Harald Włócznia (duń. Harald Kesja; ur. ok. 1080, zm. w 1135 koło Vejle w Jutlandii) – książę duński, nieślubny syn króla Eryka I Zawsze Dobrego z dynastii Estrydsenidów (panował 1095–1103) z nieznaną kochanką.
Gdy jego ojciec w 1102 roku wraz z arcybiskupem Lund Asserem wyruszyli na pielgrzymkę na Cypr, sprawował funkcję regenta. Jego ojciec zmarł właśnie tam 10 lipca 1103 roku i to Haralda wyznaczył w testamencie na swego następcę. Jednak jego krwawe i okrutne rządy podczas regencji spowodowały bunt, a na króla w 1104 roku wybrano brata zmarłego, Nielsa Starego.
W 1134 roku sprzymierzył się ze swym kuzynem Erykiem II Pamiętnym w celu odsunięcia Nielsa Starego od władzy. Chcieli oni też pomścić śmierć syna Eryka I z prawego łoża, Kanuta Lavarda, zabitego przez syna Nielsa, Magnusa Silnego w 1131. Prawdopodobnie wobec zagrożenia i kryzysu wewnętrznego Niels Stary uczynił go współrządcą królestwa, a Harald stanął po jego stronie. Sprawował kontrolę nad częścią Jutlandii, gdzie ogłoszono go królem Haraldem IV. W bitwie pod Fodwig Eryk pokonał wojska władców (4 czerwca 1134). Po przegranej bitwie, gdzie zginął Magnus Silny, król Niels zbiegł do Szlezwiku, gdzie 25 czerwca 1134 został zamordowany, niewątpliwie na polecenie Eryka II. Podczas bitwy pod Fodwig do niewoli Eryka II dostał się Harald Włócznia, który wkrótce został stracony przez ścięcie głowy pod Vejle wraz ze swoimi ośmioma synami.
Harald Włócznia poślubił nieślubną córkę króla norweskiego Magnusa III Bosego, Ragnhild Magnusdotter. Mieli razem szóstkę dzieci:
Ze związków pozamałżeńskich doczekał się sześciu synów, wszystkich zabitych wraz z nim w 1135:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.