Elektryczne Gitary
Ilustracja
Elektryczne Gitary podczas koncertu 4 września 2015
Rok założenia

1989

Pochodzenie

Warszawa

Gatunek

rock’n’roll, pop rock[1], Comedy rock, rock alternatywny

Wydawnictwo

Zic Zac, PolyGram Polska, Universal Music Polska, Warner Music Poland, Polskie Radio, S.P. Records

Skład
Kuba Sienkiewicz, Tomasz Grochowalski, Aleksander Korecki, Piotr Łojek, Leon Paduch, Jacek Wąsowski
Byli członkowie
Rafał Kwaśniewski, Marek Kanclerz, Robert Wrona, Jarosław Kopeć
Współpracownicy
Paweł Walczak
Strona internetowa

Elektryczne Gitary – polski zespół rockowy, utworzony w 1989 roku[2] przez Rafała Kwaśniewskiego, Piotra Łojka i Kubę Sienkiewicza. Głównym założeniem zespołu jest wykonywanie piosenki autorskiej w oprawie rockowej. Autorem większości repertuaru jest Kuba Sienkiewicz. Logo zespołu to „elektryczny kot”, rysunek plastyka Jarka Koziary.

Zespół zdobył rozgłos i do 2009 roku sprzedał ponad 1,5 mln oryginalnych płyt[3]. Zespół od początku słynął ze specyficznego poczucia humoru i przewrotnej autoironii. Sam Sienkiewicz nigdy nie ukrywał, że nie traktuje stylistyki rockowej zbyt poważnie. W czasie koncertu staram się uzyskać jak największą karykaturę tego, co robię. Frazy na gitarze wycinam tak, żeby one same z siebie się naśmiewały. Praktycznie wiele może się zdarzyć i to są bardziej happeningi niż klasyczne koncerty rockowe[4].

Historia

Lata 90. XX wieku

Pierwszy koncert zespół zagrał z perkusistą Markiem Kanclerzem 10 maja 1990, w warszawskim Klubie Hybrydy. Zespół od początku grał utwory Kuby Sienkiewicza, ale czerpał również z twórczości takich artystów jak Stanisław Staszewski, Jacek Kleyff, Rafał Wojaczek czy Jan Krzysztof Kelus, część repertuaru jest też autorstwa Piotra Łojka.

W roku 1991 zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Zic Zac, którego efektem była praca nad debiutancką płytą Elektrycznych Gitar, Wielka radość, wydaną rok później. Oprócz znanych już z anten radiowych przebojów, takich jak Jestem z miasta i Włosy nagrano nowe, rozpoznawalne utwory jak Przewróciło się, czy Koniec. Na płycie w dwóch piosenkach (Będę szedł i Wszystko ch.) na saksofonie zagrał Aleksander Korecki, który na stałe związał się z grupą w 1995 roku. Tuż przed nagrywaniem debiutanckiego albumu z zespołu odszedł Marek Kanclerz; na płycie słychać go tylko w piosence Włosy, pochodzącej z sesji próbnej w 1990. Na koncertach zastępował go nowy perkusista, zmarły w 2003 roku Robert Wrona, wcześniej zasilający szeregi zespołu Immanuel. W trakcie nagrywania płyty do zespołu dołączył basista Tomasz Grochowalski, były członek zespołu Closterkeller.

Popularność zespołu rozpoczęła się od połowy 1991 roku. Piosenki zespołu najpierw zaczęły się pojawiać w lokalnych rozgłośniach radiowych, następnie w radiowej Trójce, potem w innych ogólnopolskich rozgłośniach. Od tej pory zespół grywał coraz większe trasy koncertowe, a na ich występy przychodziło po kilka tysięcy osób. Miejsce zespołu na polskiej scenie muzycznej potwierdziły takie występy jak w warszawskiej Rivierze obok Dżemu i Kobranocki. Piotr Łojek wspomina te czasy tak:

Pierwszy koncert w Krakowie, kiedy przyjechaliśmy jakimś Fordem Transitem, w którym nie było w ogóle nawet siedzeń, tylko wstawione jakieś fotele i wersalki. W nocy, zziębnięci jedziemy do tej hali, to była hala Korony na Podgórzu, po drugiej stronie Wisły i nagle się okazuje, że w tę samą stronę idzie całe miasto po prostu... Tak się zastanawiamy, dokąd oni idą? To był 92 rok, jeszcze bardzo słabo orientowaliśmy się w popularności (...) Okazało się, że oni idą na nasz koncert... To wyglądało jak u Beatlesów. To krótko trwało, ten taki szał pierwszy, może z dwa lata, ale tak to wyglądało[5].

