Filigran – technika złotnicza polegająca na zdobieniu lub wykonywaniu całego przedmiotu z cienkich drucików ułożonych w ażurową siatkę.
W technice tej używa się drucików złotych i srebrnych. Skręca się je ze sobą (zazwyczaj po dwa), a następnie rozklepuje, w efekcie czego ich brzeg jest charakterystycznie ząbkowany[1]. Tak przygotowane druciki układane są w ornamenty i przylutowywane bądź przyklejane do podłoża[1]. Służą także do wykonywania całych przedmiotów, takich jak koszyki lub pudełka[1]. Technika filigranu często jest łączona z granulacją. Stosowana była od starożytności, zwłaszcza przez Etrusków[2]. Bardzo popularna we włoskim złotnictwie renesansowym.
Technika filigranu była charakterystyczna dla srebrnej biżuterii produkowanej w II połowie XX w. przez spółdzielnię Imago Artis[3], gdzie wykorzystywano również tzw. filigran krakowski (lub milgryf w nomenklaturze spółdzielni)[4]. W tej odmianie filigranu nie skręcano dwóch drutów, lecz rozklepywano jeden, a następnie urządzeniem mechanicznym pomysłu złotnika Józefa Bigaja ząbkowano jego brzegi[4].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.