.jpg) Hüsker Dü (1986). Od lewej do prawej: Greg Norton, Grant Hart, Bob Mould. | |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Rok rozwiązania | |
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Wydawnictwo |
Reflex Records |
| Powiązania | |
| Byli członkowie | |
| Bob Mould Greg Norton Grant Hart | |
| Strona internetowa | |
Hüsker Dü – amerykański zespół punkrockowy z Minneapolis-Saint Paul.
Powstał w 1979, kiedy wokalista/gitarzysta Bob Mould, basista Greg Norton, wokalista/perkusista Grant Hart i klawiszowiec Charlie Pine zaczęli razem grać[1]. Mould był wówczas studentem pierwszego roku w Macalester College i często bywał w sklepie z płytami, gdzie sprzedawcą był Hart. Z kolei Hart spotkał po raz pierwszy Nortona, gdy obaj składali podanie o tę samą pracę. Mould i Hart byli zagorzałymi fanami Ramones i po zwerbowaniu Nortona i Pine'a utworzyli zespół. Nazwa zespołu Hüsker Dü została zapożyczona od nazwy pamięciowej gry dla dzieci Husker Du? (popularnej w Danii i Szwecji w latach 60.). Husker du? dosłownie oznacza w językach duńskim i norweskim czy pamiętasz?[2]. Znaki diakrytyczne użyte w nazwie grupy nie mają nic wspólnego z ortografią ani wymową, jest to tzw. "heavymetalowy pseudoumlaut". Mould w jednym z wywiadów przyznał, że przypadła mu do gustu tajemniczość słów, które wyróżniały się na tle innych nazw zespołów punkowych[1].
Zespół zadebiutował 30 marca 1979 i jeszcze tego samego dnia został z niego wyrzucony Pine. Do 1980 Hüsker Dü grał regularnie w Minneapolis. Przez ten czas ich muzyka ciągle się rozwijała. Grali szybko, głośno i dynamicznie – wyróżniając się spośród innych zespołów punkrockowych. W 1981 roku firma Terry'ego Katzmana Reflex Records wypuściła ich pierwszy singel "Statues". Ponadto zwrócili na siebie uwagę Jello Biafry z Dead Kennedys i członków Black Flag, z którymi zaczęli występować i tym samym zyskiwać sobie fanów. Wkrótce podpisali kontrakt z Gregiem Ginnem i znaleźli się w jego wytwórni SST Records.
Ich dwa pierwsze albumy: Land Speed Record (koncertowy; 1982) i Everything Falls Apart (studyjny; 1983) prezentowały dość gwałtowną muzykę. Następny minialbum Metal Circus z 1983 prezentował już lepsze umiejętności muzyków od strony technicznej i kompozytorskiej. Był bardziej melodyjny niż jego dwaj poprzednicy, choć równie intensywny[3]. Dużą popularność zdobył utwór "Diane", który często był emitowany przez dziesiątki stacji radiowych w kampusach studenckich na terenie USA[4].
W 1984 ukazał się na rynku podwójny album Zen Arcade, który został nagrany i zmiksowany w ciągu 45 godzin kosztem 3200 dolarów[5]. Zen Arcade jest albumem koncepcyjnym przedstawiającym historię młodego chłopaka, który opuszcza dom, by w obliczu otaczającej go trudnej rzeczywistości odnaleźć swoje miejsce w życiu. Płyta zdobyła uznanie wielu krytyków, którzy później uznali ją za największe osiągnięcie zespołu. Pozwoliła również grupie zaistnieć poza środowiskiem punkowym[6]. David Fricke z magazynu muzycznego Rolling Stone określił ją mianem thrashowej Quadrophenii[7]. Album sprzedawał się na tyle dobrze, że SST Records, która swoje najpopularniejsze płyty sprzedawała w liczbie tysięcy kopii, tym razem miała problem z nadążaniem z produkcją[8].
Płyty: New Day Rising i Flip Your Wig (obie z 1985) nagrane i wydane za ciosem swojej wielkiej poprzedniczki prezentowały kontynuację nurtu – niekiedy nawet całkowicie uspokajając gwałtowność i ton – nawiązując momentami do muzyki pop lat 60. XX wieku[9][10].
W czasie sesji nagraniowej do albumu Flip Your Wig wytwórnia Warner Bros. zaproponowała zespołowi kontrakt płytowy. Muzycy czując, że dotychczasowa współpraca z firmą SST Records – która borykała się z ciągłymi problemami dystrybucyjnymi (co utrudniało sytuację Hüsker Dü na rynku muzycznym) – osiągnęła maksymalny pułap możliwości, postanowili podpisać umowę z Warnerem, zastrzegając sobie jednak prawo do pełnej kontroli nad poczynaniami artystycznymi[11].
Dwie kolejne płyty z 1986 i 1987 nagrane dla Warnera: Candy Apple Grey i Warehouse: Songs and Stories ukazały zespół jako dojrzały w warstwie zarówno muzycznej, jak i tekstowej. Po samobójstwie menadżera grupy Davida Savoya (tuż przed wydaniem albumu Warehouse: Songs and Stories), większość jego obowiązków przejął Bob Mould. W tym czasie konflikt między nim a Grantem Hartem na tle osobistym i artystycznym przybrał na sile, co doprowadziło do rozpadu zespołu[12]. Zespół został rozwiązany 26 stycznia 1988 roku[13].
W październiku 1994 roku ukazał się zapis ostatnich koncertów Hüsker Dü z 1987 roku pt. The Living End[14].
Mould po rozpadzie Hüsker Dü rozpoczął karierę solową (w latach 90. XX wieku grał w utworzonym przez siebie zespole Sugar), Hart zajął się swoją nową grupą Nova Mob natomiast Norton przerwał granie i otworzył wspólnie z żoną restaurację. Dopiero w 2006 chwycił z powrotem za gitarę i dołączył do zespołu The Gang Font, z którym nagrał w 2007 album.
14 września 2017 roku Grant Hart w wieku 56 lat zmarł na raka[15][16][17].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