W drugiej połowie 1992 zespół występował w składzie Kuba Sienkiewiczgitara, śpiew; Rafał Kwaśniewskigitara prowadząca, Tomasz Grochowalskigitara basowa, Piotr Łojekinstrumenty klawiszowe, Robert Wrona – perkusja. Na koncertach pojawiały się nowe utwory – Dzieci, Widmo krąży, Celina Stanisława Staszewskiego, czy Jenny, Jenny śpiewana przez gitarzystę Rafała Kwaśniewskiego, wydana później na albumie Polski Rokendrol jego zespołu PRL. Jednak właśnie w drugiej połowie 1992, gdy popularność grupy rosła, Rafał Kwaśniewski został poproszony przez resztę muzyków o opuszczenie zespołu. Ponieważ jego odejście zbiegło się z wypuszczeniem na rynek debiutanckiej płyty Elektrycznych Gitar, teledyski, materiały promocyjne, trasy koncertowe zespół organizował już bez jego udziału.

W 1993 r. zespół nagrał drugą płytę, zatytułowaną A ty co. Od początku autorzy zakładali, że będzie się ona różnić od debiutanckiego albumu[6]. Jest ona mniej pogodna od poprzedniczki, bardziej oszczędna w dźwięki. Brzmienie wydaje się bardziej surowe, choć na płycie pojawiły się solówki klawiszowe. To właśnie z tej płyty pochodzą takie utwory jak Spokój grabarza, Wyszków tonie, Nie pij Piotrek, Dylematy oraz jeden z największych przebojów tamtych lat, Dzieci.

Rok po wydaniu A ty co, nie mogąc pogodzić gry w zespole z życiem osobistym, z zespołu odszedł Robert Wrona. Jego miejsce w zespole zajął Jarosław Kopeć z Warszawskiej Opery Kameralnej. W tym czasie z zespołem parokrotnie występował też żoliborski perkusista Robert Szambelan[2]. Zespół na nowo zaaranżował piosenki, niektóre z nich pojawiły się na koncertach w innych, nieco bardziej rozbudowanych wersjach (Włosy, Koniec).

Na początku 1995 roku zespół wydał kolejny album, zatytułowany Huśtawki, zawierający między innymi piosenkę o Żoliborzu, Marymoncki Dżon, ze słowami Krzysztofa Bienia. Płytę promował spolszczony przez Kubę utwór Paula McCartneya, Serce jak pies. Album ten sprzedawał się na początku gorzej od dwóch pierwszych płyt zespołu, co doprowadziło do rozwiązania umowy z Zic Zakiem, jednak w 1997 i tak osiągnął status Złotej Płyty. W połowie 1995 r. do zespołu dołączył Alek Korecki.

W roku 1996 Elektryczne Gitary podpisały kontrakt z wytwórnią PolyGram – Mercury (aktualnie Universal Music Polska) i pod jej patronatem wydały płytę Chałtury. Płyta ta stanowi zapis dwóch warszawskich koncertów, które odbyły się 2 września 1995 na placu Krasińskich oraz 7 stycznia 1996 w klubie Riviera – Remont. Oprócz hitów Elektrycznych Gitar i Kuby Sienkiewicza, na płycie pojawiły się dwa covery: Jestem o(d)padem atomowym z repertuaru grupy Zacier i Celina Stanisława Staszewskiego, którą w innej wersji grał też Kult. Na płycie zagrał już saksofonista Aleksander Korecki, który wrócił do zespołu na stałe. Płytę ilustrował teledysk, zrealizowany w studiu, z piosenką Jestem o(d)padem atomowym, zespół zagrał również kolejną trasę koncertową.

