Hélène Cixous, wrzesień 2011 | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Zawód, zajęcie |
Hélène Cixous fr. /elɛn siɡzu/ (ur. 5 czerwca 1937 w Oranie w Algierii) – francuska filozofka feministyczna, teoretyczka i krytyczka literatury, pisarka, poetka i dramatopisarka, profesor na Sorbonie. We Francji zasłynęła esejem o twórczości Jamesa Joyce’a (L’Exil de James Joyce ou l’art du remplacement) z 1968 roku oraz wydaną w roku kolejnym autobiograficzną powieścią Dedans. Jedna z propagatorek idei écriture féminine.
Jej ojciec był Sefardyjczykiem, a matka Aszkenazyjką. Opuściła Niemcy tuż przed dojściem Hitlera do władzy. Po przyjeździe do Francji rozpoczęła studia na Sorbonie. W roku 1959 obroniła magisterium na anglistyce, w 1968 roku – doktorat (L’Exil de James Joyce ou l’art du remplacement). Była jedną z osób zakładających w 1968 Uniwersytet Paris VIII. Pod jej kierownictwem powstało tam Centrum Studiów Kobiecych[1], pierwszy tego typu ośrodek w Europie. W roku 1969 wraz z Tzvetanem Todorovem i Gérardem Genettem założyła czasopismo Poétique.
W roku 1962 poznała Jacques’a Derridę, z którym utrzymywała długoletnią przyjaźń. Wspólnie założyli ośrodki naukowe: Uniwersytet Paris VIII i Centre National des Lettres, stowarzyszenie polityczne przeciwko apartheidowi Comité anti-apartheid oraz ośrodek literacki Parlement International des Écrivains. Wspólnie z Derridą, Krystewą i Ricoeurem wygłaszała wykłady o prawach człowieka organizowane przez Amnesty International. Jest biseksualna[2][3].
Cixous, mimo iż odżegnuje się od etykietki feministki, miała ogromny wpływ na kształt współczesnego feminizmu. W myśleniu o różnicy seksualnej reprezentuje, według Pawła Dybla, skrajny biegun, który wyznacza narcystyczny kult kobiecości[4] – znamienny w eseju Śmiech Meduzy. Dzięki jej tekstom teoretycznym i artystycznym w feminizmie powstał termin écriture féminine, wokół którego toczy się wiele dyskusji.
Opublikowała ponad sześćdziesiąt książek wydanych przez Éditions Grasset, Gallimard, Des femmes i Galilée. Jest autorką szekspirowskich tragedii o współczesnej polityce dramatów, wystawianych przez Ariane Mnouchkine w Théâtre du Soleil. Jej eseje poświęcone są nie tylko twórczości Derridy i Joyce’a, ale również Clarice Lispector, Maurice Blanchot, Franza Kafki, Heinricha von Kleista, Montaigne’a, Ingeborg Bachmann, Thomasa Bernharda i Mariny Cwietajewej.
Zajmowała się też twórczością Adolfa Rudnickiego[5].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.