Edward Dajczak (2022) | |||
| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
16 lutego 1949 | ||
Biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski | |||
Okres sprawowania |
2007–2023 | ||
Biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski | |||
Okres sprawowania |
1990–2007 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
15 czerwca 1975 | ||
Nominacja biskupia |
15 grudnia 1989 | ||
Sakra biskupia |
6 stycznia 1990 | ||
Odznaczenia | |||
Data konsekracji |
6 stycznia 1990 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość |
Watykan | ||||||
Miejsce | |||||||
Konsekrator | |||||||
Współkonsekratorzy | |||||||
|
Edward Dajczak (ur. 16 lutego 1949 w Świebodzinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, rektor seminarium duchownego w Gościkowie-Paradyżu w latach 1990–1996, biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski w latach 1990–2007 (do 1992 gorzowski), biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski w latach 2007–2023, od 2023 biskup senior diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.
Urodził się 16 lutego 1949 w Świebodzinie[1]. Brat polityka Władysława Dajczaka[2]. Ukończył Technikum Elektromechaniczne w Gorzowie Wielkopolskim[1], uzyskując świadectwo dojrzałości. W latach 1969–1975 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu. Święceń prezbiteratu udzielił mu 15 czerwca 1975 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim miejscowy biskup diecezjalny Wilhelm Pluta[3]. Studia kontynuował w Instytucie Teologii Apostolstwa Akademii Teologii Katolickiej, gdzie uzyskał licencjat z teologii na podstawie pracy Życie Boże w człowieku fundamentem apostolskiego działania w świetle wypowiedzi biskupa Wilhelma Pluty[4].
Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Wojciecha w Kargowej (1975), Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Kostrzynie nad Odrą (1975–1978) i Najświętszego Zbawiciela w Zielonej Górze (1978–1985)[3]. W latach 1985–1988 był dyrektorem diecezjalnego duszpasterstwa charytatywnego w gorzowskiej kurii biskupiej[4]. Równocześnie od 1986 do 1988 pełnił funkcję sekretarza biskupa diecezjalnego Józefa Michalika[1]. W 1987 wszedł w skład rady kapłańskiej i rady konsultorów[3]. W 1989 został członkiem Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski[1].
W latach 1988–1990 był ojcem duchownym w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu. W latach 1990–1996 sprawował urząd rektora tego seminarium, będąc jednocześnie przewodniczącym kolegium redakcyjnego „Studiów Paradyskich”[3]. Prowadził wykłady z teologii pastoralnej i teologii modlitwy[4]. Podjął wykłady z teologii duchowości na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu – Sekcja w Gorzowie Wielkopolskim i z teologii dogmatycznej w Diecezjalnym Studium nad Małżeństwem i Rodziną im. Bpa Wilhelma Pluty[3].
15 grudnia 1989 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji gorzowskiej ze stolicą tytularną Azura[1]. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1990 w bazylice św. Piotra w Rzymie[3]. Głównym konsekratorem był Jan Paweł II, zaś współkonsekratorami arcybiskup Giovanni Battista Re, substytut ds. Ogólnych Sekretariatu Stanu, oraz arcybiskup Myrosław Marusyn, sekretarz Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich[1][5]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Esse in Christo” (Być w Chrystusie)[6]. W diecezji objął urząd wikariusza generalnego[3], kierował wydziałem nauki katolickiej, zajmującej się m.in. formacją katechetów[1], a także należał do komisji ds. stałej formacji kapłanów i diecezjalnej komisji synodalnej, rady kapłańskiej oraz rady duszpasterskiej[3].
23 czerwca 2007 papież Benedykt XVI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej[7][8]. Diecezję objął kanonicznie 9 lipca 2007[9]. 11 sierpnia 2007 odbył ingres do katedry w Koszalinie, a dzień później do konkatedry w Kołobrzegu[10][11]. Ze względu na stan zdrowia, m.in. zaburzenia depresyjne po trzykrotnym przebyciu zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2[12], złożył rezygnację ze sprawowanego urzędu, którą papież Franciszek przyjął 2 lutego 2023[13][14].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski został wiceprzewodniczącym Komisji Charytatywnej, delegatem ds. Nauczycieli oraz ds. Duszpasterstwa Nauczycieli[1]. Wszedł także w skład Komisji Duszpasterstwa[1], Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego[15], a także Rady ds. Duszpasterstwa Młodzieży[16]. W 2007 i w 2012 został wybrany do Rady Stałej[17][18]. Objął również funkcję członka Komisji Nadzorczej Krajowego Biura Organizacyjnego Światowych Dni Młodzieży[6]. W 1999 rozpoczął współorganizowanie Przystanku Jezus – spotkań ewangelizacyjnych odbywających się podczas festiwalu rockowego Przystanek Woodstock. Zainicjował pielgrzymki nauczycieli na Jasną Górę pod nazwą Warsztaty w drodze[1].
Konsekrował biskupów pomocniczych koszalińsko-kołobrzeskich: Krzysztofa Zadarkę (2009) i Krzysztofa Włodarczyka (2016)[5].
W 2023 prezydent RP Andrzej Duda nadał mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[19].
W 2007 został odznaczony Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Lubuskiego[20].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.