Eunuch (gr. „strażnik łoża”, od eune – „łoże” i echein – „trzymać, mieć”)[1] – wykastrowany mężczyzna lub chłopiec. Inne dawne określenia to trzebieniec i rzezaniec.
Eunuchów wykorzystywano jako strażników haremów w starożytnych Chinach, a także na dworach egipskich, perskich, bizantyjskich i osmańskich. Dzięki bezpłodności nie było obawy, że któryś z nich jest ojcem dziecka kobiety w haremie. Eunuch bywał szarą eminencją dworu, czasem obejmując wysokie urzędy państwowe, np. Pothejnos w starożytnym Egipcie, Eutropiusz w Konstantynopolu za panowania Arkadiusza i Narses za Justyniana I. W Chinach wpływ eunuchów na bieg spraw państwowych datował się już od XV wieku. Pod koniec wieku XVII za panowania dynastii Ming, liczbę eunuchów szacowano na 100 tysięcy. Chłopcy w młodym wieku byli także poddawani kastracji celem zahamowania wydzielania się hormonów podczas dojrzewania, co skutkowało brakiem mutacji – zmiany głosu na męski. Dzięki temu mieli dziecięcy, dziewiczy głos, który był bardzo ceniony na dworach królewskich podczas śpiewu oraz różnorodnych występów artystycznych.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
