| Alberto de Morra | |
| Papież Biskup Rzymu | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Papież | |
| Okres sprawowania |
21 października 1187–17 grudnia 1187 |
| Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego | |
| Okres sprawowania |
luty 1178–21 października 1187 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja |
Premonstratensi |
| Diakonat |
najpóźniej 22 grudnia 1156 |
| Prezbiterat |
prawdopodobnie 15 marca 1158 |
| Nominacja biskupia |
21 października 1187 |
| Sakra biskupia |
25 października 1187 |
| Kreacja kardynalska |
22 grudnia 1156 |
| Kościół tytularny |
S. Adriano (22 grudnia 1156) |
| Pontyfikat |
21 października 1187 |
Grzegorz VIII (łac. Gregorius VIII, właśc. Alberto de Morra OPraem; ur. ok. 1110 w Benewencie – zm. 17 grudnia 1187 w Pizie[1]) – papież w okresie od 21 października 1187 do 17 grudnia 1187[2].
| Data konsekracji |
25 października 1187 |
|---|
Urodził się około roku 1110[1] w Benewencie jako syn Sartoriusa de Morra. W młodości studiował prawo kanoniczne we Francji. Tam też przystąpił do wspólnoty premonstratensów z Laon[1]. Następnie kontynuował studia w Bolonii, uzyskując tytuł magistra. Pozostał na uniwersytecie bolońskim jako profesor prawa kanonicznego[1]. W tym czasie napisał kilka glos do Decretum Gracjana, jednego z najpopularniejszych wówczas zbiorów prawa kanonicznego.
Jego sława jako wybitnego kanonisty zwróciła uwagę kurii rzymskiej. W grudniu 1156 roku papież Adrian IV kreował go kardynałem-diakonem[1] S. Adriano, a w marcu 1158 mianował go kardynałem prezbiterem S. Lorenzo in Lucina. W 1157 działał przez krótki czas jako wicekanclerz Kościoła w zastępstwie za kardynała Rolanda ze Sieny. Uczestniczył w podwójnej papieskiej elekcji 1159, udzielając poparcia prawowitemu papieżowi Aleksandrowi III. W następnych latach wielokrotnie służył jako jego legat na Węgrzech (1161-62), wobec cesarza Fryderyka I (1163), w Dalmacji (1165-66), wobec króla Anglii Henryka II (1171-73)[a] i północnej Italii (1177, 1179, 1180), zachowywał jednak przyjazne stosunki z, popierającym antypapieży, cesarzem Fryderykiem I. W latach 1166-1167 był administratorem diecezji Spalato. W lutym 1178 roku został kanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego[2], a od 1180 roku był także protoprezbiterem Kolegium Kardynałów. W okresie pontyfikatu Urbana III (1185-87) był jednym z głównych oponentów jego konfrontacyjnej polityki wobec cesarza Fryderyka I[1].
Po śmierci Urbana III kardynałowie, w większości dążący do pojednania z cesarzem, obrali Alberto di Morra na nowego papieża. W chwili wyboru miał on już ok. 77 lat i był słabego zdrowia. W ciągu krótkiego, zaledwie 2-miesięcznego pontyfikatu zdołał jednak poprawić stosunki papiestwa z cesarzem, zaś w bulli Audita tremendi wezwał do zorganizowania III wyprawy krzyżowej[1]. Jego działania wzmogła zwłaszcza wiadomość o upadku Jerozolimy 2 października 1187 – uważał, że ta porażka była karą za grzechy chrześcijan[2]. Wkrótce potem wysłał legatów do Francji, Niemiec, Danii i Polski nawołując do udziału w krucjacie (prosił też, by krzyżowcy nosili pokutne szaty)[1].
Niebawem, w listopadzie, wybrał się do Lukki, gdzie nakazał usunięcie szczątek antypapieża Wiktora IV z kościoła[1]. Następnie udał się do Pizy, by doprowadzić do zgody pomiędzy jej mieszkańcami a mieszkańcami Genui[1]. W tydzień po przybyciu, zmarł i został pochowany w tamtejszej katedrze[2].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
