Eugeniusz Czykwin (2015) | |
Data i miejsce urodzenia |
12 września 1949 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
polityk, dziennikarz, inżynier kolejnictwa |
Alma Mater | |
Stanowisko |
poseł na Sejm PRL IX kadencji, Sejm kontraktowy i Sejm I, IV, V, VI, VII i IX kadencji (1985–1993, 2001–2015, 2019–2023) |
Rodzice |
Grzegorz, Wiera |
Małżeństwo | |
Odznaczenia | |
Eugeniusz Czykwin (ur. 12 września 1949 w Orli) – polski polityk, dziennikarz, działacz społeczności prawosławnej i mniejszości białoruskiej, poseł na Sejm PRL IX kadencji, Sejm kontraktowy (X kadencji) oraz Sejm Rzeczypospolitej Polskiej I, IV, V, VI, VII i IX kadencji.
W 1973 ukończył studia z zakresu transportu kolejowego na Wydziale Transportu Politechniki Warszawskiej. W latach 80. pracował w Dyrekcji Rejonowej PKP w Białymstoku[1].
W 1980 został był współzałożycielem i przewodniczącym Koła Teologów Prawosławnych Szkół Teologicznych, Świeckich i Młodzieży Laickiej (działającego później pod nazwą Bractwo Młodzieży Prawosławnej)[1], pierwszego masowego prawosławnego ruchu świeckiego w bloku socjalistycznym. W latach 80. był członkiem rady krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego, członkiem prezydium rady wojewódzkiej PRON w Białymstoku oraz członkiem wojewódzkiego zarządu Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Białymstoku. Od 1985 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Przeglądu Prawosławnego” (do 1991 wydawanego pod tytułem „Tygodnik Podlaski”), pierwszego tego typu pisma w powojennej historii Polski. W latach 1985–1991 sprawował mandat posła IX kadencji (z ramienia Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Społecznego) i X kadencji (z ramienia Unii Chrześcijańsko-Społecznej). Został także redaktorem naczelnym czasopisma „Przegląd Prawosławny”.
W latach 1991–1993 zasiadał w Sejmie z listy Komitetu Wyborczego Prawosławnych. Był współtwórcą ustawy z dnia 4 lipca 1991 o stosunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. W wyborach parlamentarnych w 1993 i w 1997 organizował komitety wyborcze podlaskich mniejszości narodowych, które nie zdołały wprowadzić swoich przedstawicieli do parlamentu. Od 1998 do 2001 zasiadał w sejmiku podlaskim, reprezentując Sojusz Lewicy Demokratycznej. Przystąpił do powołanej w 1999 partii o tej nazwie, w 2001 i 2005 z jej ramienia ponownie był wybierany do Sejmu. W IV kadencji pracował m.in. nad ustawą z 6 stycznia 2005 o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty został posłem, otrzymując w okręgu podlaskim 14 234 głosy. W 2008 (po rozpadzie funkcjonującego od 2007 klubu Lewica i Demokraci) zasiadł w klubie poselskim Lewica (we wrześniu 2010 przemianowanym na KP SLD).
Według katalogów opublikowanych przez Instytut Pamięci Narodowej, w 1983 został zarejestrowany przez Służbę Bezpieczeństwa jako TW „Izydor”, następnie pseudonim zmieniono na „Wilhelm”[2]. W składanych kilkakrotnie oświadczeniach lustracyjnych od 1997 Eugeniusz Czykwin stwierdzał, że nie był współpracownikiem tajnych służb PRL. W 2009 prokurator IPN zarzucił mu tzw. kłamstwo lustracyjne[3]. W 2011 Sąd Okręgowy w Białymstoku uznał jednak, że złożył on prawdziwe oświadczenie lustracyjne[4]. W tym samym roku Sąd Apelacyjny w Białymstoku na skutek odwołania wniesionego przez prokuratora IPN uchylił to orzeczenie, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji[5]. W 2013 sąd okręgowy ponownie stwierdził prawdziwość oświadczenia lustracyjnego posła, a sąd apelacyjny utrzymał w mocy to orzeczenie[6].
W 2011 kandydował w wyborach parlamentarnych z 2. miejsca na liście komitetu wyborczego Sojuszu Lewicy Demokratycznej w okręgu wyborczym nr 24 w Białymstoku i uzyskał mandat poselski. Oddano na niego 14 286 głosów (3,33% głosów oddanych w okręgu)[7]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 bez powodzenia startował z listy SLD-UP, otrzymując 7387 głosów[8]. W wyborach w 2015 bezskutecznie kandydował jako niezależny do Senatu[9]. W wyborach samorządowych w 2018 został ogłoszony kandydatem SLD do sejmiku podlaskiego, jednak we wrześniu 2018 zrezygnował z kandydowania z przyczyn osobistych[10].
W wyborach w 2019 jako bezpartyjny uzyskał mandat posła IX kadencji z ramienia Koalicji Obywatelskiej, otrzymując 14 083 głosy[11]. W 2023 nie został wybrany na kolejną kadencję[12].
Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997)[13] i Srebrnym Krzyżem Zasługi (1984)[14].
Syn Grzegorza i Wiery[2]. Jest mężem socjolożki Elżbiety Czykwin[15].
Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
---|---|---|---|---|---|
1985 | Unia Chrześcijańsko-Społeczna | Sejm PRL IX kadencji | nr 7 | [16] | |
1989 | Unia Chrześcijańsko-Społeczna | Sejm kontraktowy | nr 10 | 38 750 (28,57%)[17] | |
30 942 (46,72%)[18] | |||||
1991 | KW Prawosławnych | Sejm I kadencji | nr 25 | 10 224 (3,17%)[19] | |
1993 | KW Prawosławnych | Senat III kadencji | woj. białostockie | 51 815 (20,23%)[20] | |
1997 | Stowarzyszenie Słowiańskiej Mniejszości Narodowe | Sejm III kadencji | nr 4 | 7574 (2,90%)[21] | |
1998 | Sojusz Lewicy Demokratycznej | Sejmik Województwa Podlaskiego I kadencji | nr 3 | 9815 (11,88%) | |
2001 | Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy | Sejm IV kadencji | nr 24 | 11 834 (2,98%)[22] | |
2005 | Sojusz Lewicy Demokratycznej | Sejm V kadencji | nr 24 | 14 181 (4,10%)[23] | |
2007 | Lewica i Demokraci | Sejm VI kadencji | nr 24 | 14 234 (3,09%)[24] | |
2011 | Sojusz Lewicy Demokratycznej | Sejm VII kadencji | nr 24 | 14 286 (3,33%)[7] | |
2014 | Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy | Parlament Europejski VIII kadencji | nr 3 | 7387 (1,87%)[8] | |
2015 | KWW Czykwin do Senatu | Senat IX kadencji | nr 61 | 32 896 (45,37%)[9] | |
2019 | Koalicja Obywatelska | Sejm IX kadencji | nr 24 | 14 083 (2,71%)[11] | |
2023 | Koalicja Obywatelska | Sejm X kadencji | nr 24 | 8332 (1,37%)[12] |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.