| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 sierpnia 1939 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk, prawnik, nauczyciel akademicki |
Francesco D’Onofrio (ur. 3 sierpnia 1939 w Salerno[1]) – włoski polityk, prawnik i nauczyciel akademicki, parlamentarzysta, w latach 1994–1995 minister edukacji.
W 1962 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Neapolitańskim im. Fryderyka II. Kształcił się także na Uniwersytecie Harvarda[2]. Praktykował jako adwokat[3]. Był również nauczycielem akademickim m.in. na macierzystej uczelni[2], a także profesorem na Uniwersytecie La Sapienza w Rzymie.
Był długoletnim działaczem Chrześcijańskiej Demokracji. W latach 1983–1987 zasiadał w Senacie IX kadencji. Następnie do 1996 był posłem do Izby Deputowanych X, XI i XII kadencji. Od 1996 do 2008 ponownie wchodził w skład wyższej izby włoskiego parlamentu jako senator XIII, XIV i XV kadencji[1][3].
Od kwietnia 1991 do kwietnia 1992 był podsekretarzem stanu w departamencie reformy instytucjonalnej. Od maja 1994 do stycznia 1995 sprawował urząd ministra edukacji w rządzie Silvia Berlusconiego[1]. Po rozpadzie chadecji działał w Centrum Chrześcijańsko-Demokratycznym, a następnie w Unii Chrześcijańskich Demokratów i Centrum[1][3].
W 2008 został dyrektorem do spraw naukowych w fundacji Fondazione 'Liberal'[4].
Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy (2011)[5].
| W dniu powstania |
|
|---|
.jpg)
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
