Gatunek |
sensacyjny, polityczny |
---|---|
Data premiery | |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
100 minut |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia |
Magdalena Dipont, Roman Tarwacki |
Kostiumy | |
Montaż | |
Produkcja |
Gry uliczne – film sensacyjny o charakterze politycznym w reżyserii Krzysztofa Krauzego. Plenerowe zdjęcia do filmu powstały w Warszawie i Krakowie.
Janek Rosa i jego przyjaciel Witek robią ostre, gorące reportaże dla Prywatnej Telewizji; obecnie rozpracowują siatkę handlarzy materiałami wybuchowymi używanymi przez terrorystów. W tym celu podają się za osobę, która chciałaby współpracować. Janek udaje byłego więźnia, który siedział we Wronkach za napad. Okazuje się, że jest to idealna osoba na to miejsce, mimo że nie ma pozwolenia na broń.
Po zakończeniu tego materiału Janek postanawia wyjechać do matki do Amsterdamu. Ma już wykupiony bilet na samolot. Jednakże do jego rąk trafia kaseta VHS z filmem. To swoisty donos: ukrywający się w cieniu mężczyzna oskarża znanego senatora Makowskiego, że w 1977 roku był tajnym współpracownikiem służb specjalnych o pseudonimie „Ketman” i ponosi odpowiedzialność za śmierć swego przyjaciela Stanisława Pyjasa – działacza podziemnej opozycji. Arogancja Makowskiego prowokuje ich do działania. Janek postanawia wyjaśnić tę sprawę docierając do poszczególnych osób wędrując pomiędzy nimi jak po sznurku.
Muzykę do filmu napisał Maciej Zieliński. W filmie wykorzystano piosenkę Kasi Nosowskiej Jeśli wiesz co chcę powiedzieć... oraz jej instrumentalną wersję. Piosenka pochodzi z albumu puk.puk.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.