Hamza (ء) – znak pisma arabskiego, reprezentujący zwarcie krtaniowe (IPA [ʔ]). Hamza nie jest uznawana za literę i istnieje ze względu na niejasności w zapisie pewnych wyrazów, powstałe w czasach wczesnego islamu. W alfabecie aramejskim i hebrajskim zwarcie krtaniowe jest oznaczane literą alef, odpowiednikiem arabskiego ʼalifa, który jednak oznacza głównie samogłoskę [a:]. Pierwotnie, hamza była znakiem diakrytycznym odróżniającym dwie wartości fonetyczne alifa (podobnie jak kreska nad polskim ć).
Hamza współcześnie może być zarówno znakiem samodzielnym, jak i używanym w połączeniu z inną literą:
Samodzielna hamza oznacza zawsze hamzat ul-qatʿ, fonemiczne zwarcie krtaniowe. Hamzat ul-waṣl to zwarcie krtaniowe wprowadzane automatycznie przed nagłosową samogłoską, jak w wyrazie Allah.
Hamza może być pisana w linii, nad lub pod literą. Nie ma zazwyczaj wpływu na pisownię sąsiadujących z nią liter, co oznacza możliwość wystąpienia podwójnego waw lub jāʼ. Połączenie /ʔa:/ jest jednak zapisywane znakiem ﺁ, zwanym ʼalif madda, by uniknąć nieestetycznego połączenia dwóch alifów. Zasady pisania hamzy zależą od tego, czy jest ona pierwszą, środkową czy ostatnią literą wyrazu.
W języku paszto znak ئ, zwany felija je, jest używany do zapisu wygłosowej dwugłoski [ej].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.