Hans Georg Lewerenz (ur. 21 maja 1915 w Stargardzie, zm. 3 lutego 2006 w Kulmbach) – niemiecki malarz, grafik i rzeźbiarz.
Hans Lewerenz urodził się jako ostatnie z sześciu dzieci mistrza rusznikarskiego Richard´a Lewerenz´a ze Stargardu. Uczęszczał tam do gimnazjum im. Gröninga, gdzie dzięki nauczycielowi wychowania plastycznego, artyście Hansowi Schwarzer´owi, poznawał ówczesne tendencje panujące w sztuce po zakończeniu I wojny światowej.
Hans Lewerenz został przyjęty dzięki stypendium prowincji Pomorze do Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Stał się on najlepszym uczniem w klasie Paula Plontke i Graharda Ulrich´a.
Od pierwszego dnia II wojny światowej Hans Lewerenz walczył jako żołnierz na różnych frontach. Potworne rozmiary zniszczeń, narodowosocjalistyczny terror i wszechobecność śmierci, strata przyjaciół, szczególnie w sowieckiej niewoli do 1947 roku, ukształtowały jego odczucia i z nich wynikające bajkowe światy. Do tego przyczyniła się też zagłada własnej rodziny przez wypędzenie i naloty bombowe. Bomba, która trafiła w dom rodziców w Szczecinie, zniszczyła oprócz pamiątek rodzinnych także większą część wcześniejszych dzieł. Użycie bomby atomowej stało się częstym tematem późniejszych prac Lewerenza.
Po zakończeniu wojny i powrocie z niewoli udało się Hansowi Lewerenz ponownie nawiązać kontakt z przyjaciółmi z wcześniejszego okresu berlińskiego. Architekt Fritz Kerling, współpracownik Heinricha Presse i serdeczny przyjaciel artysty, sprowadził go w burzliwym okresie powojennym do frankońskiego miasta Kulmbach. Także przyjaźnie z architektem Josefem Lorenz, budowniczym kościoła św. Kunegundy w Bambergu oraz z artystą stylu Bauhaus Egonem Engelien umożliwiły intensywną kontynuację rozpoczętej przed wybuchem wojny twórczej konfrontacji z tendencjami w sztuce lat 20. XX wieku. Jednakże tendencje społeczne związane z teoriami Hansa Sedlmayera wyznaczyły ścisłe granice utopijnym założeniom. Małżeństwo z Brigittą Lewerenz przyniosło dwóch synów.
Pod wpływem Bruno Friedrich i Karla Herold, późniejszego Sekretarza Stanu w Federalnym Ministerstwie ds. Stosunków Wewnątrzniemieckich stało się jasne dla Lewerenza, że pozyskane doświadczenia z narodowosocjalistycznego terroru, wojny i niewoli wojennej, jeżeli miałyby przynieść pozytywne skutki dla społeczeństwa, wymagają lepszych kontaktów z decydentami politycznymi. Nawiązał on zatem kontakt z Erich´em Ollenhauerem, który zdołał go namówić do wspólnej walki po stronie SPD, także przy udziale Gerhard´a Zwerenza, przeciwko rządowi Konrada Adenauera w nadchodzących wyborach federalnych. Tendencje w kierownictwie SPD, które znalazły ujście w ideologii roku 1968, doprowadziły w końcowym efekcie do odejścia Ollenhauera. Pozbawiony jego wsparcia i zniechęcony oportunizmen swoich współtowarzyszy, był Lewerenz wystawiony na liczne ataki i odwrócił się od polityki.
Po powrocie do Kulmbach znalazł Lewerenz innych mecenasów. Tam też dzięki wygranym konkursom w ramach daleko idących programów budowlanych lat 60. i 70. XX wieku zdołał wnieść swoją sztukę do nowoczesnej architektury owych lat. Konsekwentnie używał w architekturze użytkowej kolaży materiałowych i instalacji przestrzennych inspirowanych duchem Bauhausu. Także w malarstwie powiodło mu się w tej fazie artystycznej przejście do nowych tematów i technik, które jednakże w konfrontacji z filozofią Martina Heidegerr i Carla Gustava Jung uległy stopniowemu zaszyfrowaniu. Do tego przyczyniły się też intensywne przyjaźnie z Helmutem Bruck, pilotem bojowym z okresu wojny odznaczonym najwyższymi odznaczeniami, który radykalnie odwrócił się od wszelakiego militaryzmu, jak i z późniejszym biskupem krajowym Kościoła Ewangelickiego Bawarii Hermannem von Loewenich. Tematy upadek i odkupienie zostały przy pokonywaniu problemów technicznych tak dalece z sobą splecione, że w niepokojący sposób połączyły się one w aspekcie dekoracyjnym.
W następstwie poważnych problemów zdrowotnych artysta nie był w stanie przyjąć dalszych zleceń publicznych. Ogólnie wzbudzał on wrażenie całkowitego wypalenia wewnętrznego wskutek zmierzenia się ze skomplikowanymi problemami przeszłości. W tym okresie powstały zachowane dzisiaj w Złotej Księdze miasta Kulmbach dyplomy z okazji odwiedzin wybitnych osobistości. Dzięki zaangażowaniu w pracach zarządu parafii ewangelickiej w Kulmbach zwrócił się Lewerenz intensywniej ku tematom opartym na grafice i drobnej sztuce kościelnej. Wówczas to powstały godne uwagi interpretacje ukrzyżowania, które postawiły w centrum uwagi problem odkupienia. Odwiedziny stron rodzinnych na Pomorzu i Prusach Wschodnich w roku 1979, jak też spotkanie z uważanym za zaginionego bratem Erich´em złagodziły ostrość pełnego rozpaczy spojrzenia na przeszłość. Powstały wtedy cykle zajmujące się powstawaniem i przemijaniem w naturze, i to w tym duchu, że również obrazy były okresowo przemalowywane i zmieniane.
W Kulmbach miała miejsce trwająca ponad pięć dziesięcioleci konfrontacja z architekturą, która do dzisiaj dzięki licznym dziełom plastycznym kształtuje obraz miasta. Obecnie wiele dzieł jest już tylko wytworem minionej epoki i są one we wzrastającej mierze zagrożone zniszczeniem pracami termomodernizacyjnymi.
Lewerenz pozostawił po sobie liczne grafiki i obrazy, które obecnie znajdują się rozproszone w zbiorach prywatnych. Spuścizna znajdująca się w zbiorach Brigitty Lewerenz zawiera kilka obrazów z ostatniego okresu twórczości, projekty, pamiętniki i pozostawione pisma. Hans Lewerenz zawsze bronił się energicznie przeciwko interpretacji jego dzieł wskazując przy tym na Heideggera: „ W tych dźwiękach jest artysta osobiście obecny; gdyż obecność mistrza w dziele jest jedynie prawdziwą.” MARTIN HEIDEGGER: Opanowanie.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.