W 1997 roku zespół wydał dwie płyty. Pierwszą z nich jest studyjny album Na krzywy ryj zawierający takie utwory jak Ona jest pedałem, Zdemolowane sklepy (obie Piotra Łojka), Piosenka dla działacza, czy też tytułowy utwór Na krzywy ryj. Jednak większości osób płyta ta kojarzy się z utworem Co ty tutaj robisz. Sporą popularność osiągnął też utwór wydany na singlu razem z Ja jestem nowy rok – pt. Goń swego pawia.

Tuż po premierze tego albumu, decyzją zespołu, Elektryczne Gitary opuścił Jarosław Kopeć. Zastąpił go Leon Paduch. Po tej zmianie skład zespołu pozostaje niezmienny.

Płyta Na krzywy ryj spowodowała renesans popularności Elektrycznych Gitar, trasa promująca nowy album (już z Leonem Paduchem na perkusji) cieszyła się większym zainteresowaniem, a sprzedaż albumu była bardzo wysoka – osiągnął status Platynowej Płyty.

Kolejnym albumem wydanym w 1997 roku była ścieżka dźwiękowa do filmu Juliusza Machulskiego Kiler. Podtrzymała ona popularność grupy, która wzrosła po premierze poprzedniego albumu. Soundtrack ten zawierał piosenki znane z wcześniejszego albumu studyjnego i cztery utwory nagrane już z nowym perkusistą – trzy instrumentalne oraz wielki przebój Kiler, który został napisany w pięć minut[7]. Płyta była najlepiej sprzedającym się soundtrackiem do polskiego filmu w historii fonografii.

Współpraca pomiędzy zespołem a Machulskim była na tyle udana, że w 1999 Elektryczne Gitary nagrały ścieżkę dźwiękową do następnej części filmu, Kiler-ów 2-óch. Rezultatem tych prac były kolejne przeboje zespołu – Co powie Ryba, Nie jestem sobą i mniej znane Ja mam szczęście. Zespół grał koncerty plenerowe, występował na trasach organizowanych przez komercyjne rozgłośnie radiowe.

W roku 2000 Elektryczne Gitary obchodziły 10 lat działalności, a na rynku ukazał się dwupłytowy album Słodka maska. Wypowiedź Kuby Sienkiewicza:

Tytuł albumu mówi dużo o Elektrycznych Gitarach, wchodząc na scenę, każdy z nas zakłada maskę. Naszym założeniem nie było męczenie ludzi, dlatego przybieramy słodką maskę[8].

Pierwsza płyta Słodkiej Maski zawiera nagrania studyjne (w tym dwa nieznane szerszej publiczności utwory Kazimierza Grześkowiaka), natomiast druga płyta została zarejestrowana podczas koncertów które odbyły się 27 maja 2000 w Poznaniu oraz 10 czerwca 2000 w Szczecinie. Piosenką promującą był utwór Nowa gwiazda, do którego nakręcono teledysk – wyśmiewał on realia wyborów w Polsce, a właściwie głupotę części głosujących. TVP nie chciała emitować tego klipu, co ujemnie wpłynęło na promocję płyty. Singlem promującym była też piosenka Napady ze słowami Jacka Bojakowskiego. Płyta nie sprzedała się tak dobrze, jak wcześniejsze produkcje grupy.

Wiek XXI

W 2002 roku Elektryczne Gitary po raz kolejny napisały ścieżkę dźwiękową do filmu. Tym razem był to film komediowy Jacka Bromskiego Kariera Nikosia Dyzmy z Cezarym Pazurą w roli głównej. Płytę promował utwór Doktor Dyzma. Muzycy zaaranżowali na nowo stare kawałki grupy, ale stworzyli też kilka nowych, użytych w filmie.

W 2003 roku zespół zaczął pracować nad nowym materiałem. Cały czas grał też dużo koncertów w całej Polsce, na które jak wspomina w tym czasie Kuba Sienkiewicz, jest wielkie zapotrzebowanie. Jednak niechęć wytwórni do wydania nowego albumu, mimo obszernych materiałów demo, doprowadziła do rozwiązania umowy z Universalem. Ten zdążył wydać singel Nie urosnę, grany czasem w lokalnych rozgłośniach. W 2004 roku zespół zgodził się na nagranie tytułowej piosenki do serialu komediowego Bulionerzy.

