Fryderyk Zoll
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 lutego 1865
Kraków

Data i miejsce śmierci

23 marca 1948
Kraków

Profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo cywilne
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

1887 – nauki prawne
Uniwersytet Jagielloński

Habilitacja

1895 – nauki prawne
Uniwersytet Wiedeński

Polska Akademia Umiejętności
Status

członek krajowy czynny

Doktor honoris causa
Uniwersytet Wileński – 1937
Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie – 1937
Uniwersytet Jagielloński – 1948
Kierownik Katedry Prawa Cywilnego
Uniwersytet

Jagielloński

Okres zatrudn.

1897–1948

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Komandor Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Order Korony Żelaznej (Austro-Węgry)

Fryderyk Zoll, młodszy (ur. 1 lutego 1865 w Krakowie, zm. 23 marca 1948 tamże) – polski prawnik, profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności.

Życiorys

Rodzina

Był wnukiem Józefa Chrystiana, synem Fryderyka (profesora prawa rzymskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego) i Heleny Seeling-Saulenfels oraz bratem Antoniego.

Od 30 czerwca 1895 żonaty z Adelą z Hoche'ów (1875–1970). Miał dwóch synów: Fryderyka (1899–1986) i Józefa (1904–1966) oraz córkę Marię, po mężu Łuszczkiewicz (1901–1998)[1]. Dziadek Andrzeja Zolla (ur. 1942) i pradziadek Fryderyka Andrzeja (ur. 1970).

Wykształcenie

Uczęszczał do gimnazjum w Krakowie. W latach 1883–1887 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując w 1887 doktorat z prawa. Pracował następnie w Prokuratorii Skarbu w Wiedniu. Od 1889 uzupełniał studia na uniwersytetach w Lipsku, Berlinie (u Rudolfa Stammlera), Halle, Getyndze (u Rudolfa Jheringa) i Paryżu. W latach 1890–1897 pracował w Ministerstwie Handlu w Wiedniu. W 1895 na Uniwersytecie Wiedeńskim habilitował się (na podstawie rozprawy Privatrechtliche Studien aus dem Patentrechte) i został docentem w Katedrze Prawa Cywilnego Austriackiego tej uczelni.

Kariera uniwersytecka

Fryderyk Zoll młodszy przed 1912

W 1897 objął Katedrę Prawa Cywilnego na Uniwersytecie Jagiellońskim (od 1899 I Katedrę Prawa Cywilnego). W 1898 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1900 profesorem zwyczajnym. Na uczelni trzykrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa (1907/1908, 1925/1926, 1933/1934), a także prorektora (1913/1914) i rektora (1912/1913). Wykładał prawo rzeczowe i autorskie, prawo ochrony wynalazków, wzorów i znaków towarowych oraz zasady prawnego zwalczania nieuczciwej konkurencji. W 1935 przeszedł na emeryturę z tytułem profesora honorowego, kontynuował jednak wykłady. W listopadzie 1939 został na krótko uwięziony przez Niemców w ramach Sonderaktion Krakau. Po zwolnieniu, mimo podeszłego wieku, brał udział w tajnym nauczaniu uniwersyteckim. Wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim także po II wojnie światowej.

Działalność w innych instytucjach naukowych

W 1914 został powołany na członka korespondenta Akademii Umiejętności w Krakowie (późniejszej Polskiej Akademii Umiejętności). W pracach Komisji Prawniczej Akademii brał udział już od 1899, a od 1946 był jej przewodniczącym. Od 1928 był członkiem czynnym PAU, w latach 1931–1939 delegatem PAU ds. Domu Polskiego w Wiedniu. Należał ponadto do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1921 członek rzeczywisty, od 1929 członek zwyczajny), Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1917 członek honorowy) i Akademii Prawa Niemieckiego (członek korespondent).

Działalność publiczna

W latach 1913–1918 współpracował z Ministerstwem Sprawiedliwości w Wiedniu w ramach Komisji dla Reformy Prawa Międzynarodowego Prywatnego, 1914–1916 był wiceprezydentem Rady Szkolnej Krajowej. Pełnił również funkcję wiceprezydenta Krakowa w latach 1915–1916. W 1919 wszedł w skład Komisji Kodyfikacyjnej RP.

