 |
Ten artykuł od 2010-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Kraj związkowy | |||||
| Prawa miejskie |
1235 | ||||
| Burmistrz |
Fred Mahro | ||||
| Powierzchnia |
44 km² | ||||
| Wysokość |
45 m n.p.m. | ||||
| Populacja (31 grudnia 2013) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
03561 | ||||
| Kod pocztowy |
03172 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
SPN, FOR, GUB, SPB | ||||
| |||||
Położenie na mapie Brandenburgii  | |||||
Położenie na mapie Niemiec  | |||||
 51°57′N 14°43′E/51,950000 14,716667
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Gubin[1] (niem. Guben, dolnołuż. Gubin, w latach 1961–1990 Wilhelm-Pieck-Stadt Guben) – miasto w niemieckiej części Łużyc Dolnych, znajdujące się na lewym brzegu Nysy Łużyckiej, w kraju związkowym Brandenburgia. Leży na granicy z Polską. W 1945 r. Gubin został podzielony na zachodnią – niemiecką (Guben), oraz polską część wschodnią – Gubin, obecnie samodzielne miasto. Do 21 grudnia 2007 r. zlokalizowane były tutaj drogowe i kolejowe przejścia graniczne z Polską.
Po raz pierwszy wzmiankowane w pocz. XIII w. (1211) w dokumencie Henryka Brodatego zwalniającym z opłat celnych sól importowaną z Gubina i podającym, że posiadał prawo składu. W 1235 nadano przywilej lokacyjny i magdeburskie prawa miejskie, a w 1311 prawo do bicia własnej monety. Od 1367 miasto znajdowało się w granicach Korony Czeskiej, od 1469 Węgier, od 1490 ponownie Czech, a w 1635 wraz z Dolnymi Łużycami weszło w skład Elektoratu Saksonii, w latach 1697–1763 połączonego unią personalną z Polską. W rezultacie w 1749 przez Gubin poprowadzony został trakt pocztowy łączący Warszawę i Drezno[2].
Po klęsce Napoleona i wspierającej go Saksonii, na mocy postanowień kongresu wiedeńskiego w 1815 miasto zostało częścią Prus, z którym w 1871 zostało częścią Rzeszy Niemieckiej. Od 1884 roku należało do rejencji rejencji frankfurckiej w prowincji Brandenburgia.
17 listopada 2006 w Gubinie otwarto tzw. Plastinarium kontrowersyjnego niemieckiego artysty Gunthera von Hagensa.
Od II poł. XIX wieku miasto notowało dynamiczny rozwój demograficzny – w 1860 miasto liczyło ok. 15 tys. mieszkańców, by w 1939 posiadać ich 45,8 tys. (z czego ok. 28 tys. w części prawobrzeżnej).
Obecnie Gubin liczy 17 655 mieszkańców[3]. Wraz z polskim Gubinem tworzy aglomerację transgraniczną liczącą 34 691 mieszkańców.
Nieopodal dworca kolejowego znajduje się charakterystyczny, półokrągły budynek tzw. Zielonej Poczty przy Berliner Straße, otwartej w 1928 roku[4].
Miasto miało „od zawsze” handlowy charakter, ze względu na swoje dogodne położenie – pogranicze słowiańsko-germańskie, ważne szlaki handlowe z północy na południe z Pomorza Zachodniego do Czech (wzdłuż Odry i Nysy Łużyckiej) oraz z zachodu na wschód z Łużyc do Wielkopolski. Handlowano wołami i zbożem z kupcami szkockimi, węgierskimi i polskimi. Ponadto uprawiano tu winorośl i wytwarzano wino, z którego swego czasu miasto słynęło. Zajmowano się również żeglugą na Nysie i Odrze.
W XIX w. założono na lewobrzeżnych, zachodnich przedmieściach Gubina pierwszą na Łużycach mechaniczną przędzalnię wełny. Od tego czasu miasto stało się znanym ośrodkiem włókienniczym.
W mieście znajduje się stacja kolejowa. Od roku 1904 w Gubinie natomiast kursowały tramwaje.
| Miasta | |
|---|---|
| Gminy (Amtsfreie Gemeinde) |
|
| Urzędy (Amt) |
|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
