnym „Rzeczpospolitej”. Od 1951 do 1972 redaktor naczelny „Życia Warszawy” z przerwą w 1957, gdy pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Trybuny Ludu”. W latach 1951–1955 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Głównego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Laureat nagrody im. Bolesława Prusa.
W 1948 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, która w tym samym roku współtworzyła Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą. W latach 1958–1962 oraz 1971–1975 był zastępcą członka Komitetu Centralnego partii. Poseł na Sejm PRL w latach 1952–1956 i 1961–1976 (I, III, IV, V i VI kadencji). Członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1958[2]. W latach 1972–1973 był przewodniczącym Stołecznego Komitetu FJN. Od 1973 do 1978 pełnił funkcję zastępcy sekretarza generalnego Międzynarodowej Federacji Bojowników Ruchu Oporu. 23 sierpnia 1980 dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[3]. W latach 1982–1985 członek Trybunału Stanu. Od 1969 do 1986 członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[4].
Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1974)[5], Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim (1954)[6] Orderu Odrodzenia Polski[7], Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1954)[8], Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”[9], Krzyżem Oświęcimskim (1985)[10] oraz Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)[11].
Autor książek: Dziesięć tygodni w Korei (1952), Różnie bywało (1972), wspomnień Trzy czwarte prawdy (1987).
Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie (kw. 62, rząd 5, grób 14/15)[12].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
