 Elvis Costello, Chicago 2012 | |
| Imię i nazwisko |
Declan Patrick MacManus |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Aktywność |
od 1977 |
| Powiązania | |
| |
| Strona internetowa | |
Elvis Costello, właściwie Declan Patrick MacManus (ur. 25 sierpnia 1954 w Londynie[1]) – brytyjski muzyk rockowy, piosenkarz, kompozytor.
Artysta zdobył wiele nagród w swojej karierze, w tym nagrody Grammy w 1999 i 2020[2], był także dwukrotnie był nominowany do nagrody Brit Awards. W 2004 magazyn Rolling Stone umieścił Costello na 80. miejscu na swojej liście 100 największych artystów wszech czasów[3]. W 2003 Elvis Costello i grupa The Attractions zostali wprowadzeni do Rock and Roll Hall of Fame[4].
Ojciec Elvisa Costello był muzykiem jazzowym, grającym w big-bandzie Joe Lossa. Declan Patrick jako dziecko wychowywał się w otoczeniu muzyki i odebrał staranne wykształcenie muzyczne. W domu obok jazzu słuchano amerykańskiej muzyki pop spod znaku Motown oraz rock and rolla. Choć uzyskał wykształcenie techniczne jako informatyk i nawet rozpoczął pracę jako programista, ciągnęło go do muzyki. Wieczorami po pracy grywał w miejscowych pubach mieszankę rock and rolla, rhythm and bluesa i country.
Legenda głosi, że w 1976 przez nikogo nie zapowiedziany i nieproszony Costello, z gitarą w ręku wtargnął do biura menedżera wytwórni Stiff Records. Wyszedł z niego z gotowym kontraktem płytowym. Kilka miesięcy później był już popularnym artystą.
Początek kariery Elvisa Costello zbiegł się z popularnością punk rocka. Pierwszym jego przebojem była piosenka Less Than Zero (Mniej niż zero). Ten punkowy hymn dorównywał w swym nihilizmie produkcjom Sex Pistols i werwie Ramones. Wkrótce potem Costello związał się z grupą The Attractions. Punk rock był tylko początkiem. Wkrótce Costello rozpoczął łamanie wszelkich barier pomiędzy punkiem, hard rockiem, popem i rhythm and bluesem, inicjując ruch nowej fali w muzyce rockowej.
Do największych przebojów Costello należą: She, Less Than Zero, (I Don't Want to Go To) Chelsea, Pump It Up, This Year's Girl, Lipstick Vogue, Radio Radio, Oliver's Army, (What’s So Funny ’Bout) Peace, Love, and Understanding, I Can't Stand Up for Falling Down, Man Out of Time, Town Cryer, Shabby Doll, The Long Honeymoon, Almost Blue, Everyday I Write the Book, I Wanna Be Loved, Peace in Our Time i wiele innych.
W czerwcu 2008 roku Costello zagrał w Polsce koncert na poznańskiej Malcie. W 2010 roku odwołał zaplanowane na 30 czerwca i 1 lipca koncerty w Izraelu z powodu izraelskiej okupacji w Palestynie[5].
Costello był trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną, poślubioną w 1974 Mary Burgoyne ma syna Matthew[6]. W 1985 związał się z Cait O'Riordan, ówczesną basistką londyńskiej grupy The Pogues. Pobrali się w 1986 i rozstali się pod koniec 2002[6]. W grudniu 2003 w domu Eltona Johna poślubił kanadyjską wokalistkę i pianistkę jazzową – Dianę Krall[7]. 6 grudnia 2006 w Nowym Jorku Krall urodziła synów bliźniaków[8].
Muzyk jest wegetarianinem[9]. Costello od dzieciństwa jest zapalonym fanem klubu piłkarskiego FC Liverpool[10].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