W 2006 roku Elektryczne Gitary rozwiązały umowę z Universal Music Polska i podpisały z Warner Music Poland. 25 września 2006 pojawia się nowa płyta zatytułowana Atomistyka, poprzedzona singlem Czasy średnie. Dwa dni wcześniej w Warszawie, na Podzamczu, miał miejsce dwugodzinny koncert promujący nowy album, który oglądało co najmniej tysiąc osób. Zrealizowano z tego koncertu wideo-relację z piosenką Czasy średnie i wypowiedziami muzyków. Sama płyta jest naznaczona nagromadzeniem klimatu absurdu, a w warstwie muzycznej nie stanowi specjalnego zaskoczenia dla słuchaczy. Autorami muzyki i tekstów byli Kuba Sienkiewicz, Piotr Łojek i Aleksander Korecki. W połowie listopada pojawiła się nowa piosenka promująca, Kiedy mówisz człowiek, do której nakręcono teledysk. Ostatecznie płyta nie została zauważona przez szerszą publiczność.

W 2007 roku zespół koncertował mniej, decyzją lidera – Kuba Sienkiewicz wyjaśnił, że jest zmęczony wykonywaniem ciągle tych samych kawałków. Koncertem zamykającym kolejny sezon koncertowy był występ 10 października 2007 w Warszawie, w klubie Alfa, gdzie zespół zaprezentował się obok Bimbru i DAAB-u Tym razem nie wystąpił saksofonista Alek Korecki, za to gościnnie pojawił się na drugiej gitarze muzyk Krzysztof Zawadka.

Wiosną 2008 roku zespół znów ruszył w trasę, odwiedzając takie miasta jak Chorzów, Katowice, Kwidzyn, Gdańsk czy kilkakrotnie Warszawę, a do zespołu dołączył gitarzysta Jacek Wąsowski – najpierw na doraźne zastępstwa Piotra Łojka lub Alka Koreckiego, a później na stałe. Jacek Wąsowski od lat uczestniczył w solowych projektach Kuby Sienkiewicza. Po stałej, wiosenno-letniej trasie koncertowej, w listopadzie i grudniu 2008 roku zorganizowano cztery koncerty w stacjach radiowych – w Radiu Dla Ciebie, Radiu Białystok, Radiu Łódź i Radiowej Jedynce. Na koncerty przygotowano kilka zupełnie nowych piosenek. Na ostatni występ, w Radiowej Jedynce, zostali zaproszeni goście – Małgorzata Walewska, Mirosław Jędras, Jacek Kleyff oraz muzycy grupy DAAB.

5 czerwca 2009 r.[9] do sklepu trafiła nowa płyta Elektrycznych Gitar, zatytułowana Antena z materiałem ze wspominanych już koncertów w radiowych rozgłośniach. Część piosenek jest zupełnie nowa i wcześniej nie prezentowana; inne, starsze, zostały wykonane w innych aranżacjach. Album, w zamyśle autorów, zwieńcza 20-letnią historię zespołu.

2 listopada 2010 roku ukazał się album Historia, w specyficzny sposób – charakterystyczny dla Elektrycznych Gitar – opowiada o różnych wydarzeniach z historii Polski.

8 kwietnia 2011 roku w programie Kawa czy herbata?, na antenie TVP1 miała miejsce premiera nowego utworu Elektrycznych Gitar, Kładź się na glebę i leż. Piosenka ta to przeróbka Come on up to the house Toma Waitsa.

Elektryczne Gitary w 2012

20 marca 2012 roku to data premiery najnowszego albumu Elektrycznych Gitar, Nic mnie nie rusza. Płytę zapowiada piosenka pod tym samym tytułem zaprezentowana 5 marca, do której zrealizowano teledysk. W grudniu tego samego roku wydano DVD zespołu z zapisem koncertu z Przystanku Woodstock, na którym zespół wystąpił latem.

W czerwcu 2014 roku zespół wydał płytę Stare Jak Nowe. 25 przebojów na 25-lecie. Piosenki nagrano na nowo, zostały odświeżone. Choć nawiązują do oryginalnych aranżacji, pojawiają się smaczki: drobne modyfikacje tekstów i muzyki.

