| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| doktor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: bibliotekoznawstwo | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1953–1969 |
| kierownik Katedry Bibliotekoznawstwa | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Helena Więckowska z d. Braunstein (ur. 4 maja 1897 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 1984 tamże) – polska historyk, bibliolog, bibliotekarka, dyrektor Biblioteki Uniwersyteckiej w Łodzi, profesor Uniwersytetu Łódzkiego.
Urodziła się w Warszawie, gdzie ukończyła szkołę podstawową i gimnazjum[1]. Brała udział w obronie Lwowa, za co została odznaczona medalem Orląt Lwowskich. W latach 1918–1922 studiowała historię na Uniwersytecie Warszawskim, w 1922 uzyskała stopień doktora filozofii na podstawie dysertacji Opozycja liberalna w Królestwie Polskim 1815–1830 (druk: Warszawa, 1925), przygotowanej pod kierunkiem prof. Marcelego Handelsmana. Była sekretarką pierwszego zarządu Polskiego Stowarzyszenia Kobiet z Wyższym Wykształceniem. Od 1927 pracowała w Bibliotece Narodowej w Warszawie i zajmowała się głównie rękopisami rapperswilskimi i batignolskimi i wydawaniem korespondencji Joachima Lelewela.
Podczas II wojny światowej współpracowała z Delegaturą Rządu na Kraj, uczestniczyła w tajnym nauczaniu. W swoim mieszkaniu prowadziła także wypożyczalnię książek. Po powstaniu warszawskim wywieziona do obozu w Pruszkowie, skąd zbiegła i ukrywała się w Milanówku. Po wyzwoleniu powróciła do pracy w Bibliotece Narodowej[2].
W latach 1948–1969 zajmowała stanowisko dyrektorki Biblioteki Uniwersyteckiej w Łodzi. Równocześnie, w latach 1953-1969 kierowała Katedrą Bibliotekoznawstwa na Uniwersytecie Łódzkim. Wypromowała 15 doktorów, była opiekunką 4 habilitacji.
W latach 1959–1964 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Światowej Federacji Związków Bibliotekarskich IFLA. Od 1973 przewodniczyła Komisji Programowej do spraw Instytutu Książki i Czytelnictwa Biblioteki Narodowej.
Była członkinią Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Polskiej Akademii Umiejętności, Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, Komitetu Historii Nauki i Techniki PAN, kolegiów i rad redakcyjnych. Po przejściu na emeryturę wróciła do Warszawy, gdzie w latach 1969–1972 była nieetatową wykładowczynią Instytutu Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej UW[3].
Laureatka nagród Ministra Oświaty i Wychowania I i II stopnia.
Zmarła 10 kwietnia 1984 w Warszawie. Pochowana 16 kwietnia 1984 na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 46-6-16,17)[4].
Pochodziła z inteligenckiej rodziny żydowskiej Braunsteinów. Ojciec, Władysław, urzędnik w cukrowni[1] i matka Maria z Rutkowskich zmarli jeszcze przed wojną[5]. W czasie studiów poślubiła Aleksandra Więckowskiego, inżyniera architekta, pracownika Departamentu Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych, uczestnika wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej. Mąż zmarł w 1948 r.[6]
Była matką żołnierzy Armii Krajowej: szefa bezpieczeństwa 2. kompanii Rudy batalionu Zośka Jana Więckowskiego (1923–2008) i łączniczki tejże kompanii, Marii Więckowskiej (1925–1944). Syn od 1948 r. przebywał na emigracji w Stanach Zjednoczonych, gdzie pracował jako ekonomista w banku[7].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.