| Kardynał biskup | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 października 1579 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 września 1644 |
| Nuncjusz apostolski we Francji | |
| Okres sprawowania |
1616–1621 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
27 maja 1607 |
| Kreacja kardynalska |
11 stycznia 1621 |
| Kościół tytularny |
Diecezja Palestrina |
| Data konsekracji |
27 maja 1607 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||
Guido Bentivoglio (ur. 4 października 1579 w Ferrarze, zm. 7 września 1644 w Rzymie) – włoski kardynał.
Urodził się 4 października 1579 roku w Ferrarze, jako syn Cornelia Bentivoglio i Isabelli Bendedei[1]. Studiował na Uniwersytecie Padewskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. W 1598 roku musiał powrócić do Ferrary, gdzie po śmierci Alfonsa II d’Este nie było sukcesora, który mógłby objąć rządy[1]. Księstwo zostało zagarnięte przez Klemensa VIII, wbrew woli kuzyna zmarłego Cezara d’Este[1]. Dzięki protekcji Pietra Aldobrandiniego został szambelanem papieskim, referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur i klerykiem Kamery Apostolskiej[1]. 14 maja 1607 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Rodos, a trzynaście dni później przyjął sakrę[2]. Jednocześnie został mianowany nuncjuszem we Flandrii[2]. Gdy przybył do Brukseli, promował świeżo zawarty pokój pomiędzy katolikami a protestantami, choć starał się zachować przywileje katolików, którzy byli poddanymi Hiszpanii[1]. W 1615 roku zrezygnował z nuncjatury, a rok później został powołany na stanowisko nuncjusza we Francji[2]. Zmuszony był wówczas interweniować w sprawach państwowych, podczas regencji Marii Medycejskiej i usiłował wypracować porozumienie pomiędzy Francją a Hiszpanią[1]. Ponadto otwarcie zachęcał do polemiki przeciwko propagandzie hugenotów i galijczyków[1]. W 1620 roku Ludwik XIII odnowił obietnicę połączenia korony francuskiej z Béarn i Nawarrą[1]. 11 stycznia 1621 roku Bentivoglio został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Giovanni a Porta Latina[2]. Wkrótce potem zrezygnował z nuncjatury[2]. W 1622 roku został wybrany biskupem Riez, jednakże już po trzech latach zrezygnował z zarządzania diecezją[2]. W latach 1631–1632 pełnił funkcję kamerlinga Kolegium Kardynałów, a w 1633 roku podpisał wyrok potępiający Galileusza[1]. 1 lipca 1641 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezją suburbikarną Palestrina[2]. Zmarł 7 września 1644 roku w Rzymie[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