Dyskografię Elektrycznych Gitar uzupełnia aż pięć kompilacji. Są wśród z nich dwie części wyboru najważniejszych utworów Elektrycznych Gitar z lat 1990–1997, Nie jestem z miasta – the best of i Sława – de best 2 wydane przez Zic Zac / BMG; składanka Gold z 2000 ułożona głównie z myślą o zagranicznym odbiorcy (zawierała tylko utwory wydane do 1995) oraz płyta z 2001 wydana w cyklu kompilacji polskich gwiazd Niepokonani, zawierająca największe przeboje grupy, w tym kilka w wersjach na żywo i z dołączonym teledyskiem do utworu „Nowa gwiazda”. Ostatnią kompilacją zespołu jest album z cyklu Gwiazdy XX Wieku, wydany przez Sony BMG w 2007.

We wrześniu 2016 roku ukazała się oficjalna biografia zespołu Przewróciło się. Pierwsza i jedyna biografia Elektrycznych Gitar autorstwa Przemysława Zielińskiego.

30 kwietnia 2020 roku miała miejsce premiera albumu 2020 wydanego przez S.P. Records[10].

Dyskografia

Albumy studyjne

Rok Album Pozycja na liście Certyfikat
POL
1992 Wielka radość
1993 A ty co
  • Data: 1993
  • Wydawca: Zic Zac
  • POL: platynowa płyta[12]
1995 Huśtawki
  • Data: 1995
  • Wydawca: Zic Zac
  • POL: złota płyta[13]
1997 Na krzywy ryj
  • POL: platynowa płyta[11]
2000 Słodka maska 30[16]
2006 Atomistyka 24[17]
2010 Historia 49[18]
2012 Nic mnie nie rusza
  • Data: 20 marca 2012
  • Wydawca: EMI Music Poland
37[19]
2016 Czasowniki
  • Data: 13 czerwca 2016[20]
  • Wydawca: MTJ
2020 2020
„–” album nie był notowany

Kompilacje

Rok Album Pozycja na liście Certyfikat
POL
1997 Nie jestem z miasta – the best of
1998 Sława – de best 2
  • Data: 1998
  • Wydawca: Zic Zac / BMG Poland
2000 Gold
2001 Niepokonani
  • Data: 28 września 2001[23]
  • Wydawca: Universal Music Polska
2007 Gwiazdy XX Wieku. Elektryczne Gitary – Największe przeboje
2014 Stare jak nowe. 25 przebojów na 25-lecie
  • Data: 3 czerwca 2014
  • Wydawca: Warner Music Poland
28[24]
  • POL: złota płyta[25]
„–” album nie był notowany

Albumy koncertowe

Rok Album
1996 Chałtury
  • Data: 21 kwietnia 1996[26]
  • Wydawca: PolyGram Polska
2009 Antena

Ścieżki dźwiękowe

Rok Album Certyfikat
1997 Kiler
  • Data: 10 lutego 1997
  • Wydawca: PolyGram Polska
  • POL: platynowa płyta[27]
1999 Kiler-ów 2-óch
  • Data: 11 stycznia 1999[28]
  • Wydawca: PolyGram Polska
2002 Kariera Nikosia Dyzmy
  • Data: 28 lutego 2002[29]
  • Wydawca: Universal Music Polska

DVD

Rok Album
2012 Elektryczne Gitary – XVIII Przystanek Woodstock 4 sierpnia 2012
  • Data: 30 listopada 2012
  • Wydawca: Złoty Melon

