 podpułkownik broni pancernych
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 grudnia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 sierpnia 1991 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1947 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
             
| |
Franciszek Zygmunt Szystowski (ur. 8 grudnia 1898[1] w Windawie, zm. 17 sierpnia 1991 w Londynie) – podpułkownik broni pancernych Wojska Polskiego. Awansowany przez władze emigracyjne na pułkownika.
Ukończył rosyjskie gimnazjum w Mińsku w 1914 r. Przez następne półtora roku był studentem piotrogrodzkiego Instytutu Inżynierów Komunikacji[2]. Od 1 stycznia do 25 października 1917 r. służył jako strzelec w armii rosyjskiej, od 6 stycznia przydzielony do Dowództwa Oddziałów Samochodowych Frontu Zachodniego[3]. 25 października 1917 r. ochotniczo wstąpił do korpusu polskiego generała Józefa Dowbora-Muśnickiego[2]. Służył kolejno w 1. Polskim Oddziale Lotniczym, Dywizjonie Ułanów Obrony Mińska i 3. Pułku Ułanów. Po rozbrojeniu Korpusu przez Niemców w maju 1918 i demobilizacji, kontynuował przez jeden semestr studia w Baltische Technische Hochschule w Rydze. 17 marca 1919 zgłosił się do służby w Siłach Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim[3].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów kawalerii (w 1924 roku zajmował 159., a cztery lata później – 39. lokatę). Pełnił służbę w 15 pułku Ułanów Poznańskich w Poznaniu. 15 października 1926 roku został przydzielony do 3 szwadronu samochodów pancernych w Poznaniu, będącego organicznym pododdziałem 3 Dywizji Kawalerii, na stanowisko młodszego oficera szwadronu[4]. W 1929 roku został dowódcą 3 szwadronu samochodów pancernych. 27 stycznia 1930 roku został awansowany na rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. We wrześniu 1930 roku przeniesiony został do garnizonu Brześć, gdzie dowodzony przez niego szwadron wszedł w skład nowo utworzonego 1 dywizjonu samochodów pancernych[5]. Z dniem 1 września 1931 roku został przeniesiony do 4 dywizjonu pancernego w Brześciu[6]. 12 października 1931 roku skierowany został na jednomiesięczny Kurs Doskonalący Oficerów Broni Pancernych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych. Od 1 grudnia 1934 roku do 1 kwietnia 1938 roku zajmował stanowisko szefa Wydziału Studiów Dowództwa Broni Pancernych. W latach 1927–1937 był członkiem Komitetu Redakcyjnego Przeglądu Wojskowo-Technicznego. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów broni pancernych[7].
Podczas kampanii wrześniowej w stopniu majora był dowódcą 81 dywizjonu pancernego, z którym odbył szlak bojowy od Chojnic do okolic Buczacza 17 września 1939.
Przedostał się następnie do Wielkiej Brytanii. Od października 1940 do 1941 wchodził w skład Komisji Regulaminowej Broni Pancernej, zajmującej się tłumaczeniem regulaminów brytyjskich, następnie służył w referacie broni pancernej w Oddziale III Sztabu Naczelnego Wodza. W czerwcu 1942 roku został szefem nowo utworzonego Wydziału Broni Pancernej w Sztabie Naczelnego Wodza, przemianowanego jesienią 1944 roku na Szefostwo Broni Pancernej. 1 stycznia 1945 roku został mianowany podpułkownikiem[8].
Po wojnie, w marcu 1946 roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Pancernego i Technicznego we Fraserburgh, działającego następnie w ramach Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia (jako Centrum Szkolenia Technicznego i Zawodowego), zlikwidowanego 1 października 1947 roku. Po demobilizacji pozostał na emigracji w Londynie, działał w polskich organizacjach kombatanckich. Był m.in. prezesem Zarządu Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernej. W 1964 roku został mianowany pułkownikiem[8].
27 maja 1978 został mianowany członkiem Wojskowej Komisji Orzekającej[9]. Od 14 maja 1980 roku do 1 września 1989 roku był prezesem Najwyższej Izby Kontroli przy rządzie na uchodźstwie (zastąpił w 1980 roku generała Jana Berka)[10]. Jego następcą w emigracyjnej NIK został Stanisław Borczyk (przed nominacją Borczyka przez dwa miesiące pełnił obowiązki prezesa Bolesław Kotowski). Zmarł 17 sierpnia 1991 roku w Londynie.
Był synem inżyniera komunikacji i hydrotechnika Mieczysława (1859–1915) i Władysławy z Knapskich (1869–1949)[3]. Miał dwie siostry Aldonę Helenę (1890–1912) i Grażynę Marię (1902–1978), oraz dwóch braci: zawodowych oficerów WP: Czesława Stefana (1893–1970), Edwarda Stanisława (1896–1939)[3].
| II Rzeczpospolita | |
|---|---|
| RP na Uchodźstwie | |
| Polska Ludowa | |
| III Rzeczpospolita |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
