Ernest Ansermet
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 listopada 1883
Vevey

Pochodzenie

szwajcarskie

Data i miejsce śmierci

20 lutego 1969
Genewa

Przyczyna śmierci

atak serca

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

dyrygent, kompozytor, teoretyk muzyki

Odznaczenia
Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Ernest Ansermet (ur. 11 listopada 1883 w Vevey, zm. 20 lutego 1969 w Genewie)[1]szwajcarski dyrygent, wybitny wykonawca muzyki współczesnej[2].

Życiorys

W 1903 ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie w Lozannie, następnie przez kilkanaście lat uczył matematyki[1][3]. Jednak jego zainteresowanie muzyką skłoniło go do podjęcia nauki dyrygentury u Ernesta Blocha i Alexandra Antoine Dénériaza w Lozannie. Następnie studiował u Otto Barblana w Genewie i u André’a Gedalge’a w Paryżu. Korzystał również z rad Arthura Nikischa i Felixa Weingartnera[1][3][2].

W latach 1912–1914 prowadził Kursaal-Konzerte w Montreux[1][3], a w latach 1915–1918 koncerty symfoniczne w Lozannie[1]. W tym czasie nawiązał przyjaźnie z kilkoma kompozytorami: z Claudem Debussy, Mauricem Ravelem i mieszkającym wówczas w Szwajcarii Igorem Strawinskim. W 1915, z rekomendacji Strawinskiego, Ansermet został pierwszym dyrygentem zespołu Ballets Russes Siergieja Diagilewa[1][3][2], z którym debiutował w Nowym Jorku (1916), w krajach Ameryki Południowej (1917) oraz w Londynie (1919)[3].

W 1918 założył w Genewie Orchestre de la Suisse Romande, którą prowadził do 1968[1][3][2]. Dyrygował gościnnie znanymi orkiestrami symfonicznymi w Europie i w USA[1]. Wykonywał i propagował muzykę współczesną[1][3][2]. Dyrygował prawykonaniami dzieł Strawinskiego, m.in. Historii Żołnierza (L'Histoire du soldat) (Lozanna, 1918) oraz Mszy na chór i 10 instrumentów dętych blaszanych (mediolańska La Scala, 1948)[1]. Był cenionym interpretatorem dzieł kompozytorów francuskich (Debussy'ego, Ravela i Roussela) i swoich rodaków (Honeggera i Martina). Miał szczególne uznanie dla twórczości Bartóka oraz Brittena, prowadząc premiery jego dzieł: Gwałt na Lukrecji (The Rape of Lucretia) (Glyndebourne, 1946) i Cantata misericordium (Genewie, 1963)[3]. Dał także pierwsze wykonania utworów Blocha, Coplanda, Hindermitha, de Falli, Satiego, Prokofjewa, Lutosławskiego, Martinů i Waltona[1][3].

Doktor honoris causa uniwersytetów w Neuchâtel i Lozannie[1]. W 1955 został odznaczony komandorią Legii Honorowej[4]. Od 1978, w ramach Międzynarodowego Konkursu Muzycznego w Genewie, odbywa się corocznie Międzynarodowy Konkurs Dyrygencki im. Ernesta Ansermeta[5][6].

Twórczość

Jego dorobek kompozytorski nie jest szczególnie znaczący. Komponował utwory orkiestrowe (w tym poemat symfoniczny Feuilles de Printemps), fortepianowe i pieśni. Dokonał też licznych transkrypcji orkiestrowych, m.in. Six épigraphes antiques Debussy'ego[1][2].

Opublikował kilka prac teoretycznych. Istotne znaczenia miał traktat Les fondements de la musique dans la conscience humaine, w którym stanowczo opowiedział się przeciw technice seryjnej[3].

Dokonał wielu nagrań płytowych, zwłaszcza utworów Strawinskiego, głównie z własną orkiestrą Suisse Romande[1][3].

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m n Jasińska 1979 ↓, s. 56.
  2. a b c d e f Chodkowski 1995 ↓, s. 45.
  3. a b c d e f g h i j k Goodwin 2004 ↓.
  4. Ansermet décoré. Les archives de la RTS, 1955-05-11. [dostęp 2020-02-03]. (fr.).
  5. Concours de Genève – International Music Competition. [w:] ConcoursGeneve.ch [on-line]. [dostęp 2020-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-02)]. (ang. • fr.).
  6. Guide to the Geneva International Music Competition. [w:] BachTrack [on-line]. [dostęp 2020-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-02)]. (ang. • fr. • niem. • hiszp.).

Bibliografia

  • Danuta Jasińska: Ansermet Ernest. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 1: AB część biograficzna. Kraków: PWM, 1979, s. 56. ISBN 83-224-0113-2. (pol.).
  • Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
  • Noël Goodwin: Ansermet, Ernest. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. A. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).

Linki zewnętrzne


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się