Eugenio Scalfari
Ilustracja
Eugenio Scalfari (2016)
Data i miejsce urodzenia

6 kwietnia 1924
Civitavecchia

Data i miejsce śmierci

14 lipca 2022
Rzym

Zawód, zajęcie

dziennikarz, pisarz, polityk

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001) Order Zasługi Republiki Włoskiej II Klasy (1951-2001) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Eugenio Scalfari (ur. 6 kwietnia 1924 w Civitavecchii[1], zm. 14 lipca 2022[2] w Rzymie) – włoski dziennikarz, pisarz i polityk, poseł do Izby Deputowanych, redaktor naczelny gazet „l’Espresso” oraz „la Repubblica”.

Życiorys

Po ukończeniu szkoły średniej podjął w Rzymie studia prawnicze. W ich trakcie pracował w faszystowskiej gazecie „Roma Fascista”. Po II wojnie światowej dołączył do Włoskiej Partii Liberalnej, w połowie lat 50. współtworzył Partię Radykalną, a w pierwszej połowie lat 60. związał się z Włoską Partią Socjalistyczną. Był zatrudniony w Banca Nazionale del Lavoro, po czym ponownie zajął się dziennikarstwem w „Il Mondo” i „L’Europeo”[3].

W 1955 należał do założycieli „l’Espresso”, od 1963 do 1968 pełnił funkcję redaktora naczelnego tej gazety. W 1963 z ramienia socjalistów został wybrany na radnego Mediolanu[3]. W 1967 był współautorem głośnego tekstu śledczego, w którym zarzucono generałowi Giovanniemu de Lorenzo przygotowywanie zamachu stanu (tzw. Piano Solo)[3][4]. Od 1968 do 1972 sprawował mandat posła do Izby Deputowanych V kadencji[1].

W 1976 założył gazetę „la Repubblica”, która stała się jednym z największych dzienników we Włoszech. Przez 20 lat do 1996 zajmował stanowisko redaktora naczelnego[3].

Był autorem licznych publikacji książkowych, m.in. L’autunno della Repubblica (1969), Razza padrona (1974, współautor), Interviste ai potenti (1979), Come andremo a incominciare? (1981, współautor), L’anno di Craxi (1984), Incontro con io (1994), Alla ricerca della morale perduta (1995), Il labirinto (1998), La ruga sulla fronte (2001)[5].

Odznaczenia

Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I i II klasy[6][7] oraz Kawalerią Legii Honorowej[3].

Przypisy

  1. a b Eugenio Scalfari. camera.it. [dostęp 2017-01-02]. (wł.).
  2. Morto Eugenio Scalfari, è stato fondatore di Repubblica e L'Espresso. ansa.it, 14 lipca 2022. [dostęp 2022-07-14]. (wł.).
  3. a b c d e Eugenio Scalfari. biografieonline.it. [dostęp 2017-01-02]. (wł.).
  4. Così si salvano le carte del caso Sifar-de Lorenzo. la Repubblica.it, 13 lutego 2014. [dostęp 2017-01-02]. (wł.).
  5. Scàlfari, Eugenio. treccani.it. [dostęp 2017-01-02]. (wł.).
  6. Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 2 maja 1996. [dostęp 2017-01-02]. (wł.).
  7. Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 2 czerwca 1966. [dostęp 2017-01-02]. (wł.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się