Dorobek naukowy

Jego zainteresowania naukowe obejmowały prawo rzeczowe, prawo autorskie, prawo zobowiązań oraz prawo międzynarodowe publiczne. Jako pierwszy określił pojęciowo przedmiot prawa autorskiego, podkreślając znaczenie twórczości oryginalnej i osobistej oraz wyróżniając prawo niematerialne majątkowe i osobiste autora. W pracy Prawo prywatne austryackie (1899–1910, trzy tomy) przedstawił syntezę założeń prawa cywilnego Austrii, ze szczególnym uwzględnieniem prawa zobowiązań. Zajmował się regulacjami prawnymi związanymi z przystąpieniem Austrii do międzynarodowych konwencji o ochronie literatury i sztuki narodowej, przygotował projekt ustawy o powołaniu urzędów rozjemczych gminnych w Galicji. Pod wpływem Rudolfa Stammlera uznał zasadę tzw. prawa sprawiedliwego za najlepszą metodę rozstrzygania zagadnień prawnych.

Uczestniczył w Międzynarodowych Konferencjach Prawniczych w Warszawie, Lugano, Genewie, Hadze i Rzymie. Wśród jego studentów byli m.in. Stefan Grzybowski, Jan Gwiazdomorski, Władysław Siedlecki, Henryk Trammer, Adam Vetulani, Jan Wasilkowski.

Najważniejsze publikacje:

  • Über den Schutz der von Auslande eingeführten Erfindungen (1892)
  • Nieuczciwa konkurencya i jej pokrewne objawy ze stanowiska prawa prywatnego (1897)
  • O zabezpieczeniu wierzytelności budowlanych (1898)
  • Posiadanie według prawa cywilnego austryackiego (1903)
  • Teorja praw osobistych w zarysie (1903)
  • Tradycje jako sposób nabycia własności na rzeczach nieruchowmych (1907)
  • Charakterystyka projektu noweli do kodeksu cywilnego (1908)
  • Prawo rzeczowe na ziemiach polskich (1920)
  • Zasady prawa autorskiego (1920)
  • Prawo prywatne austriackie w zarysie (1921)
  • Ustawa o nieuczciwej konkurencji (1926)
  • Ustawa o prawie autorskiem (1926)
  • Ustawa o ochronie wynalazków, wzorów i znaków towarowych (1928)
  • Prawo cywilne (1931–1937, cztery tomy)
  • Encyklopedja podręczna prawa prywatnego (1935–1938, tomy II–IV, z Janem Wasilkowskim)
  • Międzynarodowe i międzydzielnicowe prawo prywatne w zarysie (1937)[2]
  • Prawo cywilne w zarysie (1946–1948, cztery tomy, z Adamem Szpunarem)

Pochowany został w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera N-wsch-Zollów)[3].

Grób Fryderyka Zolla na cmentarzu Rakowickim

Ordery i odznaczenia

Doktoraty honorowe

Był wyróżniony doktoratami honoris causa Uniwersytetu Wileńskiego, Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1937)[7] i Uniwersytetu Jagiellońskiego (1948).

Przypisy

  1. Fryderyk Zoll. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-12-10].
  2. Międzynarodowe i międzydzielnicowe prawo prywatne w zarysie. [w:] FBC [on-line]. [dostęp 2020-03-02].
  3. Jan Wiktor Tkaczyński (red.), Pro Memoria III. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzach Krakowa 1803-2017, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 332, ISBN 978-83-233-4527-5.
  4. M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 433 „za zasługi na polu ustawodawstwa waloryzacyjnego”.
  5. M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 464 „za wybitne zasługi na polu nauki i wychowywania młodzieży w duchu patriotycznym położone w latach 1905–1918”.
  6. Rocznik Akademii Umiejętności w Krakowie. Kraków: AU, 1901, s. 4.
  7. Przed uroczystościami na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 127 z 10 czerwca 1937. 

Bibliografia

  • Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 849. [dostęp 2021-01-12].
  • Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 3: P–Z (pod redakcją Andrzeja Śródki i Pawła Szczawińskiego), Ossolineum, Wrocław 1985.
  • Karolina Grodziska Cmentarz Rakowicki w Krakowie (1803–1939) wyd. II Wydawnictwo Literackie Kraków 1987.

Linki zewnętrzne

  • P. M. Żukowski, Misja profesora Fryderyka Zoll (młodszego) do Niemiec w 1935 r., „Przegląd Zachodni”, 2004, z. 1
  • dzieła w FBC
  • Prace Fryderyka Zolla w serwisie Polona.pl

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się