Gaudijawisznuizm (wisznuizm bengalski, wisznuizm gaudija) – hinduistyczny nurt religijny, zapoczątkowany przez Ćajtanję Mahaprabhu (1486–1534). Gaudijawisznuizm definiuje siebie jako religię monoteistyczną, ponieważ czci jednego Boga w określonych inkarnacjach Wisznu – Kryszny i nie pochwala oddawania czci innym bóstwom.
Ten ruch religijny należy do tradycji wywodzącej się z Brahma-Madhva-Gaudija sampradaji – sukcesji mistrzów duchowych (guru), która rozpoczęła się od półboga Brahmy. Opiera się głównie na Bhagawadgicie i Bhagawatapuranie oraz innych Puranach i Upaniszadach, takich jak Iśopaniszada. Głównymi pismami teologicznymi są Pańczaratra, która opisuje rytuał, Satsandarbha Sanatany Goswamina opisująca hermeneutykę, Bhaktirasamrytasindhu Rupy Goswamina, która skupia się na przedstawieniu mistycyzmu i metafizyki oraz Śmaranga-manga-laikadaśa pismo poświęcone medytacji wisznuickiej[1]. Wisznuizm gaudija koncentruje się na dewocyjnym i ekstatycznym kulcie (zwanym bhakti) bóstw Radha i Kryszna i ich wielu boskich awatarów jako najwyższych postaci Boga szczegółowo przedstawionym w oryginalnym dziele pt. Gitagowinda autorstwa Dźajadewy Goswamina.
Kult polega głównie na intonowaniu (tzw. kirtan) Mahamantry (powtarzaniu świętych imion: Hare, Kryszna i Rama) oraz mantry Gajatri.
Szczególną cechą gaudija wisznuizmu, przyjętą przez Ćajtanję Mahaprabhu, jest aczintjabhedabhedatattwa, czyli „niepojęta jedność i różność”. Ta koncepcja jednoczy dwa skrajne kierunki hinduizmu: monizm (jedność duszy i Boga) oraz dualizm (rozdzielność duszy i Boga). Dusza (dźiwa) co do jakości jest tożsama z Bogiem, jednak Bóg posiada bezgraniczną moc i chwałę, podczas gdy dusza jest zaledwie drobną cząstką boskiej potęgi oraz posiada swój ontologiczny indywidualny byt i wolną wolę.
Wszystkie żywe istoty nie są tożsame z ciałem, które obecnie posiadają. W przeciwieństwie do ciała, które jest niestałe (powstaje, starzeje się, umiera i zmienia z kolejnymi inkarnacjami), dusza nie ma początku i końca, jest wieczna, niezniszczalna i niezmienna[2]. Jako wieczne dusze wszystkie żywe istoty przemieszczają się z jednej formy życia do innej, na Ziemi i innych planetach, zgodnie z prawem karmy i samsary.
Kryszna opisany jest jako wieczna, wszystkowiedząca, wszechobecna, wszechpotężna i wszechatrakcyjna Najwyższa Osoba Boga. Jest on Ojcem wszelkiego życia i Energią, podtrzymującą życie we wszechświecie. Jest także źródłem wszystkich inkarnacji Boga (krsnas tu bhagavan svayam)[3] Bóg może mieć różne formy i imiona, lecz imię Kryszna jest „najpełniejszym” imieniem, ponieważ oznacza: Ten, który jest wszechatrakcyjny, co obejmuje wszystkie aspekty Boga, takie jak: wszechmocny, najbardziej miłosierny i najbardziej kochający. Różne imiona Boga, pochodzące z innych religii, np. Allah i Jahwe także są akceptowane, jako imiona tej samej Najwyższej Osoby Boga.
Oddawanie czci Bogu nazywane jest bhakti lub bhaktijoga. Składa się z dwóch najważniejszych elementów: waidhi bhakti, czyli praktykowania przepisów i wskazań rytualnych oraz z raganuga bhakti, uważanego za wyższy i bardziej spontaniczny poziom duchowy, polegający na bezinteresownym pragnieniu podobania się Bogu. Oba elementy bazują w dużym stopniu na intonowaniu imion Kryszny.
Przez ponad trzysta lat od śmierci Śri Ćajtanji Mahaprabhu gaudija wisznuizm ewoluował do formy znanej współcześnie. Początkowo nauki Ćajtanji szerzyli na terenie Bengalu jego uczniowie Nitjananda, Adwajta Aćarja i inni. Ćajtanja polecił wybrać spośród swoich uczniów tzw. Sześciu Goswamich z Vrindavanu (Rupa Goswami, Sanatana Goswami, Gopala Bhatta Goswami, Raghunatha Bhatta Goswami, Raghunatha dasa Goswami i Dżiwa Goswami – siostrzeniec braci: Rupy i Santany), którzy mieli spisać tradycję bhakti. Ta teologia podkreślała związek wyznawcy z Boską Parą- Kryszna/Radha i uznawała Ćajtanję za wcielenie tej Boskiej Pary.
Kolejnym pokoleniem teologów bhakti byli uczniowie dźiwy: Narottama, Sriniwasa i Śjamananda, którzy koncentrowali się na umocnieniu i propagowaniu nauk mistrza na obszarze Bengalu i Orisy.
W XVII w. Wiszwanat Czakrawarti Thakur sprecyzował zasady raganuga-bhakti w dziełach takich jak Raga-wartma-ćandrika. Jego uczeń Baladewa Widjabhuszan napisał słynny komentarz Gowinda Bhaszja na temat Wedantasutry.
W XVIII w. działało wielu wybitnych teologów ruchu z których najważniejsi to: Siddha Dźajakriszna Das Babadźi z Kamjawanu i Siddha Krisznadas Babadźi z Gowardanu- znany mistrz wewnętrznego praktykowania raga-bhadźan.
Pierwszy festiwal wyznawców gaudija wisznuizmu, zwany Kheturi, pod kierownictwem Dźahnawy Thakurani, żony Nitjanandy, był pierwszym zjazdem przywódców różnych odmian ruchu i okazją do wymiany poglądów. Od tego czasu powstała tradycja organizowania festiwali, co sprzyjało jedności ruchu przy jednoczesnym zachowaniu jego różnorodności. Podczas tych zjazdów wykształciła się odrębna doktryna gaudija wisznuizmu.
XVII i XVIII wiek zapoczątkowały upadek ruchu i zmniejszenie jego popularności w Indiach. Odrodzenie przyniósł dopiero XX wiek, przede wszystkim dzięki działalności Bhaktiwinody Thakura, który był urzędnikiem brytyjskiego rządu w Indiach. Jego syn- Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura kontynuował działalność ojca, zakładając 64 ośrodki gaudija wisznuizmu w Indiach i innych krajach. Jego najważniejsi uczniowie utworzyli własne ośrodki (matha) po śmierci mistrza w 1936.
Obecnie głównymi kierunkami ruchu są:
Od końca XX wieku za wzorem założyciela ruchu Hare Kryszna, wszystkie te kierunki założyły ośrodki za granicą i obecnie aktywnie propagują gaudija wisznuizm na całym świecie.
Chociaż podstawowa doktryna jest identyczna dla wszystkich kierunków, to istnieją różnice. W gaudija wisznuizmie:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.