Single

Rok Tytuł Pozycja na liście Album
LP3
[30]
1991 Jestem z miasta 18 Wielka radość
„Włosy” 20
1992 „Koniec”
1993 Dzieci 3 A ty co
„Dylematy”
1994 „Serce jak pies” 8 Huśtawki
„Marymoncki Dżon”
1996 „Jestem o(d)padem atomowym” Chałtury
„Idę do pracy”
„Jestem z miasta”
1997 Co ty tutaj robisz 1 Na krzywy ryj
„Na krzywy ryj” 11
„Ja jestem nowy rok” 31
„Goń swego pawia”
Kiler 1 Kiler
1998 „Co powie Ryba” 9 Kiler-ów 2-óch
1999 „Nie jestem sobą” 38
„Ja mam szczęście”
„Zostań tu” (cover „Only You” – The Platters)
2000 „Nowa gwiazda” Słodka maska
„Napady” 24
2001 „Słodka laska – biała śmierć”
2002 „Doktor Dyzma” Kariera Nikosia Dyzmy
2005 „O słoneczku”
2006 „Nie urosnę” Atomistyka
„Czasy średnie” 6
„Kiedy mówisz człowiek”
2009 „Dwudziestolatka” Historia
Ucieczka 5:55
2010 „Był NZS”
„Dywizjon 303” 13
2019 „Najwyższa pora” 29 2020
2020 „Ósmy trzeci”
„Podróżnicze sny”
„–” singel nie był notowany

Muzycy

Obecny skład zespołu

Byli członkowie

Przypisy

  1. RMF FM.
  2. a b Informacja na oficjalnej stronie zespołu.
  3. Informacja podana w książeczce albumu Antena (2009).
  4. Książka Jestem z drowy, wyd. PLJ, Warszawa 1994.
  5. Wywiad Kuby Sienkiewicza i Piotra Łojka, udzielony dla Radia WAWA, w październiku 2006 r.
  6. Wywiad dla TVP Gdańsk w 1992: Następną płytę nagramy inaczej niż poprzednią, na pewno będzie inaczej brzmiała.
  7. Wypowiedź Kuby Sienkiewicza i Piotra Łojka w wywiadzie dla Radia Wawa w październiku 2006 r.
  8. Wypowiedź dla łódzkiej Gazety Wyborczej, nr 246, wydanie z dnia 20.10.2000 r. link.
  9. Dane sieci EMPIK.
  10. Elektryczne Gitary – Aktualności [online], www.elektrycznegitary.pl [dostęp 2020-04-24].
  11. a b Platynowe płyty CD przyznane w 1997 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].
  12. Platynowe płyty CD przyznane w 1996 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].
  13. Złote płyty CD przyznane w 1997 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].
  14. Elektryczne Gitary – Na krzywy ryj. www.universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  15. Elektryczne Gitary – Słodka maska. www.universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  16. OLiS – sprzedaż w okresie 30.10.2000 – 05.11.2000. olis.onyx.pl. [dostęp 2011-08-31]. (pol.).
  17. OLiS – sprzedaż w okresie 02.10.2006 – 08.10.2006. olis.onyx.pl. [dostęp 2011-08-31]. (pol.).
  18. OLiS – sprzedaż w okresie 08.11.2010 – 14.11.2010. olis.onyx.pl. [dostęp 2011-08-31]. (pol.).
  19. OLiS – sprzedaż w okresie 19.03.2012 – 25.03.2012. olis.onyx.pl. [dostęp 2012-03-30]. (pol.).
  20. Czasowniki Elektryczne Gitary. www.mtj.pl. [dostęp 2016-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-13)]. (pol.).
  21. Elektryczne Gitary - 2020 [CD (PREORDER)]. sprecords.pl. [dostęp 2020-04-24]. (pol.).
  22. Elektryczne Gitary – Gold. www.universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  23. Elektryczne Gitary – Niepokonani. www.universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  24. OLIS – sprzedaż w okresie 9.06.2014 – 15.06.2014. olis.onyx.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  25. Złote płyty CD przyznane w 2018 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].
  26. Elektryczne Gitary – Chałtury. www.universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  27. Platynowe płyty CD przyznane w 1998 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].
  28. Elektryczne Gitary – Kiler-ów 2-óch. www.universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  29. Elektryczne Gitary – Kariera Nikosia Dyzmy. www.universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  30. LP3 – statystyki dla wykonawcy Elektryczne Gitary. www.lp3.pl. [dostęp 2020-04-24]. (pol.).

Linki zewnętrzne

  • Oficjalna strona Elektrycznych Gitar (pol.)
  • Oficjalna strona Kuby Sienkiewicza. sienkiewicz.art.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-01)]. (pol.)
  • Dwudziestolatka – piosenka Elektrycznych Gitar o 20-leciu wolnej Polski
  • Elektryczne Gitary w bazie Archiwum Polskiego Rocka

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się