Grzegorz Motyka (2022) | |
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
29 stycznia 1967 |
Profesor nauk społecznych | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1998 |
Habilitacja |
2007 |
Profesura |
9 lutego 2017 |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Uniwersytet Jagielloński, Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku |
Odznaczenia | |
Grzegorz Motyka (ur. 29 stycznia 1967 w Ośnicy[1]) – polski historyk, specjalizujący się m.in. w tematyce polskiego ruchu oporu w okresie II wojny światowej i stosunkach polsko-ukraińskich, profesor nauk społecznych, w latach 2011–2016 członek Rady Instytutu Pamięci Narodowej, od 2023 członek Kolegium IPN, od 2024 dyrektor Wojskowego Biura Historycznego.
W 1992 ukończył studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[2]. Pracę magisterską napisał pod kierunkiem profesora Tomasza Strzembosza na temat walk-polsko-ukraińskich w Bieszczadach[3]. Specjalizuje się w historii II wojny światowej oraz konfliktach zbrojnych z pierwszych lat powojennych[3]. Rozpoczął pracę w Instytucie Studiów Politycznych PAN. Do 2007 pracował również w Biurze Edukacji Publicznej IPN. W 1998 na podstawie rozprawy Walki polsko-ukraińskie na ziemiach dzisiejszej Polski w latach 1943–1948 uzyskał na macierzystej uczelni stopień naukowy doktora. W 2007 habilitował się w Instytucie Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk[4] na podstawie pracy dotyczącej całej historii Ukraińskiej Powstańczej Armii[3]. W 2017 otrzymał tytuł profesora nauk społecznych[4][5][6].
Zatrudniony na Uniwersytecie Jagiellońskim jako adiunkt w Katedrze Ukrainoznawstwa, a także jako profesor nadzwyczajny w Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku[4]. W 2011 został przez Senat RP wybrany w skład Rady IPN[2]; organ ten został zniesiony nowelizacją ustawy o IPN w 2016. W czerwcu 2023 został wybrany przez Senat w skład Kolegium IPN[7]. 4 marca 2024 został dyrektorem Wojskowego Biura Historycznego im. gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego[8].
Autor artykułów publikowanych w „Karcie”, „Więzi”, „Zeszytach Historycznych”, „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej” i „Wprost”.
W 2000 otrzymał Nagrodę Historyczną „Polityki” w dziedzinie prac naukowych i popularnonaukowych za książkę Tak było w Bieszczadach[9]. W 2014 przyznano mu Nagrodę im. Jerzego Giedroycia jako współautor książki Wojna po wojnie. Antysowieckie podziemie w Europie Środkowo-Wschodniej w latach 1944–1953. W 2015 jego książka pt. Na białych Polaków obława. Wojska NKWD w walce z polskim podziemiem 1944–1954 została nominowana do Nagrody Literackiej i Historycznej Identitas[10]. W 2017 jego książka pt. Wołyń '43 została nominowana do Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego 2017[11]. Został odznaczony Brązowym (2000)[12] i Złotym (2015)[13] Krzyżem Zasługi.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.